Φίλιππος Πετσάλνικος: «Οι μελαγχολικές εκλογές»

Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες καλούμαστε πάλι στην κάλπη για 4η φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Η ΝΔ και ο Α. Σαμαράς κέρδισαν τις εκλογές το 2012 με δύο λαχανιασμένες προσπάθειες, αφού είχαν υψώσει με φανατισμό «αντιμνημονιακή» σημαία, επιτιθέμενοι διαρκώς στον Γιώργο Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του, καταγγέλλοντάς τους για τη συμφωνία που απέτρεψε το 2010 τη χρεωκοπία στην οποία είχαν οδηγήσει τη χώρα οι πολιτικές της ΝΔ του Κ. Καραμανλή, με τα ελλείμματα των 36δις ετησίως και δημόσιο χρέος που είχε εκτιναχθεί στο 130%του ΑΕΠ.
Ο Α. Σαμαράς και η κυβέρνησή του πήραν το 2012-13 τα πιο σκληρά μέτρα, χωρίς να βάλουν τη χώρα σε δρόμο ανάπτυξης και σταματώντας τις ριζικές αλλαγές που είχαν ξεκινήσει επί Παπανδρέου το 2010-2011. Η αποτυχία των κυβερνήσεών του οδήγησαν στην εκλογή του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ πριν από 7 μήνες.
Αυτοί δεσμεύονταν όλο το προηγούμενο διάστημα ότι θα καταργήσουν το μνημόνιο «με ένα νόμο» και έβριζαν τον Παπανδρέου και τα στελέχη που αγωνίζονταν μαζί του για την αποφυγή της χρεωκοπίας και για ριζικές μεταρρυθμίσεις, αποκαλώντας μας «εθνοπροδότες», «πουλημένους», «υποχείρια της Μέρκελ» και άλλα.
Ο Α. Τσίπρας και οι περί αυτόν είχαν για όλους και για όλα και από μια (ευχάριστη) λύση, που παρουσίαζαν στον ελληνικό λαό μαζί με απίθανους τύπους όπως ο Π. Καμμένος και οι συν αυτώ.
Η νέα διακυβέρνηση όμως μετά από 6 μήνες μπαρουφολογίας, που βαπτίζονταν «σκληρή διαπραγμάτευση» μετετράπη σε τραγωδία. Τραγωδία που οδήγησε σε κλειστές τράπεζες και σε ένα νέο, ακόμη πιο σκληρό 3ετές μνημόνιο, που ψηφίστηκε άρον άρον τον Δεκαπενταύγουστο με την συνηγορία και των άλλων κομμάτων που παρίσταναν τους «λοιπούς συγγενείς».
Ο Α. Τσίπρας παραιτήθηκε και προκήρυξε βιαστικά πάλι εκλογές.
Και τώρα τι γίνεται?
Τι βλέπουν και ακούν οι πολίτες λίγες μέρες πριν τις εκλογές?
Τη ΝΔ με τον Β. Μεϊμαράκη να βιάζεται να επιστρέψει στην εξουσία, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς θέληση για βαθιές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Η Δεξιά που βολεύεται με την νομή της εξουσίας και βολεύει ημέτερους και ισχυρούς διαχρονικά.
Τον ακρωτηριασμένο ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να ζητά πάλι την ψήφο, αλλά να μην μπορεί να εξηγήσει πώς από την μια μέρα στην άλλη έπαθε αυτή την μετάλλαξη, πώς έφερε το σκληρότερο μνημόνιο και γιατί εγκατέλειψε πλήρως τις προεκλογικές, του Γενάρη, δεσμεύσεις του. Η επιτομή της υποκρισίας, της αναλήθειας, της εξαπάτησης του λαού.
Και οι άλλοι?
Τα άλλα κόμματα, που αυτάρεσκα αποκαλούνται κόμματα του χώρου της Κεντροαριστεράς, ζητούν την ψήφο δηλώνοντας απλά και μόνο ότι είναι «διαθέσιμοι», «χρήσιμοι», για συμμετοχή σε Κυβέρνηση είτε με τον ένα είτε με τον άλλο!!
Δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να μοιραστούν υπουργικούς θώκους «για το καλό της πατρίδας»!!
Είδαμε βέβαια και κάτι ακόμα.
Η κα. Φώφη Γεννηματά και οι περί αυτήν «δημογέροντες» να απαντούν στον Παπανδρέου, που πρότεινε συνεργασία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, ότι για να υπάρξει εκλογική συνεργασία θα έπρεπε πρώτα να διαλύσει (!) το ΚΙΝΗΜΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ (που πήρε 160.000 ψήφους το Γενάρη) και να αποκλειστεί ο ίδιος απ’ όλα τα ψηφοδέλτια(!).
Την ίδια ώρα όμως δεν τέθηκαν τέτοιοι εξευτελιστικοί όροι για την συνεργασία με την αποδεκατισμένη ΔΗΜΑΡ, (που σημειωτέον, είχε πάρει 49.000 ψήφους) με τις συνεχείς διασπάσεις της και τα περισσότερα στελέχη της να πηγαίνουν τώρα προς τον ΣΥΡΙΖΑ .
Οι πολίτες όμως δεν βλέπουν και δεν ακούν προτάσεις για το αύριο.
Για το πώς βγαίνει η χώρα από την κρίση και την ύφεση.
Για το πώς θα ξαναρχίσει η ανάπτυξη και η δημιουργία θέσεων εργασίας.
Προτάσεις και δεσμεύσεις για τις μεγάλες θεσμικές και κοινωνικά δίκαιες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.
Δεν ακούν απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που διατυπώνει η νέα γενιά.
Πού είναι όλα αυτά;
Γιατί απουσιάζουν από τον προεκλογικό διάλογο;
Κατά την εκτίμησή μου η απουσία οφείλεται κυρίως στο ότι τα πολιτικά κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές διεκδικώντας (μερίδιο στην) κυβερνητική εξουσία και κυρίως οι ηγεσίες τους έχουν κολλήσει στο δικό τους χθες και γι αυτό είναι ανίκανα να οραματιστούν, να σχεδιάσουν και να αγωνισθούν για ένα διαφορετικό, καλύτερο αύριο.
Οι ιδέες και οι προτάσεις λείπουν, αλλά η μελαγχολία περισσεύει.