Καθώς οι δυνάμεις του ISIS επιχειρούν να καταλάβουν τη Συριακή πόλη
Κομπάνι, δίπλα στα σύνορα με την Τουρκία, απευθύνω έκκληση προς τη
διεθνή κοινότητα για την ανάληψη συντονισμένων δράσεων ικανών να
αποτρέψουν μια ανθρωπιστική τραγωδία και να ανακόψουν τον κίνδυνο
περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής.
Στην δήλωση που υιοθέτησε το Προεδρείο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς,
στις 25 Σεπτεμβρίου, στη Νεα Υόρκη, σχετικά με τις εξελίξεις στο Ιράκ
και τη Συρία, υπογραμμίσαμε ότι, η ανθρωπότητα οφείλει να πάρει μια
ξεκάθαρη θέση ενάντια στις απολυταρχικές ιδεολογίες που έχουν στόχο να
νομιμοποιήσουν απάνθρωπες πράξεις βίας, όπως αυτές του ISIS.
Υποστηρίξαμε επίσης, την ανάγκη ανάληψης δράσης υπέρ των θεμελιωδών
αξιών και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απειλούνται
από τη βία και την τρομοκρατία που ασκεί το ISIS.
Άμεσα, είναι ανάγκη να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να
προστατευθούν αποτελεσματικά οι αθώοι πολίτες στη Συρία και το Ιράκ
και παράλληλα να ενθαρρυνθούν πολιτικές πρωτοβουλίες που θα
ενδυναμώσουν τη σταθερότητα σε περιφερειακό επίπεδο. Τα σύνορα πρέπει
να διευκολύνουν τη διέλευση όσων κινδυνεύουν και να περιορίζουν την
διέλευση των εξτρεμιστών. Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας, είναι ζωτικής
σημασίας θέμα και η αποστολή στοχευμένης ανθρωπιστικής βοήθειας προς
τους πρόσφυγες.
Μεσοπρόθεσμα, είναι απαραίτητο οι μετριοπαθείς δυνάμεις της ευρύτερης
περιοχής να προωθήσουν μεγάλης κλίμακας αναπτυξιακά προγράμματα. Η
ενίσχυση της ισότητας ευκαιριών στην παιδεία και την απασχόληση, είναι
ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπισθούν τα αιτία που επιτρέπουν την
εξάπλωση των φονταμενταλιστικών ιδεολογιών.
του Ηλία Κολοκούρη
Καθώς ο καιρός περνά και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δείχνει όλο και περισσότερο να είναι η μοναδική διαφορετική (;) πρόταση για λύση του ελληνικού προβλήματος, η μόνη ελπίδα να ορθοποδήσει η καθημερινότητά μας, να βγούμε από τη σαπίλα και το τέλμα, να συνέλθουμε από το κώμα και από τις σχεδόν υπερρεαλιστικές ελπίδες του πρωκτογενούς πλεονάσματος, καλό είναι πού και πού να θυμόμαστε πώς ακριβώς ξεκίνησε η πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κι αυτό γιατι στην πορεία προς την εξουσία τα παλαιά αυτά επιχειρήματα θα λέγονται όλο και λιγότερο, θα μαλακώνουν και ο Δραγασάκης θα απευθύνει φιλικές προσκλήσεις προς τους «παπανδρεϊκούς» (υπάρχουν ακόμα λάτρεις του φαντάσματος του Δαρείου; Στυγία τις ἐπ᾽ ἀχλὺς πεπόταται: /νεολαία γὰρ ἤδη /κατὰ πᾶσ᾽ ὄλωλεν. /βάσκε πάτερ ἄκακε Δαριάν, οἶ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΑΙ, 667) και θα αποδέχεται ως και το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν».
Αυτό εδώ το κείμενο δεν καμώνεται πως κατέχει την αλήθεια. Την γυρεύει. Ζητάει να μάθει, δεν ξέρει. Πάμε στο δια ταύτα όμως, κατευθείαν.
