‘Εν ‘Αρχή ήν ό Λόγος,….Τό Πνεύμα τού Maastricht.....καί έν συνεχεία..... Η Μνημονίων Κάθοδος
'' Βεβαιωθείτε ότι θα πάρετε αποφασιστικά μέτρα για να κτίσετε την εμπιστοσύνη στις αγορές''....
Barack Obama to Angela Merkel & Nicolas Sarkozy
8 Μαίου 2010
Ηταν η καθοριστική παρέμβαση, του Προέδρου Obama τηλεφωνικά (σύμφωνα με τον Εκπρόσωπο Τύπου του Λευκού Οίκου, Robert Gibbs), στην Καγκελάριο της Γερμανίας Angela Dorothea Merkel και στον Πρόεδρο της Γαλλίας Nicolas Paul Stephane Sarkozy, το Σαββατοκύριακο της 8 & 9 Μαίου 2010, το καλούμενο και ''The Trillion-Dollar Weekend'' (ή €750 δισ.), πού έβαλε τέλος στην πολύμηνη αναβλητικότητα της EU και στις ατέρμονες συζητήσεις επί συζητήσεων, αξιωματούχων ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού, για την έγκριση και κατάστρωση του πολυπόθητου πακέττου σωτηρίας (rescue package) της Ελλάδος και των υπόλοιπων υπερ-χρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης (GIPSI χώρες, πρώην PIIGS).
'' Οι Ευρωπαίοι θα ανταποκριθούν αποφασιστικά στην κρίση το αργότερο μέχρι το τέλος της ημέρας '' διαβεβαίωσε τον Πρόεδρο Obama η Γερμανίδα Καγκελάριος, τονίζοντας ότι '' θα μπεί ένα νούμερο στο πακέττο διάσωσης, το οποίο θα είναι αρκετά μεγάλο για να πείσει τις αγορές ότι το θέμα έχει διευθετηθεί μιάς διά παντός '' προσθέτοντας ότι από την πλευρά μας, ώς ανταπόδοση,
''Αναμένουμε από Εσάς να εξασφαλίσετε (!) ότι το ΔΝΤ θa συμφωνήσει να παίξει ένα ρόλο στο πακέττο σωτηρίας''.!!!
( μετά από αυτή την έκκληση δεν θα έπρεπε να συνεχίσω την ανάλυση ! )
''Europeans would make a ''decisive response'' to the crisis by later that day, meaning that a number will be attached to the package that was big enough to convince the markets the issue has been settled once and for all ''
'’In return, we want you to make sure (!) that the International Monetary Fund would agree to play a role in the rescue ''.
Angela Merkel to President Barack Obama
Μερικές μέρες πρίν, είχε προετοιμάσει το έδαφος για την παρέμβαση του Obama και συγκεκριμένα την Πέμπτη 6 Μαίου 2010, ο Timothy Geithner, Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, μετά από συνεννόηση με τον Πρόεδρο Barack Obama στο Λευκό Οίκο. Εκανε 26 τηλεφωνήματα σε Αμερικανούς Πολιτικούς, Συμβούλους του Λευκού Οίκου, δημοσιογράφους των Washington Post, The New York Times & Wall Street Journal, στον Ben Bernanke (της FED) και σε στελέχη της, - και δύο στον Jean-Claude Anne Marie Louis Trichet, ο οποίος την ίδια ημέρα συνεδρίαζε στην Λισαβώνα με τα μέλη του Κυβερνείου της ECB, για θέματα επιτοκίων και πληθωρισμού (!) και όχι για να αποφασίσουν επί τέλους, για το κατάλληλο πακέττο διάσωσης, των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης ώστε να ηρεμήσουν τις αγορές και να σταματήσουν την επέκταση του πανικού παγκοσμίως. Το μήνυμα του Geithner στον Trichet και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους εκείνη την ημέρα και τις ημέρες που ακολούθησαν - και για αυτό το θέμα, στα χρόνια που ακολούθησαν - δεν προέκυψε ξαφνικά. Ο Geithner με την ιδιότητά του ως Υπουργού Οικονομικών και με μακρά εμπειρία στην αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων σε διάφορα κράτη ( Μεξικό, Ταυλάνδη, Ινδονησία, Νότια Κορέα, Βραζιλία κ.τ.λ.), όπως επίσης και στις ΗΠΑ, όπου από την εποχή που ο Barack Obama ανέλαβε την Προεδρία, το οικονομικό επιτελείο μετά από σκληρούς αγώνες εφάρμοζε μεθόδους αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, ακολουθώντας την πολιτική, stimulus-verus-austerity (Quantitative Easing ή QA). Ο Geithner είχε κατ' επανάληψη προσπαθήσει, με απ' ευθείας επαφές ή σε διεθνείς Συσκέψεις (G-7, G-20), να πείσει τους αναποφάσιστους Ευρωπαίους συναδέλφους του να καταλήξουν σε κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη, τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της των ΗΠΑ, όπου το οιοδήποτε οικονομικό της χάος, λόγω των αλληλοσυνδεόμενων οικονομικών συστημάτων, θα αποτελούσε μία μεγάλη απειλή για την υπό εξέλιξη ανάκαμψη των ΗΠΑ. Η κυριαρχούσα στις ΗΠΑ, πολιτική της Κυβερνήσεως Obama σε διεθνές επίπεδο, θα εστιάζετο στο να εμποδισθούν οι Ευρωπαίοι Ηγέτες να αναφλέξουν και πάλι την οικονομική κρίση και να σπρώξουν την παγκόσμια οικονομία πίσω στην άβυσσο, από την οποία το οικονομικό επιτελείο των ΗΠΑ έκανε τιτάνιο αγώνα για να εξέλθει. Ο πυρετός της λιτότητας και του χάους στην Ευρώπη ήταν στις προτεραιότητες των προβλημάτων, για τα οποία οι ΗΠΑ έκαναν προσπάθειες να λύσουν σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους Εταίρους. Στην διεθνή διάσκεψη των G-7 στο Iqaluit του Αρκτικού Κύκλου στον Καναδά τον Φεβρουάριο του 2010, οι Ευρωπαίοι, σύμφωνα με τον Timothy Geithner, συζητούσαν κατά την διάρκεια των γευμάτων, κυρίως για το ελληνικό πρόβλημα, και για την αμετάκλητη ανάγκη εφαρμογής σκληράς λιτότητας και ήταν έξαλλοι για την ελληνική ανεύθυνη καταστροφική σπατάλη και ψευδολογία, με διάθεση για σκληρά τιμωρία τους. Ο Geihtner τους προέτρεψε να εφαρμόσουν αξιόπιστο και επαρκώς μεγάλο τολμηρό σχέδιο διάσωσης (και όχι το γελοίο πακέττο στήριξης των €25 δισ. που απεφάσισαν μετά από 2 εβδομάδες, το οποίο δεν έφθανε καν για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας μέχρι την άνοιξη και το οποίο επί πλέον απαιτούσε εφαρμογή σκληρών μέτρων λιτότητας), ώστε να διαβεβαιώσουν αξιόπιστα τις αγορές ότι δεν θα επιτρέψουν χρεοκοπίες χωρών τους ή την κατάρρευση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Και ότι ή κρίση θα έπρεπε να λυθεί τόσον από Ευρωπαικές Κυβερνήσεις όσον και από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, σε συνεργασία. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν μία μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή από το ΔΝΤ, αλλά όχι ώς αντικατάστατο μίας περισσότερο ουσιαστικής Ευρωπαικής δέσμευσης. Είπε επί πλέον στους Ευρωπαίους, ότι εάν σχεδίαζαν να ''κρατήσουν κάτω πατημένο το λαιμό της Ελλάδας'', θα έπρεπε να βεβαιώσουν τις αγορές με το κατάλληλο πακέττο στήριξης, ότι δεν θα επέτρεπαν χρεοκοπίες κυρίαρχων κρατών ή την κατάρρευση τραπεζικών συστημάτων επί πλέον δε ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ελληνικό πρόβλημα χαλαρά και χωρίς υπερβολές, .
''Απλώς μην το παρακάνετε'', τους είπε. ''Εάν δεν εξαλείψετε τον κίνδυνο της καταστροφικής αποτυχίας, δεν υπάρχει πιθανότητα να λύσετε αυτό το πρόβλημα''.
