
Εθνική Συνδιάσκεψη του Κινήματος
Φάληρο, 10 Μαρτίου 2012
"Φίλες και φίλοι, αγαπητέ φίλε και σύντροφε Hannes Swoboda, αγαπητέ φίλε και συναγωνιστή, Luis Ayala, σύντροφοι - συντρόφισσες,
Πριν από 30 χρόνια, ξεκίνησα μια πορεία στα χωριά της Τριταίας στην Αχαΐα, μαζί με τόσους - τότε, το '81 - που πίστεψαν βαθιά σε μια Ελλάδα διαφορετική, που πίστεψαν ότι η Ελλάδα μπορεί, μακριά από εξαρτήσεις, ελεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη.
Ανεβαίνοντας στα χωριά της Τριταίας, στα βουνά της, στον Ερύμανθο, βρήκα πολλούς γέροντες - άλλοι ήταν βοσκοί, άλλοι αγρότες, κάποιους τους ήξερα από μικρό παιδί - αγωνιστές της καθημερινής ζωής, που είχαν περάσει πολλά: φτώχεια, εμφύλιο, κατοχή, κυνηγημένοι από τη δεξιά, ξυπόλητοι στα σχολεία, τα οποία ήταν πολλές φορές και χιλιόμετρα μακριά και, όμως, δεν το έβαζαν κάτω. Με αγέρωχη τη ματιά, δυνατά τα χέρια, πάντα έτοιμοι για αγώνες, αγώνες καθημερινής ζωής, αλλά και αγώνες για τη Δημοκρατία.
Φτάνοντας εκεί, υποψήφιος βουλευτής για πρώτη φορά, θυμάμαι το σύνθημά τους, γερόντων 70-80 ετών και άνω που, αυθόρμητα, αγωνιστικά, αποφασιστικά, δεν το βάζανε κάτω και φώναζαν: «Γιώργο θυμήσου, μια ζωή μαζί σου».
Όχι, δεν μιλούσαν μόνο για μένα, μιλούσαν για τη δική τους πορεία, μια μακρά πορεία, για την πορεία τους και την καθημερινή τους ελπίδα για Δημοκρατία, ανθρωπιά, δικαιοσύνη, έτοιμοι πάντα για νέους αγώνες, μια ζωή αγώνες.
Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες, σ' αυτή την πορεία βρεθήκαμε και εμείς μαζί. Τα τελευταία 30-40 χρόνια, μαζί με πολλούς, ακόμα και επί δικτατορίας, βρεθήκαμε μαζί, άλλοτε κοντά, άλλοτε και σε αντιπαράθεση, αλλά πάντα με κοινές αγωνίες, μέσα σε χαρές και πίκρες, επιτυχίες και δυσκολίες, αλλά μαζί, σε έναν κοινό αγώνα.
Και μαζί θα είμαστε και πάλι σ' αυτό τον κοινό αγώνα, από διαφορετικά μετερίζια, αλλά και πάλι κοντά. Αν τα τελευταία χρόνια βρέθηκα σε ρόλους που με έφεραν σε απόσταση, δύσκολων και σκληρών αποφάσεων, απόσταση που δημιουργεί η εξουσία, είτε η κομματική, είτε η κυβερνητική, αλλά ακόμα περισσότερο η απόσταση που διένυσα για να αντιμετωπίσω την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, ξέρω σήμερα ότι μπορώ να χαίρομαι για κάτι - κάτι ανθρώπινο, που μου έλειψε.
Γιατί αύριο, λέω να γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Να βρούμε αυτά τα λόγια, που παίρνουν το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές, σε όλα τα χείλη. Έτσι να λέμε πάντα τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη. Και έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε, «τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα». Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Μ' αυτά τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου, θέλω να πω ότι ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει και, όπως είπε ο ποιητής, έχουμε ακόμα να κλάψουμε πολύ, ώσπου να μάθουμε τον κόσμο να γελάει. Αλλά είμαστε σε ένα δρόμο που μας πάει εκεί όπου πρέπει.