Η πολιτική έχει πολλές ομοιότητες με τον έρωτα. Προγαμιαίως (και προεκλογικώς) όλα είναι δυνατά. Όλα γίνονται. Ωσάν τον μήνα του μέλιτος, ο ψηφοφόρος ερωτεύεται τον πολιτικό, τον επιλέγει και τον ψηφίζει. Ως ο μέλλων γαμβρός, ο πολιτικός ομοιάζει να λέει στην μέλλουσα ψηφοφόρο νύμφη “Θα σε κάνω βασίλισσα. Σε παλάτι θα σε έχω!”. Η ψηφοφόρος ερωτεύεται αυτό το χαρούμενο, ηδύ μέλλον και ψηφίζει. Και μετά τον μήνα του μέλιτος, έρχεται ο έγγαμος βίος. Η πραγματικότητα. Τότε που καταλαβαίνεις ότι καλός ο έρωτας, αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει και τα κοινόχρηστα. Ο έρωτας δεν φεύγει, εκεί είναι, τις περισσότερες φορές. Αφού αυτόν διάλεξες. Αυτόν θέλεις να παντρευτείς για τα επόμενα τέσσερα χρόνια! Τέλος!
Για να δούμε τώρα. Πότε ερωτεύτηκαν τελευταία φορά οι Έλληνες; Όσο και αν μας ενοχλήσει, ο τελευταίος πολιτικός που ερωτεύτηκαν ήταν ο Παπανδρέου. Έταξε παλάτια; Δεν θα το έλεγα. Με την επανάληψη μίας φράσεως από τα ΜΜΕ, ωστόσο, σήμερα πολύ ισχυρίζουνται αυτό.
Η κυβέρνηση επί του παρόντος είναι συνοικέσιο. Ποια έκανε το προξενιό; Ποιος κανόνισε το γάμο; Σίγουρα όχι ο ψηφοφόρος πάντως. Δεν ξέρω. Είναι ένας γάμος ευλογημένος, αλλά δίχως έρωτα εκ μέρους του ψηφοφόρου. Μια κυβέρνηση ανέραστη. Καθόμαστε στο κρεβάτι, μουρμουράμε συνέχεια μαζί της, και όταν σβήνουν τα φώτα δεν θέλουμε ούτε λίγο να την χαϊδέψουμε. Ούτε εκείνη δείχνει να μας αγαπά ή να μας προσέχει. Μας έχει σκίσει. Τώρα, τον ΓΑΠ γιατί τον ερωτεύτηκαν οι ψηφοφόροι;
Μπορώ παρακαλώ να μην ξανακούσω πως τον ερωτεύτηκαν για το “Λεφτά υπάρχουν”; Το ανωτέρω ειπώθηκε μία φορά και επαναλήφθηκε δισεκατομμύρια υπό ετέρων εταίρων τινών. ΔΕΝ ήταν λοιπόν ο λόγος εκλογής. Ούτε ήταν το ειπωμένο ψέμα. Άλλωστε, σήμερα, αφού το κριτίκαρε, το εκφέρει ως επιχείρημα και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Τα επιχειρήματα κατά του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξαν δύο, ανεξαρτήτως προελεύσεως ή πηγής. Διανοητές της αριστεράς και αδαείς της ακροδεξιάς έλεγαν διαρκώς τα δύο εξής.
Επιχείρημα Πρώτον. Ο Γιώργος δεν ξέρει να μιλήσει. Μειωτικά θα τον πούμε και «Γιωργάκη», τρώει τούμπες με το ποδήλατο, άρα: «Ο Γιωργάκης είναι ανίκανος».
Δες τι έκανε με τις ορθοπεταλιές. Δες τα σαρδάμ. Δες τα λάθη. Το παιδί δεν ξέρει να μιλήσει. Δεν κατάλαβε τι υπέγραφε. Του είπανε “να βάλε εδώ την υπογραφή” και αυτός την έβαλε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Λάκη Λαζόπουλο να λέει “μα δεν σου είπανε βρε αγόρι μου να προσέχεις πού την βάζεις!”. Ευτυχώς προσέχεις εσύ, Λάκη, πού την βάζεις.