Timothy Geithner
G-7 , Iqaluit, Canada, February 2010
Ομως οι Ευρωπαίοι δεν φάνηκε να συμφωνούν. Η Γερμανία και η Γαλλία κατ' αρχήν, δεν εδέχοντο διαλέξεις από τους Αμερικανούς. Τους κατηγορούσαν ήδη ότι στο ''Wild West-Οικονομικό τους Σύστημα΄΄ οφείλετο η οικονομική κρίση του 2008. Δεν ήσαν διατεθειμένοι να αποδεχθούν συμβουλές από τους ανεύθυνους Αμερικανούς, ότι έπρεπε να πάνε στα ''μαλακά'' στην εφαρμογή μέτρων λιτότητας, με τους Ελληνες, αντιθέτως επέμεναν, με σκληρή Παλαιάς Διαθήκης ρητορική, στην εφαρμογή δρακόντιων μέτρων λιτότητας ερεθίζοντας τις αγορές και υπονομεύοντας την ισχύ της ίδιας της βοήθειάς τους. Οι Γερμανοί δεν αισθάνοντο την υποχρέωση να βοηθήσουν τους Ελληνες - και οι πολιτικοί τους εγνώριζαν ότι τυχόν υπέρμετρη γενναιοδωρία θα εσήμαινε εκπαραθύρωση τους από την εξουσία. Σύμφωνα με ένα e-mail της Lael Brainard την 25η Απριλίου 2010, οικονομολόγου του Λευκού Οίκου επί Clinton, και νύν αναπληρώτριας Υπουργού Οικονομικών προς τον Geithner, επιγραφόμενο ''Germany, France Signal Hard Line with Greece'', ο Wolfgang Schauble, και η Γαλλίδα συνάδελφός του Kristin Madlen Odet (Lallouette) Lagard, στον ίδιο βηματισμό, προειδοποιούσαν ότι :
''Η δημοσιονομική λιτότητα θα ήταν αναπόφευκτη και προυπόθεση δανειοδοτήσεως''
Wolfgang Schauble
'' Εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε θα πατούσαμε αμέσως τα φρένα''
Kristin Lagard
Μία άλλη προυπόθεση δανειοδοτήσεως, την οποία έβαλαν οι Γερμανοί στο τραπέζι αλλά δεν υλοποιήθηκε λόγω της σφοδράς αντίθεσης του Geithner, ήταν ''ότι ένα ευρωπαικό κράτος για να δανειοδοτηθεί από το πακέττο σωτηρίας θα έπρεπε να αναδιαρθρώσει ''πρώτα'' το χρέος του''. Θεωρήθηκε ως αλλοπρόσαλλη προυπόθεση, διότι ήταν σαν να ανακοίνωναν (κατά τον Geithner), ότι κανένα δάνειο σε αδύναμες Ευρωπαικές Κυβερνήσεις ή τράπεζες ήταν ασφαλές ! Και όχι μόνον, επί πλέον δεν επιτρέπετο κατά τον Geithner, ούτε κάν να μιλάνε για ''αναδιάρθρωση''! ( Σας θυμίζει κάτι αυτό ; ) Η δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους δεν απεκλείετο βέβαια από τον Geithner σε κάποια φάση στο μέλλον, αλλά ώς κοινοποιούμενη προυπόθεση δανειοδότησης ήταν απαράδεκτη. Επειδή όμως όλες οι προσπάθειες και πιέσεις των Αμερικανών που ακολούθησαν, για να σβήσουν οι Ευρωπαίοι την φωτιά που απειλούσε τον κόσμο δεν απέδιδαν, διότι φαίνεται ότι δεν είχαν τα εργαλεία για να το κάνουν ή διότι δεν ήθελαν, ήλθε και το αναπόφευκτο τελεσίγραφο Geithner, την 6η Μαίου 2010 , αμέσως μετά από την απότομη εντός μερικών λεπτών (flash crash) επιπρόσθετη πτώση των US stocks, που απεδόθη (λανθασμένα, όπως απεδείχθει αργότερα), στο ότι ο τρόμος πανικού στην Ευρώπη βγαίνει εκτός ελέγχου :
''Ο χρόνος για ημίμετρα, έχει τελειώσει !''
Timothy Geithner to J.C. Trichet
( 6 Μαίου 2010 )
Στην ασφυκτική πίεση των Αμερικανών προστέθηκε και η πίεση από όλα τα μέρη του κόσμου- προήλθε επίσης από τον Dominique Strauss-Kahn του ΔΝΤ - και οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι έπρεπε να κινηθούν περισσότερο αποφασιστικά, απ' ότι είχαν κάνει μέχρι τότε . Ο Trichet μετά το τηλεφώνημα του Geithner, συγκάλεσε στις 10 μ.μ μετά το δείπνο στο Palacio da Bacalhoa της Λισσαβώνας, σε μυστική συνεδρίαση το Κυβερνείο της ECB για να αποφασίσουν για την επόμενη κίνηση. Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι είχαν έν τώ μεταξύ απευθυνθεί και σε Ασιατικές Κυβερνήσεις (Κίνα & Ιαπωνία), για χρηματοδότηση του πακέττου σωτηρίας, αλλά συνάντησαν την άρνησή τους οπότε άρχισαν να συζητούν για πακέττο σωτηρίας € 50 δισ.(!), πράγμα που έκανε τον άφωνο από την έκπληξη Geihtner να δηλώσει:
''Εάν ανακοινώσετε αυτό, θα γελοιοποιηθείτε '' τους είπε '' Θα ρίξετε βενζίνη στην φωτιά. Θα πρέπει να υπολογίζετε σε πακέττο σωτηρίας της τάξεως των € 500 δισ. Επί πλέον είναι πολύ πιό επικίνδυνο να αυξάνετε προοδευτικά την βοήθεια, αλλά με ΄΄μία προληπτική, αποφασιστική μαζική επίδειξη ισχύος’’, (massive preemptive force). Εάν μπορέσετε να δείξετε ότι είσθε διατεθειμένοι να κάνετε αυτό που χρειάζεται να γίνει, είναι πιθανότερο να πείσετε τις ιδιωτικές αγορές να αναλάβουν το βάρος της χρηματοδότησης και έτσι θα μειώσετε το ρίσκο οι φορολογούμενοι να φορτωθούν πάρα πολύ.''
Timothy Geithner
Οπερ και έγινε. Την Δευτέρα 10 Μαίου 2010 , ανακοινώθηκε ή Συμφωνία για την δημιουργία του πακέττου σωτηρίας συνολικού ύψους 750 δισ. Ευρώ, που κάλυπτε και την Ελλάδα. Η επιθυμητή λύση για την Ευρώπη, σύμφωνα με τον Geithner θα ήταν να επεκτείνει την ''δύναμη πυρός'' και όπως έδειξε μία εσωτερική μελέτη του Υπ. Οικονομικών των ΗΠΑ το πακέττο σωτηρίας των €500 δισ. θα έπρεπε να διπλασιασθεί ή και να τριπλασιασθεί, ώστε να αποτελέσει αξιόπιστη εγγύηση στήριξης για την υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Το rescue package περιελάμβανε 3 στοιχεία :
1. Το πρώτο ήταν ο Ευρωπαικός Μηχανισμός Σταθερότητος (European Stability Mechanism). Κάτω από αυτό το σχήμα που σχεδιάσθηκε για χώρες με υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, η Ευρωπαική Επιτροπή επιτρέπεται να αντλήσει έως και €60 δισ. από τις αγορές με χαμηλά επιτόκια δια της έκδοσης ομολόγων, βάζοντας τον ετήσιο προυπολογισμό της ΕU των €140 δισ. ως εγγύηση και στην συνέχεια τον δανεισμό χωρών σε δυσκολία. Την απόφαση για το ποία χώρα πληρούσε τις συνθήκες για να πάρει τα δάνεια θα αποφασίζετο μέσω της διαδικασίας Qualified Majority Voting, μετά από πρόταση της Επιτροπής. Το κάθε μέλος της Ευρωπαικής Ενώσεως , ακόμη και χώρες εκτός Ευρωζώνης, όπως η Βρεταννία οφείλει να συνεισφέρει , όχι προκαταβολικά αλλά εάν υπάρξει χρεοκοπία της δανεισθείσης χώρας, σε ποσοστό ανάλογο με εκείνο της συνεισφοράς στον Ευρωπαικό Προυπολογισμό. Τό σχήμα πλησιάζει πολύ στον ορισμό του Eurobond !
2. Οταν τα € 60 δισ. εξαντληθούν το πακέττο διάσωσης δημιουργεί ένα έξτρα εγγυητικό ανάχωμα (backstop) €440 δισ. Σε δάνεια και εγγυήσεις ονομαζόμενο European Financial Stability Facility (EFSF). Κάτω από αυτό τον μηχανισμό, οι χώρες της Ευρωζώνης θα δημιουργήσουν το λεγόμενο Special Purpose Vehicle (SPV) με έδρα στο Λουξεμβούργο, που τους επιτρέπει να μπορούν να εκδώσουν ομόλογα και στην συνέχεια να τα προωθήσουν ώς δάνεια σε προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης. Το SPV αρχικά προγραμματισμένο να ''λήξει σε τρία χρόνια'', πήρε παράταση για 5 ή 6 χρόνια για να δοθεί χρόνος στις δανειζόμενες χώρες να συνέλθουν. Εάν υπάρξει χρεοκοπία οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι δυνητικά αυτοί που θα πληρώσουν ένα κολοσσιαίο ποσό χρημάτων, με την Γερμανία να βρίσκεται στην κορυφή του Πίνακα Υποχρεώσεων ύψους €120 δις !
