Γιώργος Παπανδρέου: η προσέγγιση του μεγάλου αυτού ζητήματος απαιτεί μία νέα ευρωπαϊκή πολιτική

Ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Πρόεδρος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, Γιώργος Α. Παπανδρέου, πραγματοποίησε χθες το απόγευμα συνάντηση με εκπροσώπους φορέων για το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα.
Στη συνάντηση παρευρέθηκαν, ο Πρόεδρος του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων και Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Μεταναστών, κ. Γιονούς Μοχαμεντί, ο Πρόεδρος του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, κ. Μοαβία Αχμέντ, η κα Αναστασία Γεωργίου, Επιστημονική Συνεργάτης του ΕΦΜ, η Αναπληρώτρια Προϊσταμένη Αυτοτελούς Κλιμακίου Ασύλου Πάτρας και Υπεύθυνη του Γραφείου Ενημέρωσης και Δημοσίων Σχέσεων της Υπηρεσίας Ασύλου, κα Ελένη Πετράκη και ο Πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, κ. Νικήτας Κανάκης.
Η εκτενής ανταλλαγή απόψεων με τους φορείς επέτρεψε μία ουσιαστική, και ολοκληρωμένη αποτύπωση της προσφυγικής – μεταναστευτικής κατάστασης στη χώρα μας, αλλά και την ευρύτερη περιοχή, από την οποία αναδείχθηκαν οι αδυναμίες και τα βασικά προβλήματα που παρουσιάζονται στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Υπήρξε γενική συμφωνία ότι, είναι εξαιρετικά επείγον να διαμορφωθεί ένα στρατηγικό σχέδιο που θα επιτρέπει το συντονισμό των εμπλεκόμενων φορέων με εμφανή την παρουσία του κράτους πρόνοιας και την ενεργό συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών.
Ένα τέτοιο σχέδιο, δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συνεργασία των προσφυγικών και μεταναστευτικών οργανώσεων. Ο ρόλος της Κοινωνίας των Πολιτών, ήταν και εξακολουθεί να είναι αδιαμφισβήτητα σημαντικός. Είναι άλλωστε οφθαλμοφανής η καταλυτική συμβολή των ανθρωπιστικών οργανώσεων, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, εκεί όπου το κράτος παρουσίαζε σοβαρές αδυναμίες. Η πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού στην Υπηρεσία Ασύλου είναι αναγκαία και επιτακτική.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, τόνισε ότι οφείλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με άλλους ευρωπαϊκούς φορείς, ώστε η αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος να είναι αποτελεσματική, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επισήμανε δε, ότι η προσέγγιση του μεγάλου αυτού ζητήματος απαιτεί μία νέα ευρωπαϊκή πολιτική. Μία πολιτική με επίκεντρο την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, όπως ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, με την καθιέρωση του ευρωπαϊκού ασύλου. Μια πολιτική που θα εντάσσει τα προσφυγικά κύματα στην ΕΕ χωρίς να αφήνει χώρο για πολιτική εκμετάλλευση, ρατσισμό και ξενοφοβία.

Φίλιππος Πετσαλνικος :Οι μικροί «Tσιριμώκοι»

