To οξυγόνο της Δημοκρατίας...

Του Χάρη Τσιόκα

Σε μια περίοδο που η έκθεση του ΔΝΤ αποτιμά ως ενδεχομένως ατελέσφορα, με βάση τις δικές του οικονομικοκοινωνικές (;) επιδιώξεις τα αποτελέσματα της εξόδου από την κρίση, και

Σε ένα χρονικό διάστημα που οι κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας«εισπράττουν» την "απειλή" μιας νέας νεοφιλελεύθερης επέλασης. Για ορισμένες ηγεσίες της κεντροαριστεράς -σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή-περισσεύουν οι επιδιώξεις μικροκομματικής πόλωσης

Η σύγκρουση δεν αφορά ένα ανταγωνισμό προτάσεων για νέα κοινωνική και πολιτική συμπόρευση Δεν αφορά τη στροφή σε ένα νέο προοδευτικό κύκλο διακυβέρνησης. Σχετίζεται με τακτικές ορισμένων ηγετικών ομάδων, που στοχεύουν σε μικροκομματικές περιχαρακώσεις, εκλογικών συσχετισμών η εσωκομματικών ελέγχων. Αυτό όχι μονό δεν απαντά στη κρίση αλλά απογοητεύει τους πολίτες. Αφαιρεί οξυγόνο από την Δημοκρατία! Αφυδατώνει το εκλογικό μήνυμα για κοινωνικές και πολιτικές συμπράξεις ικανές να ανταγωνίζονται, να διαπραγματεύονται ,να συμμαχούν να αλλάζουν! Τέλος, είναι και σε αντίθετη τροχιά με τις επιδιώξεις των Δυνάμεων του Δημοκρατικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη, για αλλαγές, στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στα περιεχόμενα των μνημονίων.

Ακόμη και στον πιο «καλοπροαίρετο» πολίτη φάνηκε ότι η αντιπαράθεση για τις ‘λίστες’ απείχε πολύ από‘‘ανταγωνισμούς’’ εναλλακτικών πλαισίων φοροδοτικής πολιτικής, μηχανισμών ελέγχου, ανακεφαλαιοποίησης ,ρευστότητας….

Πόσο ωφέλιμη όμως γίνεται για την κοινωνία, την οικονομία και την παραγωγική βάση η επιδίωξη αυτοπεριορισμού τμημάτων της ευρύτερης αριστεράς σε ένα ρόλο που αφορά την μικροκομματική περιχαράκωση, την προσωπική πόλωση και όχι την αντιμετώπιση της κρίσης?.

Ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο που η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης επιδιώκει τη διαμόρφωση ενός μοντέλου«βαλκανιοποίησης» - «κινεζοποίησης»της παράγωγης κτλ. όπου η ανταγωνιστικότητα αξιολογείται όχι με τους Ευρωπαϊκούς πλέον δείκτες.

Ιστορικά οι μικροκομματικές περιχαρακώσεις ηγετικών ομάδων ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη ευδοκίμησαν.Γιατί:

Δεν αφορούν την κοινωνική διεργασία και ανάγκη!

Δεν συμβάλλουν στην λειτουργία της Δημοκρατίας .

Δεν αναγορεύουν ως διαμορφωτή των εξελίξεων την κοινωνία που οφείλει να είναι βασική επιδίωξη των κεντροαριστερών σχηματισμών.

Θυμίζω ότι και στην περίοδο του«Βρώμικου ‘89», παρά το γεγονός ότι στόχος ορισμένων ηγεσιών της Αριστεράς δεν ήταν η κάθαρση, αλλά η λαφυραγώγηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του ΠΑΣΟΚ μέσα από την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου , εν τούτοις από τις υπεύθυνες δυνάμεις του κινήματος δεν επιλέχθηκε η διχαστική γενικευμένη σύγκρουση .

Ασκήθηκε μεν σκληρή αντιπαράθεση για τις άδικες επιλογές των τότε ‘’ηγεσιών’’ της αριστεράς.Παράλληλα όμως και με γενναίο τρόπο ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ προσανατόλισαν τις πολιτικές δράσεις του μεγάλου κινήματος σε μια στρατηγική προοδευτικών συνεργασιών με στόχο την αλλαγή πολιτικής και την ενίσχυση της αυτοδιοίκησης.

Αναφέρομαι στις τότε Δημοτικές εκλογές με κορυφαίο παράδειγμα την στήριξη του τότε στελέχους του Συνασπισμού κ. Δαμανάκη, για την Δημαρχία της Αθήνας ή την συνεργασία που έγινε για τις μονοεδρικές εκλογικές έδρες κτλ

Σήμερα από τις κοινωνικές, παραγωγικές ανάγκες των πολιτών και το πολιτικό σύστημα της χώρας και την αντιμετώπιση της κρίσης χρειάζεται να αξιοποιηθεί η ελληνική και ευρωπαϊκή εμπειρία.

Ο κραδασμός απειλών τόσο από το ΔΝΤ όσο και από τις Δυνάμεις,του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη για νέα μετρά ,αντιμετωπίζεται με προοδευτικέςπρογραμματικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες!

Ο ανταγωνισμός της ευρύτερης αριστεράς για να είναι γόνιμος πρέπει να έχει κοινωνικά, αναπτυξιακά και πολιτικά ζητούμενα. Να διαμορφώνει την κοινωνική συμπόρευση σε μια ενότητα σκοπού & στόχων.

Οι πρόσφατες Γερμανικές εκλογές στο κρατίδιο Σαξονίας, όπου η συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Πράσινων αντιπαρατέθηκαν νικηφόρα στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της Γερμανίας, δείχνει ότι η εικόνα των πολωτικών μικροκομματικών επιδιώξεων πρέπει να κλείσει ως ατελέσφορη!

Στην Ελλάδα όπως γίνεται ήδη στην Ευρώπη, χρειάζεται η πολιτική στροφή απέναντι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση! Γιατί είναι οξυγόνο στην Δημοκρατία η ύπαρξη δύο εναλλακτικών πόλων.