Τον άκουσα τον Λάκη και εσχάτως να λέει το πανέξυπνο “Ηλίθιος, Πανηλίθιος, Παπαπανδρέου”. Μάλιστα. Σοβαρότατο επιχείρημα. Πού ακριβώς το στηρίζουμε; Δεν μιλάει σωστά ελληνικά. Άρα είναι ηλίθιος λέει ο μέγας Λάκης.
Το να κρίνεται κάποιος κακόπιστα, με ιδιοτελή κίνητρα (με αναγκάσατε να υπηρετήσω την πατρίδα ως στρατιώτης- θα σας βρίζω μια ζωή) στα πλαίσια δήθεν σάτιρας ή τάχα μου υψηλής κριτικής μόνον από τους λόγους του και το πώς αυτοί εκφέρονται, παρακάμπτει παντελώς τον ίδιο. Με την λογική αυτή, κρίνουμε έναν δίγλωσσο ωσάν να ήταν μονόγλωσσος.
Το επιχείρημα υποτίθεται ότι είναι ηθικό, αλλά δεν είναι. Υποβάλλει το στερεότυπο περί γλωσσικής ισχύος. Όπως παλαιά γελάγαμε μειωτικά με τις τοπικές προφορές ιδιωμάτων, λες και γίναμε αίφνης όλοι Αθηναίοι. Το γέλιο έναντι στην προφορά της Μακρυπούλια στο Παραπέντε, με το παχύ gli και gni, δεν είναι απλό γέλιο. Ο γελών αποδέχεται τον γλωσσικό αριστοκρατισμό, την άποψη ότι «αυτή είναι χαζή επειδή μιλάει έτσι». Με άλλα λόγια, όσο δεν δικαιούμαι να γελάω επειδή ο Ρουμελιώτης προφέρει το «παιδί» «πιδί», άλλο τόσο δεν δικαιούμαι να γελάω και να ειρωνεύομαι πολιτικά τον Παπανδρέου επειδή λέει τις κάλπες κάλτσες. Αλλιώς, ο Μακρυγιάννης που συγκίνησε τον νομπελίστα Γιώργο Σεφέρη δεν αξίζει να διαβαστεί- διότι αν δείτε έστω και μία σελίδα από τα Οράματα και Θάματα, ένα εντυπωσιακό αφήγημα ονειρικής θρησκοληψίας θα φρικάρετε από την ανορθογραφία και την «αμορφωσιά». Λέμε ότι ο Μακρυγιάννης είναι ηλίθιος επειδή δεν ξέρει να γράψει σωστά; Όχι. Αντίθετα πολλοί λένε ότι σε αυτόν βρίσκεται η πιο φυσική και ρέουσα δημοτική γλώσσα. Άρα; Άρα δεν μπορώ να κρίνω ηθικά έναν πολιτικό άνδρα από γλωσσικά λάθη που κάνει ένας αμφιδύναμα δίγλωσσος. Τα λάθη ΔΕΝ έχουν ηθική. Τον παραδίδω στους γλωσσολόγους για ανάλυση, αλλά δεν τον κρίνω πολιτικά από αυτό.
Αν γυρίσω και πω ότι ο δίγλωσσος είναι κατώτερης νοημοσύνης και δεν κάνει για τίποτε, μόνο και μόνο επειδή εναλλάσσεται ανάμεσα σε δύο συστήματα, ακούγομαι ή δεν ακούγομαι χρυσαυγίτης; Θα πεις, δεν θέλω έναν δίγλωσσο πρωθυπουργό χώρας. Αυτή η θέση, είναι ή δεν είναι αριστοκρατική; Και όταν εκφέρεται από την πεφωτισμένη αριστερά με πανέξυπνη ειρωνεία είναι ή δεν είναι συντηρητικοποίηση της αριστεράς;
Παρ' όλα αυτά όμως, το επιχείρημα επιστρέφει. «Ο Γιωργάκης δεν» λένε. Γι' αυτό τα τραβάμε όλα αυτά σήμερα. Κρίνουμε δηλαδή ηθικώς κάτι το οποίο δεν κρίνεται ηθικώς. Τα σαρδάμ. Τα λάθη στο ποιόν ενεργείας. Φαινόμενα συνηθισμένα για τους γλωσσολόγους. Έννοιες πρότερα ανύπαρκτες στο ελληνικό λεξιλόγιο (συμμετοχική δημοκρατία, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πράσινη ανάπτυξη) που έφερε ο ΓΑΠ πρώτος δεν τις προσμετράμε επ' ουδενί. Τις αναπαράγουμε, παρακάμπτοντας την πηγή τους.