Όταν συμφωνείς και επαυξάνεις με εισηγήσεις σου προς τον Γιώργο Παπανδρέου την αναγκαιότητα να συγκροτήσει νέο πολιτικό φορέα, γιατί το παλιό κόμμα με την αποιδεολογικοποίηση του και την δεξιόστροφη πολιτική του δεν σε εκφράζει πλέον…
Όταν υπογράφεις την νέα ελπιδοφόρα ιδρυτική διακήρυξη του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών και συμμετέχεις στον αγώνα με εκατοντάδες άλλα στελέχη και χιλιάδες μέλη και φίλους τον Γενάρη για μια νέα αρχή στην πολιτική με αξίες, κανόνες, ηθική και προτάσεις ριζοσπαστικές για το αύριο σ’ αυτή τη χώρα…
Όταν συμμετέχεις όλο αυτό το διάστημα σε διαδικασίες του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ …
Όταν βλέπεις την απαράδεκτη, αλαζονική και απαξιωτική απάντηση που δίνεται στον Παπανδρέου, ο οποίος κάλεσε σε εκλογική συνεργασία όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, απάντηση της ηγεσίας του παλιού κόμματος που επί λέξει έλεγε «να διαλύσεις Γ. Παπανδρέου, το ΚΙΝΗΜΑ, να μην είσαι σε κανένα ψηφοδέλτιο εσύ και να επιλέξουμε εμείς 2-3 στελέχη» !! …
Όταν διαπιστώνεις ότι αντιθέτως αυτοί συνεργάζονται ισότιμα με την ΔΗΜΑΡ (ποια ΔΗΜΑΡ ; ) και την βάζουνε επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ( μια η «Ελιά», μια η «Συμπαράταξη» και ο διασυρμός της ιστορικότητας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που είχε ιδρύσει ο Α. Παπανδρέου συνεχίζεται)…
Όταν διαπιστώνεις ότι και στην εκδήλωση πριν λίγες ημέρες στο Ζάππειο για την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη, η κα Φώφη και οι περί αυτήν «δημογέροντες» που ξαφνικά επανεμφανίζονται εξαφανίζουν από την ιστορική αναδρομή τον Γιώργο Παπανδρέου, επί επτά χρόνια Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και με 44% εκλεγέντα  ( και μετά ύπουλα ανατραπέντα)  Πρωθυπουργό…
Όταν ενώ έχουν συμβεί όλα αυτά και εσύ αιφνιδίως συζητάς παρακαλείς και «χώνεσαι» καιροσκοπικά σε ψηφοδέλτια κόμματος που το μόνο που κάνει είναι να δηλώνει ότι είναι διαθέσιμο για συνεργασία και συμμετοχή σε Κυβέρνηση είτε με τον ένα είτε με τον άλλο ( έτσι απλά χωρίς ιδεολογία, χωρίς προσανατολισμό χωρίς θέσεις, χωρίς πολιτική, χωρίς όραμα), αφήνοντας άναυδους τους συναγωνιστές σου, τότε δικαιολογημένα κάνεις πολλούς να σκέφτονται ότι διακατέχεσαι από το σύνδρομο του μικρού «Tσιριμώκου». Τι κρίμα!

Υ.Γ. Αν οι νεότεροι δεν ξέρουν τι ήταν ο «Tσιριμώκος» ας ανατρέξουν στην νεότερη πολιτική ιστορία  της χώρας μας.

Φίλιππος Πετσάλνικος: «Οι μελαγχολικές εκλογές»

Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες καλούμαστε πάλι στην κάλπη για 4η φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Η ΝΔ και ο Α. Σαμαράς κέρδισαν τις εκλογές το 2012 με δύο λαχανιασμένες προσπάθειες, αφού είχαν υψώσει με φανατισμό «αντιμνημονιακή» σημαία, επιτιθέμενοι διαρκώς στον Γιώργο Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του, καταγγέλλοντάς τους για τη συμφωνία που απέτρεψε το 2010 τη χρεωκοπία στην οποία είχαν οδηγήσει τη χώρα οι πολιτικές της ΝΔ του Κ. Καραμανλή, με τα ελλείμματα των 36δις ετησίως και δημόσιο χρέος που είχε εκτιναχθεί στο 130%του ΑΕΠ.
Ο Α. Σαμαράς και η κυβέρνησή του πήραν το 2012-13 τα πιο σκληρά μέτρα, χωρίς να βάλουν τη χώρα σε δρόμο ανάπτυξης και σταματώντας τις ριζικές αλλαγές που είχαν ξεκινήσει επί Παπανδρέου το 2010-2011. Η αποτυχία των κυβερνήσεών του οδήγησαν στην εκλογή του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ πριν από 7 μήνες.
Αυτοί δεσμεύονταν όλο το προηγούμενο διάστημα ότι θα καταργήσουν το μνημόνιο «με ένα νόμο» και έβριζαν τον Παπανδρέου και τα στελέχη που αγωνίζονταν μαζί του για την αποφυγή της χρεωκοπίας και για ριζικές μεταρρυθμίσεις, αποκαλώντας μας «εθνοπροδότες», «πουλημένους», «υποχείρια της Μέρκελ» και άλλα.
Ο Α. Τσίπρας και οι περί αυτόν είχαν για όλους και για όλα και από μια (ευχάριστη) λύση, που παρουσίαζαν στον ελληνικό λαό μαζί με απίθανους τύπους όπως ο Π. Καμμένος και οι συν αυτώ.
Η νέα διακυβέρνηση όμως μετά από 6 μήνες μπαρουφολογίας, που βαπτίζονταν «σκληρή διαπραγμάτευση» μετετράπη σε τραγωδία. Τραγωδία που οδήγησε σε κλειστές τράπεζες και σε ένα νέο, ακόμη πιο σκληρό 3ετές μνημόνιο, που ψηφίστηκε άρον άρον τον Δεκαπενταύγουστο με την συνηγορία και των άλλων κομμάτων που παρίσταναν τους «λοιπούς συγγενείς».
Ο Α. Τσίπρας παραιτήθηκε και προκήρυξε βιαστικά πάλι εκλογές.
Και τώρα τι γίνεται?
Τι βλέπουν και ακούν οι πολίτες λίγες μέρες πριν τις εκλογές?
Τη ΝΔ με τον Β. Μεϊμαράκη να βιάζεται να επιστρέψει στην εξουσία, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς θέληση για βαθιές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Δεξιά που βολεύεται με την νομή της εξουσίας και βολεύει ημέτερους και ισχυρούς διαχρονικά.
Τον ακρωτηριασμένο ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να ζητά πάλι την ψήφο, αλλά να μην μπορεί να εξηγήσει πώς από την μια μέρα στην άλλη έπαθε αυτή την μετάλλαξη, πώς έφερε το σκληρότερο μνημόνιο και γιατί εγκατέλειψε πλήρως τις προεκλογικές, του Γενάρη, δεσμεύσεις του. Η επιτομή της υποκρισίας, της αναλήθειας, της εξαπάτησης του λαού.
Και οι άλλοι?
Τα άλλα κόμματα, που αυτάρεσκα αποκαλούνται κόμματα του χώρου της Κεντροαριστεράς, ζητούν την ψήφο δηλώνοντας απλά και μόνο ότι είναι «διαθέσιμοι», «χρήσιμοι», για συμμετοχή σε Κυβέρνηση είτε με τον ένα είτε με τον άλλο!!
Δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να μοιραστούν υπουργικούς θώκους «για το καλό της πατρίδας»!!
Είδαμε βέβαια και κάτι ακόμα.
Η κα. Φώφη Γεννηματά και οι περί αυτήν «δημογέροντες» να απαντούν στον Παπανδρέου, που πρότεινε συνεργασία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, ότι για να υπάρξει εκλογική συνεργασία θα έπρεπε πρώτα να διαλύσει (!) το ΚΙΝΗΜΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ (που πήρε 160.000 ψήφους το Γενάρη) και να αποκλειστεί ο ίδιος απ’ όλα τα ψηφοδέλτια(!).
Την ίδια ώρα όμως δεν τέθηκαν τέτοιοι εξευτελιστικοί όροι για την συνεργασία με την αποδεκατισμένη ΔΗΜΑΡ, (που σημειωτέον, είχε πάρει 49.000 ψήφους) με τις συνεχείς διασπάσεις της και τα περισσότερα στελέχη της να πηγαίνουν τώρα προς τον ΣΥΡΙΖΑ .
Οι πολίτες όμως δεν βλέπουν και δεν ακούν προτάσεις για το αύριο.
Για το πώς βγαίνει η χώρα από την κρίση και την ύφεση.
Για το πώς θα ξαναρχίσει η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας.
Προτάσεις και δεσμεύσεις για τις μεγάλες θεσμικές και κοινωνικά δίκαιες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.
Δεν ακούν απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που διατυπώνει η νέα γενιά.
Πού είναι όλα αυτά;
Γιατί απουσιάζουν από τον προεκλογικό διάλογο;
Κατά την εκτίμησή μου η απουσία οφείλεται κυρίως στο ότι τα πολιτικά κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές διεκδικώντας (μερίδιο στην) κυβερνητική εξουσία και κυρίως οι ηγεσίες τους έχουν κολλήσει στο δικό τους χθες και γι αυτό είναι ανίκανα να οραματιστούν, να σχεδιάσουν και να αγωνισθούν για ένα διαφορετικό, καλύτερο αύριο.
Οι ιδέες και οι προτάσεις λείπουν, αλλά η μελαγχολία περισσεύει.