3. Το τρίτο σκέλος του πακέτου, για το οποίο αντέδρασε σφοδρότατα η Bundesbank, ήταν η απόφαση από την ECB να αρχίσει άμεσα να αγοράζει ομόλογα από τις αγορές.
Πώς φθάσαμε όμως έως εκεί ;
Την 4η Οκτωβρίου 2009, οι Ελληνες ψηφοφόροι πήγαν στις κάλπες και ανέδειξαν την νέα Κυβέρνηση, στην οποία έπεσε ο λαχνός της εξεύρεσης λύσης για την έξοδο της Ελλάδος από την οικονομική κρίση. Η Ελληνική Κυβέρνηση βρέθηκε αυτόματα αντιμέτωπη, υπό το Πνεύμα του Maastricht και των Συνθηκών που ακολούθησαν, με όλους εκείνους, οι οποίοι ως Ηγέτες Κρατών ή ώς Αξιωματούχοι σε διάφορους Οργανισμούς της Ευρωπαικής Ενώσεως (EU) και των Κρατών της Ευρωζώνης, θεωρούσαν ότι ήταν επιφορτισμένοι άνωθεν, να αντικρούουν ή μή, ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούσαν, τις προσωπικές φιλοδοξίες, το πολιτικό κόστος, το επαγγελματικό κύρος και την ιδιοσυγκρασία τους, κάθε αίτημα από τις GIPSI χώρες για συζήτηση προτάσεων αντιμετώπισης προβλημάτων, εν προκειμένω της οικονομικής κρίσης. Η συνήθης δικαιολογία για την κωλυσιεργία, αδιαφορία και αδράνεια που έδειχναν, ήταν ότι έπρεπε να τηρηθούν οι Αρχές της Συνθήκης του Maastricht και των Συνθηκών οι οποίες ακολούθησαν σε διάφορες διεθνείς Διασκέψεις.
Σημειωτέον ότι οι περίφημες Αρχές συμφωνήθηκαν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις και σφοδρές κόντρες μεταξύ κυρίως των εκπροσώπων της Γαλλίας και Γερμανίας. Η Γερμανία π.χ. απαίτησε και επέβαλλε σκληρούς όρους και περιορισμούς στίς δυνατότητες πρωτόβουλης δράσης και παρέμβασης της ECB, κατά τα πρότυπα της Bundesbank, όπως επίσης και αυστηρή τήρηση από τα μέλη-κράτη των οικονομικων δεικτών, όπως το ύψος του δημοσιονομικού ελλείματος (3%), του πληθωρισμού (4%) και άλλους αυθαίρετους περιορισμούς, αποτέλεσμα κυρίως της οδύσσειας που πέρασε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλα συμπεράσματα εξήγαγαν οι ΗΠΑ από την Great Depression και άλλα οι Γερμανία. Οθεν και η διαφορετική οικονομική πολιτική στην αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων και η πεισματώδης εμμονή των Γερμανών για την εφαρμογή μέτρων λιτότητας πάση θυσία. Παρεπιπτόντως προκύπτει και το ερώτημα, ''μήπως επίσης οι Γερμανοί ανταποδίδουν τά ίσα, εκδικούμενοι αυτούς που τους έρριξαν στην άβυσσο με την Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919, για την οποία μάλιστα παραιτήθηκε ο John Maynard Keynes από εκπρόσωπος της Βρεταννίας, διαμαρτυρόμενος για την σχεδιασθείσα εξαθλίωση του Γερμανικού λαού ;
(βλ. The Economic Consequences of The Peace by J. M. Keynes)
''Δεν επιτρέπεται ή διάσωση από την χρεοκοπία (bailout), κρατών που απαρτίζουν την ζώνη του ενιαίου νομίσματος’’
(Αρθρο 104b, της Συνθήκης του Maastricht)
''Οι Κεντρικές Τράπεζες θα εξακολουθήσουν να υφίστανται, αλλά δεν θα έχουν την άδεια έκδοσης νομίσματος, αυτό το δικαίωμα δίδεται μόνον στην ECB ’’
''Οι Ευρωπαικές Συνθήκες απαγορεύουν κατηγορηματικά στην ECB να αγοράζει απ' ευθείας κυβερνητικό χρέος ''
Η Ελληνική Κυβέρνηση, εκτός των περιορισμών των Συνθηκών, είχε να αντιμετωπίσει και τις προσωπικές ή επιβαλλόμενες από διάφορα ισχυρά μέλη της Ευρωζώνης, αυθαίρετες ή μή ''ερμηνείες'' του Πνεύματος του Maastricht από διάφορους αξιωματούχους σε θέσεις κλειδιά, όπως και την συνεχή επίθεση από τους σχολιαστές των ευρωπαικών ΜΜΕ,
‘’Είμαστε η Ευρώπη, ή γενέτειρα του πολιτισμού, όχι κάποιο ασήμαντο έθνος, που χρειάζεται διεθνή διάσωση από την χρεοκοπία. Θα ήταν ταπείνωση να κληθεί το ΔΝΤ.’’
Jean-Claude Trichet
'' Η ECB είναι τελείως ανεξάρτητη από πολιτικές παρεμβάσεις’’
Bundesbank
''Δεν θα μπορούσε ποτέ, δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε χρεοκοπία. Η Ελλάδα θα πληρώσει τους λογαριασμούς της. Καμμία Κυβέρνηση, κανένα Kράτος δεν μπορεί να περιμένει ειδική μεταχείρηση από εμάς (ECB) ‘’
Jean-Claude Trichet
''Οι Κυβερνήσεις της Ευρωζώνης δεν είναι πλέον ελεύθερες να σχεδιάζουν την δημοσιονομική τους πολιτική, οι Βρυξέλλες θα αποφασίζουν, βάσει αυστηρών κανόνων, πόσο μπορούν ή δεν μπορούν να ξοδέψουν οι διάφορες Κυβερνήσεις’'
Bundesbank
'' Η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα ιδρύθηκε, βάσει του προτύπου της Bundesbank και όχι των υπόλοιπων Κεντρικών Τραπεζών της Ευρωζώνης, υιοθετώντας τα νομισματικά εργαλεία και τεχνικές ελέγχου, που εφάρμοζε η Bundesbank''
'' Κάθε χώρα, που έμπαινε στην Ευρωζώνη, για να επιζήσει, έπρεπε να παράγει τα προιόντα, που η υπόλοιπη, Ευρώπη ήθελε να αγοράσει, στις τιμές που ήθελαν να πληρώσουν''
... και την παραδοσιακή υπεροψία των ευρωπαίων πολιτών και την προκατάληψη διαφόρων Ηγετών και Αξιωματούχων έναντι της Ελλάδος, συστηματικά προβαλλόμενη από τα ευρωπαικά ΜΜΕ, με εξευτελιστικό και ταπεινωτικό για την Ελλάδα τρόπο, ένα ακόμη δείγμα της προβαλλόμενης Ευρωπαικής Αλληλεγγύης :
''Μόνον λατινικοί χαρακτήρες θα γίνουν αποδεκτοί. Η πτωχή, μικρή, ημι-αγροτική Ελλαδα δεν είναι σε θέση να αρχίσει να προβάλλει αιτήματα για το είδος του νομίσματος, το οποίο θα έπρεπε να κυκλοφορήσει στις βιομηχανικές Yπερδυνάμεις της Γαλλίας και Γερμανίας. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μπείτε ποτέ στην Ευρωζώνη ;
Theo Waigel,
Υπ. Οικονομικών Γερμανίας
( ώς απάντηση στον Γιάννο Παπαντωνίου, που ζητούσε να μπούν
στην ονομασία του νέου νομίσματος και ελληνικοί χαρακτήρες )
Βρυξέλλες 1997
"Είναι η Ελλάδα αυτή που θα χρεοκοπήσει τις Γερμανικές Τράπεζες ; Οι Ελληνες μαλλώνουν και απεργούν αντί να αποταμιεύουν.......... Πουλείστε τα νησιά σας διεφθαρμένοι Ελληνες, και την Ακρόπολη επίσης''
Das Bild
(πρωτοσέλιδο, χειμώνας 2010)
Ενας ακόμη σημαντικός παράγοντας, που αποτέλεσε και αποτελεί τροχοπέδη στην λήψη δεσμευτικών και έγκαιρων αποφάσεων από τα διάφορα όργανα της Ευρωζώνης, είναι ή διαρκής σύγκρουση και ανταγωνισμός μεταξύ των Κέντρων Αποφάσεων και οι επί πλέον δυσκολίες που δημιουργούνται με την χρονοβόρο διαδικασία ενσωμάτωσης και προσαρμογής στις καθαρά ευρωπαικές αποφάσεις και των δεσμευτικών αποφάσεων παγκόσμιας εμβέλειας, οι οποίες λαμβάνονται στις Συσκέψεις των Ηγετών των Ισχυρότερων Κρατών, του G-20. Το Γκρούπ των Είκοσι (G20) είναι ένας πολύ ισχυρός αυτόνομος Οργανισμός, που προέκυψε από την ανάγκη να επιλύει παγκόσμια θέματα, στην θέση μίας πραγματικής Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Από Συνάντηση Υπουργών Οικονομικών, όταν θεσμοθετήθηκε το 1999, μεταλλάχτηκε από το 2008, σε Συνάντηση Αρχηγών Κρατών, με πρωτοβουλια του George Bush και Nicolas Sarkozy.