Επιχείρημα Δεύτερον. Ο Γιώργος είναι πράκτορας. Εδώ τι ανασκευή επιχειρήματος να κάνω; Είναι αστείο από μόνο του. Το ανησυχητικό εδώ είναι η ταύτιση αριστεράς και άκρας δεξιάς. Τα ίδια λέγει ο «αριστερός» Λαζόπουλος, ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο μέσος χρυσαυγίτης ψηφοφόρος. Ξεμένω από λόγια. Χρυσαυγίτες ψηφοφόροι ωρύονταν για τον Τζέφρυ «είναι μισθοφόρος του εβραϊκού λόμπυ», «τα παίρνει από τον Σόρος» και άλλα τέτοια όμορφα. Ανασκευάζεται το γελοίο; Φίλοι αναβαπτισμένοι Συριζαίοι ανακάλυπταν ότι «ο Τζέφρυ από κάπου τα παίρνει». Άντε να απαντήσω. Νόμιζα ότι η συνωμοσιολογία είναι χάρισμα των σκοταδιστών, των φασιστοειδών που γουστάρουν να τα βάζουν όλα σε ένα μπλέντερ, να τα τυλίγουν με την μάρκα “ΕΘΝΟΣ” και να μου τα πουλάνε. Δεν απαντούσα. Ήλπιζα στους μαρξιστές του ΚΚΕ. Αυτοί ναι, δεν είπαν ότι ο ΓΑΠ τα παίρνει. Άλλη πολιτική είπαν. Τι ανασκευή του επιχειρήματος, καλύτερα να συζητήσουμε άλλα σημαντικά. Τελικά ζει ο Έλβις Πρίσλεϋ; Ποιος δολοφόνησε τον Κένεντυ; Υπάρχουν εξωγήινοι; Ζουν ανάμεσά μας;
Αν αναζητήσουμε ποιος ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος εκλέχθηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού -την αληθινή πλειοψηφία όμως- αυτός είναι ο ΓΑΠ. Έκτοτε δεν έχουν ακολουθήσει επιλογές του λαού (σωστές ή λάθος δεν το κρίνουμε εδώ) αλλά συνεπικουρούμενες επιλογές. Άμποτε να ξαναεκλεχθεί πρωθυπουργός και να τον θέλει ο Έλληνας ψηφοφόρος! Αλλά δεν βλέπω να συμβαίνει σύντομα. Όλοι παρουσιάζουν τη λογική της «συναίνεσης» ως μόνη λύση.
Τέλοσπάντων, αυτό το κείμενο αναρωτιέται. Τίποτε δεν ξέρει. Θέλει να πεισθεί κατά του ΓΑΠ με επιχειρήματα και αποδείξεις. Απλώς παρακαλώ, συντρόφοι, φέρτε μου ένα δυο άλλα. Όχι ότι είναι γλωσσικά ανίκανος ή ότι τα παίρνει. Λοιπόν, ιδού η Ρόδος. Επιχειρήματα παρακαλώ.
Θα μου πεις, ο έρωτας και η λογική δεν συμβαδίζουν. Όταν χωρίζουμε, πάντα το πρώην έτερον ήμισυ υβρίζουμε. Όλα τα στραβά της πρώην βρίσκουμε, της τα φορτώνουμε και εκείνη που είχαμε στο βάθρο βυθίζουμε στα Τάρταρα. Παρακαλώ, όμως, μιας και ήταν όντως ο τελευταίος εκλεγμένος με πλειοψηφία ψηφοφόρων έλληνας πρωθυπουργός, μπορούμε να τον εξηγήσουμε/ κριτικάρουμε/ αναλύσουμε λιγάκι λογικότερα;
Υπάρχει, μεταξύ άλλων, μια εφημερίδα που ειδικεύεται στις "πατάτες".
