Το αδιέξοδο στο Eurogroup

Ένα ενδιαφέρον άρθρο της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου που δημοσιεύθηκε στην Αυγή της Κυριακής.
http://www.xenogiannakopoulou.gr/index.asp?pathID=1_2_12_18&art=1795

Το αδιέξοδο στο Eurogroup και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οδηγεί σε τρεις θλιβερές διαπιστώσεις.

Πρώτον. Η κυβέρνηση όχι μόνο εγκατέλειψε την επαναδιαπραγμάτευση, αλλά προχώρησε στη ψήφιση των επαχθέστερων μέτρων και παραμέρισε τη Βουλή επιβάλλοντας τις απαράδεκτες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων μια στοιχειώδη συμφωνία. «Συμμορφώθηκε προς τας υποδείξεις» χωρίς διαπραγμάτευση, συνειδητά εγκλωβισμένη στην πολιτική που ενισχύει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η ίδια όφειλε να θέσει το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους πριν την ψηφοφορία στη Βουλή, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση της ύφεσης. Όταν θα υπάρξει τελικά συμβιβασμός στο Eurogroup δεν θα αποτυπώνει την ουσιαστική λύση του προβλήματος, αλλά μια προσχηματική διαχείριση της προοπτικής του χρέους. Θα παρατείνει έτσι την εκκρεμότητα, επιβάλλοντας δυσμενέστερους όρους ως προς την εκταμίευση της δόσης  και την κηδεμονία της Ελλάδας, ενώ σε λίγους μήνες το πρόβλημα θα ανακύψει εκ νέου. Χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση του χρέους και αλλαγή πολιτικής θα ζήσουμε άλλη μια φορά ό,τι έγινε με το PSI.  Δέκα μήνες μετά η επανακεφαλαιοποίηση είναι σε εκκρεμότητα, η οικονομία βυθίζεται, η αγορά έχει στεγνώσει και η αυξανόμενη ύφεση ακυρώνει στη πράξη τα όποια οφέλη του «κουρέματος».


Δεύτερον. Μιά Ευρωπαϊκή συνολική λύση για τη κρίση χρέους και την προοπτική της Ευρωζώνης παραμένει ευσεβής πόθος. Οι ηγεσίες της Ευρώπης άβουλες και μοιραίες από τον Δεκέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα αποφασίζουν την μονόπλευρη ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και τη δογματική αναγόρευση της περιοριστικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό θέσφατο, ενώ περιορίζονται σε ευχολόγια για την ανάπτυξη. Η πολιτική διγλωσσία και ανακολουθία, η ιδεοληπτική εμμονή στην νεοφιλελεύθερη πολιτική και η χρονική καθυστέρηση υπονομεύουν την συνοχή και την προοπτική της Ευρωζώνης.
Τρίτον. Η εξέλιξη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποτυπώνει το στρατηγικό αδιέξοδο της Ε.Ε. και την παραβίαση βασικών ευρωπαϊκών αρχών. Σε περίοδο κρίσης αντί να λειτουργήσει ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός ως εργαλείο ανάπτυξης, αναδιανομής και κοινωνικής συνοχής, οι δημοσιονομικές προοπτικές για τη περίοδο 2014-2020 προτείνεται να συρρικνωθούν δραματικά.  Σήμερα έχουμε το παράδοξο ο Προϋπολογισμός της Ε.Ε. των 28 να είναι μικρότερος από εκείνον των 15 κρατών-μελών, πριν την διεύρυνση. Επιπλέον, προτείνεται η επιβολή ρήτρας μακροοικονομικής αιρεσιμότητας που θα οδηγήσει τις χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα να τιμωρούνται με πάγωμα κονδυλίων των Διαρθρωτικών Ταμείων αντί να υποστηρίζονται για να αντιμετωπίσουν την ύφεση. Ποιός θυμάται πια στην Ευρώπη ότι η λειτουργία της Εσωτερικής Αγοράς και της Ο.Ν.Ε. είχε ως προϋπόθεση την οικονομική και κοινωνική συνοχή και τη σύγκλιση.
Η αντίληψη του «καλού παιδιού» που άνευ όρων λαμβάνει μέτρα και στη συνέχεια ζητά επιβράβευση, οδηγεί τη χώρα μας σε συνεχώς δυσμενέστερη θέση, και υποκαθιστά την στρατηγική εξόδου από την κρίση με ένα ατέρμονο αγωνιώδες κυνήγι της επόμενης δόσης.
Σήμερα, απαιτείται εναλλακτική πρόταση και αλλαγή πολιτικής. Απαιτείται μακροπρόθεσμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και σθεναρή διαπραγμάτευση τόσο για τη χώρα μας όσο και τη συνολική Ευρωπαϊκή προοπτική.
Όσοι αυτοαναγορεύονται ως οι γνήσιοι και μοναδικοί «ευρωπαϊστές»  που επιδιώκουν την συγκρότηση ενός δήθεν Ευρωπαϊκού μετώπου ως μανδύα εγκλωβισμού στον αδιέξοδο μονόδρομο της κρατούσας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αποδυναμώνουν και τελικά υπονομεύουν τόσο την διαπραγματευτική δύναμη της χώρας  μας, όσο και την προοπτική αλλαγής πλεύσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.