Το G-20 λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Αρκετές φορές κάθε χρόνο συναντώνται οι Υπουργοί Οικονομικών και οι Διοικητές Κεντρικών Τραπεζών για να συζητήσουν τεχνικά θέματα και να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία για την αντιμετώπιση κρίσεων, την νομισματική πολιτική, κ.ο.κ. Στις συναντήσεις των Ηγετών Κρατών που ακολουθούν, οι τελικές αποφάσεις που λαμβάνονται, υλοποιούνται από τούς Οργανισμούς τών εμπλεκομένων κρατών, υπό την επίβλεψη των sherpas, ομάδες τεχνοκρατών γραφειοκρατών που παρακολουθούν τις Συναντήσεις και συνδράμουν τούς Ηγέτες πολλαπλώς, με τελική κατάληξη την έκδοση Ανακοινώσεων- ''Διαταγμάτων''!
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο είναι στο κέντρο της ''διαμάχης'', έχει εξελιχθεί σε εξουσιοδοτημένο Εκπρόσωπο των G-20 και συγκεκριμένα σε παγκόσμιο Διαιτητή για την εφαρμογή της πολιτικής, που αποφασίζει να εφαρμόσει το G-20. Δεν είναι αναμενόμενο να αποφασίζεται η ανάμιξή του στην διάσωση μίας χώρας, με εντολή των G-20 ;
Στις 2 Απριλίου 2009 μάλιστα για την προώθηση της πολιτικής τους, στην Σύσκεψη στο Λονδίνο οι G-20 ενέκριναν την ενίχυση του ΔΝΤ με $1τρισ. προκειμένου το ΔΝΤ να σπεύδει (μετά από έγκριση των ισχυρών μελών του εννοείται) στην διάσωση οιασδήποτε χώρας που θα αντιμετώπιζε οικονομική καταστροφή. Παράλληλα ενέκριναν την ενίσχυση της ρευστότητας σε παγκόσμια βάση με κονδύλια που θα έφθαναν τα $2 τρισ. Στην από κοινού συνέντευξη τύπου που ακολούθησε...
'' Είμαστε στο μέσον της μεγαλύτερης δημοσιονομικής ώθησης, την οποία είχε ποτέ δεί ο κόσμος. Ο συνδυασμός όλων αυτών....είναι η πιο σημαντική δημοσιονομική ώθηση της τάξεως των $ 2 τρισ. ... Είναι ασύνηθες αυτό που συμβαίνει ''
Gordon Brown
British P.M.
'' Από κάθε άποψη η Σύσκεψη του Λονδίνου ήταν ιστορική. Δεν έχω αμφιβολία , ότι τα
βήματα που πάρθηκαν είναι καίρια για να εμποδισθεί η ολίσθηση μας σε βαθειά ύφεση (depression)''
Barack Obama
Οι Ηγέτες του G-20, που φυσικά δεν έχουν οι ίδιοι χρήματα για ξοδέψουν, προσέφεραν κάλυψη στους ηγέτες που ήσαν αποφασισμένοι να ''ξοδέψουν για να βγούν από το οικονομικό τέλμα''. Ακόμη και στην πνιγμένη στα χρέη Ελλάδα, υπήρξε ένα πακέττο δημοσιονομικής ώθησης (fiscal stimulus) ύψους € 3 δισ. !
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα χρονοβόρας πολιτικής διαδικασίας ήταν όταν η ECB π.χ., προκειμένου να ''εκβιάσει'' τους Ηγέτες της Ευρωζώνης για να επισπεύσουν να επιλύσουν το δικό τους σκέλος ευθύνης με το κατάλληλο σχέδιο πακέττου διάσωσης, καθυστερούσε επί μήνες να οριστικοποιήσει την απόφαση της για την άμεση ενίσχυση των GIPSI χωρών, μέσω αγοράς ομολόγων για να ηρεμήσει τις αγορές, πού ευρίσκοντο σε σημείο έκρηξης. Η ECB έφθασε μάλιστα στο σημείο, να κρατήσει μυστική την θετική προ-αποφάση, που έλαβε στην Λισσαβώνα για την αγορά ομολόγων, για να μην επαναπαυθούν οι Αρχηγοί των κρατών της EU και δεν ενεργοποιηθούν για να καταλήξουν σε κάποια απόφαση !
Σημειώστε ότι αυτή η μυστικότητα και απόκρυψη από τους πολίτες της EU, των τεκταινόμενων στην ECB, αφορά όχι στις αποφάσεις της, αλλά μόνον στην γνωστοποίηση των πρακτικών των Συνεδριάσεων του Κυβερνώντος την ECB Κονκλαβίου και για στις ψηφοφορίες των μελών της επί 30 συναπτά (!) χρόνια, για να μην εκτίθενται τα μέλη της, τα οποία τυχόν ψήφισαν με γνώμωνα το γενικώτερο συμφέρον της Ευρωζώνης ώς συνόλου, για μία πολιτική, η οποία δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας την οποία εκπροσωπούν ! Δεν είναι καλύτερο εάν κανείς δεν ξέρει για αυτό, για μιά ολοκληρη γεννιά είναι η λογική της πρακτικής που ακολουθείται ! (Παρεπιπτόντως η FED και η Bank of England γνωστοποιούν τις σχετικές πληροφορίες εντός μερικών εβδομάδων).
Μέσα σε ένα τέτοιο πολύπλοκο γραφειοκρατικό περιβάλλον, όπου εκτός των άλλων, κάθε απόφαση των Ευρωπαικών οργάνων είναι τελικά κάποιος συνδυασμός ικανοποίησης των απόψεων των ισχυρών μελών της EU , τι τύχη μπορούσε να έχει το αίτημα μίας οιασδήποτε Ελληνικής Κυβέρνησης για ταχεία εξεύρεση λύσης στο οικονομικό της πρόβλημα, ώστε να μειωθούν οι αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, μέσα στο πλαίσιο της πολυ-διαφημιζόμενης αλληλεγγύης ;
Η καθυστέρηση της λήψης απόφασης για το κατάλληλο σχέδιο διάσωσης, από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Μάιο του 2010, δίνει την απάντηση.
Μετά τις αλλεπάλληλες λίαν αρνητικές ΄΄κατευθυνόμενες΄΄ αξιολογήσεις τόσον της ελληνικής οικονομίας όσον και των ελληνικών τραπεζών από τις γνωστές Εταιρείες (Standard & Poor's & Fitch Ratings) στις 7 & 8 Δεκέμβρίου του 2009, δύο μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, η Ελληνική Κυβέρνηση προσπάθησε να ηρεμήσει τις αγορές με δήλωση αποφασιστικότητος για την εφαρμογή προγράμματος αντιμετώπισης του ελλείμματος από τον Υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μάλιστα, παράλληλα με την έρευνα από κυβερνητικά στελέχη σε διεθνές επίπεδο για την ανεύρεση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης προσέγγισε και το Ινστιτούτο Διεθνούς Οικονομίας (Institute of International Finance) μία Ενωση γιγαντιαίων Παγκόσμιων Τραπεζών, οι οποίες συγκαταλέγονται μεταξύ των αγοραστών κυβερνητικού χρέους, προκειμένου να οργανώσει ένα ''non-deal road show''- που θα του έδινε την ευκαιρία να επισκεφθεί μεγάλα οικονομικά κέντρα για να συναντήσει επενδυτές, με στόχο να τους πείσει για την δέσμευση της Ελλάδος να διορθώσει τα οικονομικά της, ελπίζοντας ότι ίσως έτσι θα επείθοντο τελικά να επαναρχίσουν τις αγορές ομολόγων.
Φυσικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες αμέσως μετά, την καθιερωμένη διάσκεψη των ηγετών στην Βόννη στις 10 Δεκεμβρίου, που εύκολα γλιστρούν στην ρητορική της αλληλεγγύης, εκφράζοντας τα ίδια αισθήματα επί ένα αιώνα, και όπως οι παλαιοί ηθοποιοί αποστηθίζουν τις γραμμές και μπορούν να προσθέσουν και λίγο πάθος σε αυτές όταν η σκηνή είναι αρκετά μεγάλη, απέφυγαν και πάλιν να δεσμευθούν με συγκεκριμένες ενέργειες, για να αποδείξουν τι σημαίνει αλληλεγγύη στην πράξη. Και εδήλωναν, παραθέτοντας παράλληλα την απόφαση τους προστασίας του Πνεύματος του Maasrticht, ότι η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη της το οικονομικό της πρόβλημα, με την συμπαράσταση των εταίρων της φυσικά ! Οι αγορές φυσικά δεν ικανοποιήθηκαν από τις δηλώσεις, όταν ανέμεναν έμπρακτη συμπαράσταση της Ελλάδος από την ΕU και συνεχίσθηκε η επίθεση τους με μεγαλύτερη σφοδρότητα, καθιστώντας αδύνατο τον δανεισμό της Ελλάδος και των χωρών GIPSI με ευνοικούς όρους από τις αγορές, διασπείροντας τον τρόμο σε όλο τον κόσμο.