Και γι' αυτό, συχνά πυκνά εκτίθεται.
Προ περίπου δύο μηνών, μας ενημέρωνε ότι, έκανε ρεπορτάζ και είδε ότι
τρώγαμε σούσι και γαρίδες. Αφού, λοιπόν, το "είδε" αυτό, έβγαλε το
συμπέρασμα ότι, ζούμε μέσα στη χλιδή!
Μόνο, που τότε, η εφημερίδα έλεγε συνειδητά και σκοπίμως ψέματα, όχι
μόνον γιατί το ρεπορτάζ ήταν κατασκευασμένο, αλλά πολύ περισσότερο,
γιατί ουδείς από όσους υποτίθεται ότι ζούσαν μέσα στη χλιδή, βρισκόταν
στις Σπέτσες.
Και αντί να ζητήσουν συγνώμη, έκαναν πως δεν άκουσαν, δεν είδαν -
αυτοί που βλέπουν και ό,τι δεν υπάρχει, δεν κατάλαβαν και
περιορίστηκαν σε ένα μικρό δημοσίευμα μετά από δύο 24ωρα, χωρίς καν να
αναφέρονται στο γεγονός ότι, αναγκαστήκαμε να διαψεύσουμε τα όσα
ευφάνταστα είδαν το φως της δημοσιότητας, με αφορμή τη δική τους δήθεν
αποκάλυψη.
Σήμερα, η ίδια εφημερίδα, αφού αναφέρεται στην συμμετοχή του Γιώργου
Παπανδρέου στην μεγάλη πορεία για το Κλίμα, στη Νέα Υόρκη, καταλήγει
στο συμπέρασμα ότι, με τη στάση του βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα,
γιατί λέει, μια φωτογραφία που εμείς δώσαμε στη δημοσιότητα, τον
δείχνει κοντά σε μια αφίσα που αναφέρεται στον περιορισμό της χρήσης
των υδρογονανθράκων, από τους οποίους προσδοκά η χώρα να σωθεί!
Μάλιστα, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της, η εφημερίδα αποσιωπά
ότι οι μεγάλες πορείες για την Κλιματική Αλλαγή πραγματοποιήθηκαν
ενόψει της Ειδικής Διάσκεψης στο πλαίσιο της Γενικής Συνέλευσης του
ΟΗΕ, κατά την οποία το μέγα ερώτημα ήταν πώς θα επιτευχθεί μείωση των
εκπομπών άνθρακα για να αντιμετωπιστεί η Κλιματική Αλλαγή πριν να
είναι αργά για όλη την ανθρωπότητα. Μείωση εκπομπών που επιδιώκει
απερίφραστα η ΕΕ, φυσικά και η Ελλάδα. Πορείες στις οποίες συμμετείχαν
μεταξύ πολλών άλλων, ο πρώην ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, ο νυν ΓΓ του ΟΗΕ,
Μπαν Κι Μουν και ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάϊκλ Μπλούμπεργκ.
Με αυτή την ευκαιρία, λοιπόν, ας πούμε μερικές αλήθειες - που
συνειδητά η εφημερίδα αποσιωπά:
Πρώτον. Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση του εθνικού πλούτου και
ειδικότερα των υδρογονανθράκων, μετά από δεκαετίες συζητήσεων,
εκπονήθηκε και μπήκε σε τροχιά υλοποίησης για πρώτη φορά, από την
κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Και μάλιστα,
από τότε, ετέθησαν και μια σειρά προϋποθέσεις, προκειμένου αυτός ο
πλούτος να μην "αξιοποιηθεί" δια της σπατάλης του, αλλά να αποτελέσει
εθνικό κεφάλαιο και για τις επόμενες γενεές - πέραν των προϋποθέσεων
που ετέθησαν για την προστασία του περιβάλλοντος. Μια ερώτηση στον
Υπουργό που είναι αρμόδιος για το ζήτημα, θα μπορούσε να αποτελέσει
χρήσιμο ρεπορτάζ που θα ενημέρωνε ουσιαστικά τους πολίτες και θα έδινε
την δυνατότητα σε όλους να γνωρίζουν σε βάθος τις εντολές που είχε
δώσει ο τότε πρωθυπουργός, προκειμένου να έχουμε σήμερα την πορεία που
όλοι παρακολουθούμε. Αλλά και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν τότε,
προκειμένου να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη και εθνικά oφέλιμη προώθηση
του προγράμματος.
Δεύτερον. Οι θέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, σχετικά με το μοντέλο
ανάπτυξης, είναι γνωστές σε όλους. Μάλιστα, αποτελούν και ένα από τα
στοιχεία που χαρακτηρίζουν την αντίληψή του τόσο για την αντιμετώπιση
της κρίσης, όσο και για την βιώσιμη ανάπτυξη στην Ευρώπη και την
Ελλάδα. Σήμερα, αυτή η αντίληψη που εξ' αρχής είχε καταθέσει, αποτελεί
και τον πυρήνα των συζητήσεων που όλο και περισσότερο βρίσκονται στην
επικαιρότητα, για την αναγκαιότητα της πράσινης ανάπτυξης. Και τούτο,
γιατί όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι, με αυτό το μοντέλο
ανάπτυξης, θα αναβαθμιστεί η ποιότητα ζωής, θα δημιουργηθούν νέες
βιώσιμες θέσεις εργασίας και θα μπορέσει η Ευρώπη να καταστεί
ανταγωνιστική εκεί που δεν μπορούν οι αναδυόμενες αγορές.
Τρίτον. Η χώρα δεν θα σωθεί από τους υδρογονάνθρακες. Πετρέλαια έχει
και η Νιγηρία, πετρέλαια έχει και η Νορβηγία. Η χώρα θα σωθεί οριστικά
και θα μπει στον δρόμο στης βιώσιμης ανάπτυξης, εφόσον απαλλαγεί από
τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, απο τις πελατειακές αντιλήψεις,
νοοτροπίες και συμπεριφορές που κρατούν σε ομηρία και απαξιώνουν τις
δυνατότητες των υγιών παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων της χώρας,
εφόσον αλλάξει ουσιαστικά το μοντέλο ανάπτυξης και βεβαίως, εφόσον
αντιμετωπιστούν ουσιαστικά η φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, η
αδιαφάνεια.
Έτσι θα σωθεί οριστικά η χώρα. Εφόσον αλλάξει σε βάθος.
Αλλιώς, όχι μόνον θα συνεχίζεται η άνιση και άδικη κατανομή των βαρών,
υπέρ των πάσης φύσεως μεγάλων και μικρών συμφερόντων, αλλά με
βεβαιότητα, θα σπαταληθεί και ο εθνικός πλούτος, συμπεριλαμβανομένων
των υδρογονανθράκων.
Όποιοι δείχνουν τους υδρογονάνθρακες, σαν το μέσο που θα λύσει το
πρόβλημα, απλώς προσδοκούν την διατήρηση των "κακών" που ταλανίζουν
τον Ελληνικό λαό - πιθανότατα και προς ίδιον όφελος.
Έκαστος, λοιπόν, στο είδος του, όπως σωστά αναφέρει η εφημερίδα.
Άλλοι στον στίβο της πραγματικής και ουσιαστικής πολιτικής και άλλοι
στον στίβο της "πατάτας".
Οι "πατάτες" όμως, όταν δεν καλλιεργούνται, αλλά αξιοποιούνται σαν
μέσο σπίλωσης και εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων, όχι μόνο θεμέλιο
αναστήλωσης της χώρας δεν μπορούν να είναι αλλά αντιθέτως, επιφέρουν
νέα δεινά στη χώρα, πέραν του ότι εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους φορείς
τους.
Για τον λόγο αυτό, εμείς θα προσθέταμε: Έκαστος εφ' ω ετάχθη.