Το οικονομικό επιτελείο της Ελληνικής Κυβέρνησης με επικεφαλής τον Γ. Παπακωνσταντίνου είχε αρχικά ως Σκιώδης Κυβέρνηση, καταστρώσει σχέδιο Προυπολογισμού, υποθέτοντας ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν της τάξεως του 6%, το οποίο την ώρα που πήγαν οι Ελληνες στις κάλπες, ο Γ. Παπακωνσταντίνου ανακάλυπτε κατάπληκτος ότι ήταν της τάξεως του 8-10% του ΑΕΠ ! Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου ο Γ. Προβόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας, της μόνης που γνωρίζει καλύτερα από οιοδήποτε άλλο την πραγματική εικόνα της οικονομίας, προσγείωσε ανώμαλα τον νέο Υπουργό με την εκτίμηση για έλλειμμα 12,6% ή και υψηλότερο. Οταν τέλειωσε η έρευνα των στοιχείων από ομάδα αναλυτών το έλλειμμα του προυπολογισμού του 2009 έφθανε στο 15,6%, το υψηλότερο στον κόσμο !
(Σε αυτό το σημείο κάνω μία παρένθεση για να σημειώσω ότι μία άλλη κατηγορία για την οποία εγκαλείται η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είναι ότι αλλοίωσε το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσω της ΕΛΣΤΑΤ το 2009 προκειμένου να αναμίξει το ΔΝΤ στον δανεισμό της Ελλάδος, με ταυτόχρονη επιβολή σκληρών μνημονίων. Οπως φαίνεται από τα μέχρι στιγμής αναφερθέντα, την σκληρή πολιτική λιτότητας την απαιτούσαν οι Ευρωπαίοι ( Γερμανοί κυρίως) και όχι το ΔΝΤ (οι Αμερικανοί δηλαδή), η δε πρόσκληση του ΔΝΤ έγινε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους για να καλυφθούν έναντι των ψηφοφφόρων τους για την συμμετοχή τους στο πακέττο στήριξης. Ενα άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι, ΄΄Γιατί σε όλα τα επιχειρήματα περί αλλοιωμένων στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ αποφεύγεται να κληθεί για κατάθεση ο Γ. Προβόπουλος, ο οποίος ως Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος είναι ο μόνος αρμόδιος για να δώσει απάντηση στο ερώτημα ! )
Και από εδώ αρχίζει η ελληνική Οδύσεια, όπως την απεκάλεσε ο Γ. Παπανδρέου, ή οποία συνεχίζεται και θα συνεχισθεί για απροσδιόριστο διάστημα και ένταση.
Το κύμα πανικού που ακολούθησε με την αποκάλυψη της πραγματικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας τον Οκτώβριο του 2009, κλήθηκε να αντιμετωπίσει, προκειμένου νά κλείσει το δημοσιονομικό χάσμα, η τριάδα Παπακωνσταντίνου, Προβόπουλου και Παπανδρέου με σχέδια και προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης, τα οποία μοιραία θα προκαλούσαν αντιδράσεις τόσον από το εσωτερικό της χώρας όσον και από τον Jean-Claude Trichet και τους ηγέτες της Γερμανίας, Γαλλίας και άλλων Δυτικών Δυνάμεων.
Σημειώνεται ότι το 2007, παραμονές της κρίσης το επιτόκιο 10-ετούς δανεισμού της Γερμανίας εκυμαίνετο στο 4,02% και της Ελλάδος στο 4,29%. Οι επενδυτές θεωρούσαν την Ελλάδα ακίνδυνη , ως εναλλακτική πηγή αγοράς ομολόγων της, σε σύγκριση με τα ομόλογα χωρών, όπως της Γερμανίας , Γαλλίας και Ολλανδίας. Δυστυχώς για την Ελλάδα και τελικά για όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύθηκε το ισχύον τότε ευνοικό οικονομικό περιβάλλον.
''Αυτό που η Ελλάδα χρειαζόταν τότε, ήταν να εκμεταλλευθεί αυτό το ευνοικό περιβάλλον χαμηλού πληθωρισμού και επιτοκίων δανεισμού για να προσαρμόσει την οικονομία της.''
Γιώργος Προβόπουλος,
Ο Jean-Claude Trichet, ένας γραφειοκράτης καριέρας με εμπειρία δεκαετιών στην αντιμετώπιση κρίσεων, ''πληροφορήθηκε'' με έκπληξη, ανάλογη με του Παπακωνσταντίνου, τα νέα για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος, διότι η ECB μέχρι τότε είχε ρίξει το βάρος της στην εποπτεία και έλεγχο των χωρών με τις ισχυρότερες οικονομίες, ενώ για την Ελλάδα είχε επιφορτισθεί με το έργο του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας, ένας μόνον οικονομολόγος σε part-time βάση ! Αυτό άλλαξε στο τέλος του 2009, όταν η ECB ''πήρε πλέον χαμπάρι'' για το χάλι της ελληνικής οικονομίας. Εστειλε ομάδα κρούσης (trouble shooters) σε μυστική αποστολή για συλλογή αξιόπιστων πληροφοριών. Οι αγορές, περιέργως, αρχικά αντέδρασαν με αργά βήματα στα νέα, εξακολουθώντας να πιστεύουν ότι θα επέμβει τελικά η EU, με τα κατάλληλα μέτρα διάσωσης. Οταν η Ελληνική Κυβέρηνση άρχισε να ανακοινώνει τις προθέσεις της για σχέδια λιτότητος, το κόστος του 10ετούς δανεισμού της Ελλάδος τον Ιανουάριο του 2010 ανήλθε στο 7%.
Σημειώνεται ότι στο κείμενο αυτό δεν υιοθετείται η άποψη ότι ΄΄για όλα φταίνε οι ξένοι΄΄και ότι αυτοί επέβαλαν τα μνημόνια και ότι εμείς είμαστε τα αθώα θύματά τους. Αυτό που επιδιώκεται είναι να δειχθεί ότι τα μέτρα λιτότητας για μία χώρα που απλώς δεν κηρύχθηκε επισήμως χρεοκοπημένη, ήταν εξαιρετικά σκληρά, οριζόντια, αστραπιαία και γονάτισαν τους Ελληνες απότομα, μηδενίζοντας την ρευστότητα από την αγορά με τις γνωστές τραγικές επιπτώσεις στην απασχόληση και σε ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα με πρωτοβουλία μας , όχι όμως απλώς βιαστικά μέτρα για το θεαθείναι για να μαζευτεί γρήγορα χρήμα στα ταμεία του Κράτους, αλλά τα κατάλληλα και αναγκαία μέτρα με τις ανάλογες σημαντικές και ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις για μακροχρόνια ανάπτυξη και όχι πρόχειρα μπαλώματα (ανάλογα με αυτά που εφαρμόσθηκαν επίσης λανθασμένα κατά την άποψη των επιθεωρητών του ΔΝΤ και στην Αργεντινή, βλ. Evaluation Report (2004) :
The IMF and Argentina, 1991-2001).
Γιατί αγνόησαν το Central Dictum του John Maynard Keynes που ταιριάζει απόλυτα στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης :
‘’ The boom, not the slump, is the time for austerity ’’
John Maynard Keynes
Την 1η Μαρτίου 2010 στην Αθήνα, ο Γ. Παπακωνσταντίνου μετά από συνομιλίες με τους αποσταλέντες εκπροσώπους της ECB και EU αντίστοιχα, Jurgen Stark (Γερμανός, μέλος του Δ.Σ της ECB και επικεφαλής οικονομολόγος της) και Olli Rehn ( Επίτροπος των οικονομικών και νομισματικών θεμάτων της EU), παρουσίασε σχέδιο αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Στους συνομιλητές τού Παπακωνσταντίνου άρεσε ότι άκουσαν και το μετέφεραν στην Φραγκφούρτη. Ακολούθησε η συνήθης ανέξοδη ρητορική στήριξης :
'' Η προσπάθεια δεν είναι εύκολη, η μείωση του ελλείμματος και του χρέους πάντως είναι απαραίτητη και θα συμβάλλει σημαντικά στην βελτίωση της οικονομίας. Η Ευρωπαική Επιτροπή θα συνεχίσει να στηρίζει τις ελληνικές Αρχές και τους Ελληνες πολίτες, ούτως ώστε η οικονομία να επανακτήσει την βιώσιμη πορεία της''
Olli Rehn στους δημοσιογράφους
Πλησιάζοντας στον Μάρτιο του 2010, φάνηκε ότι άρχισαν επί τέλους, να δένουν τα κομμάτια των κατά καιρούς προθέσεων και δηλώσεων των Ευρωπαίων Αξιωματούχων, για την διάσωση της Ελλάδος εντός Ευρωζώνης. Το πρωί της 25ης Μαρτίου 2010 ο J.C.Trichet άνέστρεψε 1800 πορεία, από την μόλις προ 2 μηνών κατηγορηματική θέση του περί του αντιθέτου, εμφανιζόμενος ενώπιον της Ευρωβουλής στις Βρυξέλλες, για να δώσει την τακτική ανάλυση του για την κατάσταση της Νομισματικής Ενώσης (ECU), με ομιλία 2.200 λέξεων, η οποία κατέληγε με το δυσνόητο, για πολλούς από τους παρευρισκόμενους σχόλιο :
'' .....It is the intention of the ECB's Governing Council to keep the minimum credit threshold in the collateral framework at investment grade level (BBB-) beyond the end of 2010'’
Και η μετάφραση απαλλαγμένη από ευφημισμούς :
΄΄Ακόμη και εάν οι Standards & Poor's και η Moody's υποβαθμίζουν τις εκτιμήσεις τους για την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος και άλλων χωρών, θα επιτρέψουμε στις Τράπεζες να χρησιμοποιήσουν τα Ελληνικά ομόλογα στην ECB, ώς εγγύηση για άμεση πρόσβαση σε ρευστό! Η ECB δηλώνει ότι είναι διατεθειμένη να ρισκάρει απώλειες προκειμένου να διατηρήσει την ροή ρευστού στην Ελλάδα ώστε να εμποδισθεί ένα ξεπούλημα , εάν οι Ευρωπαικές Τράπεζες αρχίσουν ξαφνικά να ξεφορτώνονται το Ελληνικό Χρέος.''
Jean-Claude Trichet
(Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, 25 Μαρτίου 2010)
Διαβάστε τι έλεγε πρό δύο περίπου μηνών (τέλος 2009 και αρχές του 2010), αναφερόμενος μάλιστα και στην πιθανότητα πρόσκλησης του ΔΝΤ, που προφανώς ήταν στο τραπέζι ως συμπληρωματική πηγή δανεισμού, ήδη από το 2009 ! Υπενθυμίζεται ότι ο Γ. Παπανδρέου κατηγορείται ότι ενέπλεξε την 23η Απριλίου 2010 από το Καστελλόριζο, το ΔΝΤ στο πακέττο σωτηρίας της Ελλάδος, με αποκλειστικά δική του πρωτοβουλία.
''Είμαι πεπεισμένος ότι η Ελλαδα θα λύσει μόνη της τα προβλήματά της, με μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό και με την μείωση των κρατικών δαπανών, κερδίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη των αγορών ομολόγων. Δεν χρειαζόμαστε το ΔΝΤ ή οιονδήποτε άλλο.''
Jean-Claude Trichet
‘’Είμαστε η Ευρώπη, ή γενέτειρα του πολιτισμού, όχι κάποιο ασήμαντο έθνος, που χρειάζεται διεθνή διάσωση από την χρεοκοπία. Θα ήταν ταπείνωση να κληθεί το ΔΝΤ.’’
Jean-Claude Trichet
''Δεν θα μπορούσε ποτέ, δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε χρεοκοπία. Η Ελλάδα θα πληρώσει τους λογαριασμούς της. Καμμία Κυβέρνηση, κανένα Kράτος δεν μπορεί να περιμένει ειδική μεταχείρηση από εμάς (ECB)΄΄
Jean-Claude Trichet
''Καμμία Κυβέρνηση, κανένα κράτος δεν μπορεί να περιμένει οποιαδήποτε ειδική μεταχείρηση από εμάς. Δεν πρόκειται να σχολιάσω γελοίες εικασίες γιά έξοδο της Ελλάδος από την Ευρωζώνη.'' (Τον Δεκέμβριο του 2009, η ECB της οποίας ο Trichet ήταν ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ, δημοσίευσε μελέτη δυνατότητος εξόδου χώρας από την Ευρωζώνη !!! βλ. παρακάτω.)
Jean-Claude Trichet
( Q & A Διάσκεψη, Φραγκφούρτη, Ιανουάριος 2010)
Τον χειμώνα του 2010 (Ιανουάριο & Φεβρουάριο) στην διεθνή Διάσκεψη των Υπουργών Οικονομικών των ισχυρότερων Κρατών και των Κεντρικών Τραπεζιτών, στο απομακρυσμένο Iqaluit του Καναδά , στα Στενά της Γροιλανδίας, ο Trichet έκανε μία παθιασμένη έκκληση στους Ευρωπαίου συναδέλφους του, μία που ''εσήμαινε΄΄ ότι μπορεί να αλλάξει την γνώμη του σχετικά με το να προσφέρει στην Ελλάδα ''ειδική μεταχείρηση'' !
'' Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμη, είπε. Το κόστος δανεισμού της χώρας ανεβαίνει ακόμη και έν όψει των σχεδίων μείωσης του ελλείμματος. Μεγάλες Τράπεζες στην Γαλλία , Ισπανία και Γερμανία κατείχαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια Ευρώ ελληνικού χρέους, με αποτέλεσμα εάν χειροτερεύσουν οι συνθήκες στην Ελλάδα θα μπορούσε να κινδυνεύσει το Τραπεζικό Σύστημα όλης της Ευρώπης. κ.τ.λ . Η απειλή δεν είναι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για το συνολικό Ευρωπαικό project.''
Jean-Claude Trichet
Iqaluit, Canada, Ιαν.- Φεβρ. 2010 )
''Η θέση της ECB για εμπλοκή του ΔΝΤ είναι : ''Φύγετε από μπροστά μας κύριοι, δεν σας χρειαζόμαστε, είμαστε η Ευρωζώνη, την δημιουργήσαμε εμείς και μπορούμε να φροντίσουμε τα θέματά μας μόνοι μας''. ''Ο Trichet ήταν ό εμπνευστής του δόγματος, που επέμεινε στο: ΟΧΙ ΔΝΤ ! Και ό λόγος ήταν όχι διότι ήταν εναντίον του ΔΝΤ , aλλά διότι ήθελε οι Ευρωπαικές Κυβερνήσεις να φορτωθούν τις ευθύνες τους ''.
Αξιωματούχοι της ECB
Και δεν ήταν μόνον ο Trichet, που άλλαξε γνώμη, όταν ο πολιτικός άνεμος άλλαξε κατεύθυνση, στροφή, την οποία ουδέποτε παραδέχθηκε :
‘'Ποτέ δεν είπα, ούτε εγώ προσωπικά , ούτε οι συνάδελφοί μου ότι το ΔΝΤ δέν έχει πολύ καλή εμπειρία (8 Απρίλίου 2010). Η τεχνική βοήθεια του ΔΝΤ είναι πολύ σημαντική. Δεν πιστεύω ότι θα ήταν ορθό να συστήσουμε το ΔΝΤ ως προμηθευτή οικονομικής βοήθειας .
Jean-Claude Trichet
(4 Μαρτίου 2010)
Αλλαξε και η Angela Merkel, παρά τις αντιδράσεις του Nicolas Sarkozy και του Γερμανικού τύπου, σχετικά με την ανάμιξη του ΔΝΤ στην διάσωση της Ελλάδος, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το ΔΝΤ θα μπορούσε να προσφέρει , όχι μόνον έξτρα οικονομική δύναμη πυρός και εμπειρία, αλλά και στην ενίσχυση της αξιοπιστίας, υπό αυστηρούς όρους και αξιώσεις για μεταρρυθμίσεις . Μην ξεχνάμε ότι η ανάμιξη του ΔΝΤ, το οποίο ελέγχετο (με δικαίωμα veto από τις ΗΠΑ, καίτοι με ποσοστό 17%), από τους Υπουργούς Οικονομικών και Κεντρικούς Τραπεζίτες των Δυτικών Δυνάμεων, είχε ενισχυθεί την 2 Απριλίου 2009, με $1τρισ. από τους G-20. Ενα από τα κίνητρα των πιστωτών Δυτικών Ευρωπαικών χωρών, να ενισχύσουν και πάλιν το ΔΝΤ με κονδύλια, ήταν ότι ήλπιζαν ότι το ΔΝΤ θα βοηθούσε την Ανατολική Ευρώπη και όχι μόνον. Η Δυτική Ευρώπη δεν μπορούσε να συμφωνήσει για τον καλύτερο τρόπο να βοηθήσει τους γείτονες της και έτσι μετέθεσαν την ευθύνη στο ΔΝΤ, του οποίου παραδοσιακά ό ρόλος ήταν αυτός για τον οποίον εκλήθη. Επί πλέον υπήρχαν και τα καλά νέα του διορισμού του Dominique Strauss-Kahn, στην θέση του Διεθύνοντος Συμβούλου, πού επρέσβευε άλλες απόψεις για την μακρο-οικονομική πολιτική και την αντίστοιχη πολιτική δανεισμού του ΔΝΤ, ο οποίος μάλιστα έθετε σε εφαρμογή σχέδια διάσωσης με χαλαρώτερους όρους ! Δεν θα ήταν αναμενόμενο, επιβεβλημένο και λογικό, στο πλαίσιο της διενεργούμενης έρευνας πιθανών χρηματοδοτών, να ζητηθεί από τον Ελληνα Πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και ή γνώμη του Διοικητή του ΔΝΤ, για τις προυποθέσεις και όρους χρηματοδότησης , αυτόνομα ή σε συνεργασία με άλλους διεθνείς Οργανισμούς και Ενώσεις ( World Bank, EU κ.τ.λ.), όταν απεκαλύφθει το 2009, το μέγεθος του δημόσιου χρέους της Ελλάδος ;
'' Η νέα της θέση (της Merkel ) αποτελεί μία ενοχλητική απόφαση - η ανάμιξη του ΔΝΤ θα δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες , τον μεγαλύτερο μέτοχο του ΔΝΤ, ισχύ επί της Ευρώπης''
Nicolas Sarkozy
'' Με την πρόσκληση στο ΔΝΤ , η Merkel καλεί, κανένα άλλο παρά τις Ηνωμένες Πολιτείες, που κυριαρχούν στο ΔΝΤ με το προνόμιο άσκησης αποτελεσματικού veto βάσει του ποσοτού μειοψηφίας του 17%. Ω, τι αξιοθρήνητη κατάσταση ! Τι ντροπή για την Ευρωπαική Επιτροπή και την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα ! '''
Frankfurter Rundschau
Τι μεσολάβησε και ανέκρουσαν πρύμνα οι Ευρωπαίοι ηγέτες;
Οι άμυνες της Ελλάδος άντεξαν μέχρι την 11η Απριλίου του 2010, όταν η πίεση στην οικονομία της από τους κερδοσκόπους είχε γίνει πολύ μεγάλη.
Στα Ευρωπαικά όργανα συνέχιζαν τις κόντρες για το είδος του πακέττου στήριξης, εάν τελικά εκρίνετο καν απαραίτητο, και κυρίως , όχι για το ποσόν της βοήθειας αλλά για το ΠΟΙΟΣ θα το προσέφερε και με ποιούς δανειακούς όρους (‘’Μνημόνια’’)!
''Εχουμε μία Συνθήκη υπό την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα να χρηματοδοτηθούν χώρες σε κατάσταση πτώχευσης ''
Angela Merkel
(1η Μαρτίου 2010)
''Η Γερμανική Κυβέρνηση δεν θά δώσει ούτε ένα cent ''
Rainer Bruderle, Γερμανός Υπ. Οικονομικών
(5 Μαρτίου 2010)
''Οι Συνθήκες έθεσαν ένα απαράβατο ''μη διάσωσης'' όρο και οι κανονισμοί θα τηρηθούν. Αυτό είναι κρίσιμο για την εγγύηση του μέλλοντος της Νομισματικής Ενωσης μεταξύ κυρίαρχων χωρών με εθνικούς προυπολογισμούς. Οι αγορές απατώνται εάν νομίζουν ότι τα άλλα μέλη-κράτη θα βάλουν κάποια στιγμή τά χέρια τους βαθεία στα πορτοφόλια τους για να σώσουν την Ελλάδα''.
Jurgen Stark , Bundesbank
( Il Sole, 6 Ιανουαρίου 2010 )
''Θα είμεθα ευτυχείς να δώσουμε στους Ελληνες οτιδήποτε, εκτός από χρήματα ''.
Markus Ferber
Γερμανός Ευρωβουλευτής
(Ολομέλεια Ευρωβουλής, 3 Απριλίου 2010)
Δεν γεννάται ούτε ίχνος αμφιβολίας για το τι εσήμαιναν οι παραπάνω δηλώσεις. Εάν ελάμβάνετο απόφαση για πακέττο διάσωσης, δεν θα προήρχετο από την Ευρωζώνη''! Η Ελληνική Κυβέρνηση παράλληλα, είχε ήδη διαπιστώσει ότι ύπήρχαν πολύ ισχνές ενδείξεις για παροχή κάποιας ουσιαστικής βοήθειας αποκλειστικά από την Ευρωπαική Ενωση. Και έτσι αναπόφευκτα, άρχισαν να ερευνούν για άλλες πηγές χρηματοδότησης. Στις αρχές του Μαρτίου 2010, ο Ελλην Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου άρχισε ''να ταράσσει τα νερά'' για την πρόθεσή της Ελληνικής Κυβέρνησης, εάν δεν υπήρχε ανταπόκριση από τα αρμόδια όργανα της ΕU, να απευθυνθεί για χρηματοδότηση σε διεθνείς Οργανισμούς εκτός Ευρωζώνης όπως π.χ. στο ΔΝΤ, το οποίο είχε δημιουργηθεί για αυτό ακριβώς τον σκοπό, δηλ. της δανειοδότησης χωρών σε δυσκολία.
'' Εάν οι αγορές δεν ανταποκριθούν όπως θα θέλαμε να κάνουν , λόγω της κερδοσκοπικής συμπεριφοράς τους, Tότε το τελικό καταφύγιο θα είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο''.
Γεώργιος Παπανδρέου
(3 Μαρτίου 2010)
Η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε την στήριξη της Ευρωπαικής Ενώσεως, επικαλούμενη το Σύμφωνο της Growth and Stability Pact, που καθιερώθηκε στο Δουβλίνο στις 13 & 14 Δεκεμβρίου του 1996. Το σύμφωνο δίνει την δυνατότητα σε κράτη μέλη της Ευρωζώνης , που επικαλούνται ‘’βαθειά ύφεση’ και των οποίων το εθνικό προιόν έπεφτε πάνω από 2% ετησίως, να μπορούν να τρέχουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα (από το αυθαίρετο όριο του 3%, που επέβαλλε ή Γερμανία). Η επιτυχία της συμφωνίας και της υποχώρησης της Γερμανίας οφείλεται κυρίως στην μεσολαβητική παρέμβαση του Jean-Claude Junger, ο οποίος κατάφερε να συμβιβάσει τους έτοιμους να γρονθοκοπηθούν υπουργούς Οικονομικών Theo Waigel και Jean Arthius, της Γερμανίας και Γαλλίας αντίστοιχα. Το αίτημα της Ελλάδος για πακέττο διάσωσης, προσέκρουσε κυρίως στην παθολογική εμμονή της Γερμανίας, να τηρηθούν οι κανόνες, ακόμη και εάν αυτό θα εσήμανε την κατάρρευση του ιδίου του Ευρώ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων εκ των οποίων ο σπουδαιότερος ήταν ότι η Γερμανία συμβάλλει στον Ευρωπαικό Προυπολογισμό με τα μεγαλύτερα κονδύλια, (επί συνολικού Προυπολογισμού €105 δισ., η Γερμανία συμβάλλει σε ποσοστό 21% και εισπράττει τα λιγώτερα, μόνον 11.4% των δαπανών της EU πηγαίνουν στην Γερμανία).
Για την διάσωση του Ευρώ μάλιστα άρχισαν να μελετούν και τα σενάρια της εξόδου της Ελλάδος ήδη από το 2009 ! Ηταν άραγε συμπτωματικό ότι τον Δεκέμβριο του 2009 η ECB δημοσίευσε μία νομικοτεχνική πυκνή μελέτη 50 σελίδων με τίτλο ''Withdrawal and Expulsion from the EU and EMU : Some Reflections''. Τον Μάρτιο του 2010 ακολούθησε δημοσκόπηση της Bild, όπου 4 στους 5 Γερμανούς εκφράσθηκαν εναντίον της bailout της Ελλάδος, το δε 53% θεωρούσε ότι έπρεπε να εκδιωχθεί η Ελλάδα από την ευρωζώνη παρά να υποχρεωθούν να πληρώσουν για την σωτηρία της. Ο οιοσδήποτε Γερμανός πολιτικός που θα υπέκυπτε πειθήνια υπογράφοντας πακέττο διάσωσης της Ελλάδος, χωρίς την συνοδεία σκληρών μέτρων λιτότητας θα εύρισκε τον εαυτόν του εκτός πολιτικής, πολύ γρήγορα . Παράλληλα τον ίδιο μήνα ο Wolfgang Schauble με άρθρο του στους Financial Times (και συνεχίζει να ανακινεί το θέμα και το 2014!), ανέδειξε την δυνατότητα εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη. Από τη στιγμή που το θέμα είχε τεθεί στο τραπέζι, ήταν πολύ δύσκολο να αποσυρθεί !
'' Εάν μία χώρα της Ευρωζώνης εύρισκε ότι δεν ήταν ικανή να ισοσκελίσει τους προυπολογισμούς της ή να αποκαταστήσει την αναταγωνιστικότητα της , αυτή η χώρα θα έπρεπε ώς τελικό καταφύγιο να εξέλθει της Νομισματικής Ενώσεως, αλλά να έχει την δυνατότητα παραμονής της στην EU'' !!! Wolfgang Schauble Του αποτυχόντος σχεδίου Grexit του 2012 προηγήθηκε ακόμη μία προσπάθεια για Grexit τον προηγούμενο έτος. Στις αρχές Μαίου του 2011 ο Jean_Claude Junger, Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου οργάνωσε μία μυστική συνάντηση των Υπουργών Οικονομικών των τεσσάρων ισχυρότερων χωρών της ευρωζώνης, με επιπλέον τον αντίστοιχο Ελληνα συνάδελφό τους της Αθήνας , για να δούν τι θα κάνουν με την Ελλάδα. Το συγκεκριμένο βράδυ της Παρασκευής 6ης Μαίου ενώ ο Trichet ευρίσκετο στο πίσω κάθισμα ενός sedan καθ' οδόν προς την μυστική συνάντηση, κτύπησε το κινητό black berry ενός βοηθού του και πληροφορήθηκε ότι διέρευσε στον Der Spiegel η επικείμενη μυστική συνάντηση κορυφαίων οικονομικών Ευρωπαίων αξιωματούχων με αντικείμενο συζήτησης την δυνατότητα εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και επανόδου στο εθνικό της νόμισμα ! Ο Trichet αρνήθηκε να λάβει μέρος στις συζητήσεις λόγω της διαρροής και απεχώρησε διαμαρτυρόμενος. H κορύφωση των μεθοδεύσεων για εκδίωξη της Ελλάδος από την Ευρωζώνη ήταν η ''αποτραπείσα'' μετά απο veto του Barack Obama (λόγω Αμερικάνικων εκλογών) σχεδιασθείσα Grexit, βελούδινα, με την σύμφωνη γνώμη και στήριξη της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2012, όπως απεκάλυψε και ο Timothy Geithner στα πρόσφατα απομνημονεύματά του. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι στις 26 Ιουλίου 2012, ένα Citigroup report κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η πιθανότητα της Ελλάδος να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη εντός 18 μηνών ήταν 90%. Μερικές μέρες αργότερα την 30η Ιουλίου, ο Geithner πήγε αεροπορικώς να συναντήσει τον Wolfgang Schauble για γεύμα κατά την διάρκεια των διακοπών (!) του τελευταίου στο παραθεριστικό κέντρο του Sylt, ένα νησί της Βόρειας Θάλασσας γνωστό ώς Germany's Martha's Vineyard. Αντικείμενο της συζήτησης η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη !
'' Υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη '' είπε στον Geithner, ''που ακόμη πιστεύουν ότι είναι δυνατή - ακόμη και επιθυμητή - στρατηγική. Η ιδέα είναι ότι με την Ελλάδα εκτός, η Γερμανία θα ήταν πιο πιθανό να προσφέρει την οικονομική στήριξη που έχει ανάγκη η ευρωζώνη, διότι οι Γερμανοι πολίτες δεν θα θεωρούσαν πλέον την βοήθεια στην Ευρώπη, ώς διάσωση της Ελλάδος. Συγχρόνως μία Grexit θα ήταν αρκετά τραυματική, ώστε να βοηθήσει στην τρομοκράτηση της υπόλοιπης Ευρώπης για να παραχωρήσει περισσότερη εθνική κυριαρχία της, με στόχο την ενίσχυση της τραπεζικής και δημοσιονομικής ένοποίησης.. Το επιχείρημα ήταν ότι, αφήνοντας την Ελλάδα να καεί, θα ήταν πιο εύκολο να κτισθεί μία πιο δυνατή Ευρώπη με πιο αξιόπιστη προστατευτική ικανότητα (firewall) στίς κρίσεις.
Wolfgang Schauble to Timothy Geithner
Sylt, July 2012
Ηταν ποτέ δυνατόν να γίνει αποδεκτή από τον Πρόεδρο Obama μία τέτοια ανεύθυνη και αβέβαιας εξέλιξης ευρωπαική στρατηγική, όταν μετά από τεράστια προσπάθεια η οικονομία των ΗΠΑ ήταν σε τροχιά ανάπτυξης και δεν θα διακινδύνευε με τίποτα και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, να πέσει πάλι σε ύφεση ή μία άλλη οικονομική κρίση, ως αποτέλεσμα των επιπτώσεων που πιθανόν θα επέφερε μία Grexit; Οθεν και το ''Veto'', για το οποίο δεν υπάρχουν πληροφορίες με ποιά μορφή διατυπώθηκε και από ποίον σε ποιούς. Απο το αποτέλεσμα εικάζεται και το παρασκήνιο! Ενα είναι βέβαιον, σύμφωνα με τον Geithner, όταν ανέφερε στον Πρόεδρο Obama το σχέδιο του Schauble. Ο Πρόεδρος Obama ανησύχησε σφοδρότατα, όπως και ο Geithner για το terrifying argument του Schauble !
Η Ελληνική Κυβέρνηση από την άλλη πλευρά, ακολουθώντας την δική της πορεία, κατέθεσε στις 23 Απριλίου 2010 και την επίσημη αίτηση για βοήθεια μέσω της ενεργοποίησης του υπό του EU-IMF πακέττου στήριξης, που ''συμφωνήθηκε'' νωρίτερα την 11η Απριλίου. Η έκκληση για ενεργοποίηση πακέτου βοήθειας είναι το ένα πράγμα, το να εγκριθεί είναι άλλο πράγμα. Η αίτηση της Ελλάδος συνέπεσε ατυχώς με Γερμανικές περιφερειακές εκλογές. Ηταν αναμενόμενο ότι μία εταιρεία αξιολόγησης και συγκεκριμένα η S&P, θα έδινε το τελικό κτύπημα με την νέα υποβάθμιση του χρέους της Ελλάδος. Μετά και τις σφοδρότατες αντιδράσεις των πολιτικών και των ΜΜΕ στην Γερμανία, το προταθέν πακέττο σωτηρίας για την Ελλάδα διελύθη στα έξ ών συνετέθη. Η κατάρευση του προγράμματος σωτηρίας για την Ελλάδα προκάλεσε αλυσιδωτές αντδράσεις σε όλο τον κόσμο και επιδείνωση της κατάστασης στις διεθνείς αγορές. Στην Washington, στο White House και International Monetary Fund, παρατηρούσαν με αυξανόμενο τρόμο την αποτυχία της Ευρωπαικής Ενώσεως να καταλήξει σε κάποιο συγκροτημένο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, η οποία πλέον δεν αφορούσε μόνον την Ελλάδα, αλλά όλες τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης (GIPSI χώρες). Τα σχέδια επί σχεδίων συζητούντο και απορρίπτοντο από τα διάφορα όργανα της Ευρωζώνης σε αλλεπάλληλες συσκέψεις & τηλε-διασκέψεις, διαβουλεύσεις, συνεννοήσεις και συναντήσεις επίσημες και μή, αλλά δεν κατέληγαν πουθενά.
Η ''πρωτοβουλία'' του ''τελεσίγραφου'' Παπανδρέου, θεωρήθηκε φαινομενικά από την υπόλοιπη Ευρωζώνη, τις Βρυξέλλες και κυρίως την ECB, ώς εμπρηστική απειλή. Προκάλεσε σφοδρές στο εσωτερικό της χώρας, από πολλές πλευρές για την εθνική ταπείνωση και για τα αναπόφευκτα μέτρα λιτότητας που θα συνόδευαν την ανάμιξη του ΔΝΤ. Για αυτή την ''πρωτοβουλία'', κατηγορείται έκτοτε η ελληνική Κυβέρνηση και προσωπικά ό ίδιος ό Γ. Παπανδρέου ότι ''έφερε το ΔΝΤ''.
Εφερε πράγματι ο Γ. Παπανδρέου το ΔΝΤ στην Ελλάδα ;
Η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί μεταξύ των ακόλουθων εναλλακτικών εξηγήσεων και μπορεί να είναι απόρροια, όχι ''αυστηρά αποκλειστικά'', μίας από τις παρακάτω εξηγήσεις ή συνδυασμού αυτών.
Ο Γ. Παπανδρέου με την ''εξυπνη'' κίνηση του να αυξήσει την πίεση στην ΕΕ για ενεργοποίηση, το έκανε αυτοβούλως χωρίς να πάρει το πράσινο φώς από τρίτους, ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού. Το έκανε βασιζόμενος σε βάσιμες ενδείξεις ή πληροφόρηση, άμεση ή έμμεση από τις συνομιλίες σε διάφορες Συσκέψεις και άλλες πηγές, ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ενεργοποιηθεί, αλλά απλά καθυστερούσε για διάφορους λόγους, ένα αποκλειστικά ευρωπαικό πρόγραμμα στήριξης, όχι μόνον των GIPSI χωρών αλλά και για την διάσωση της Ενιαίας Νομισματικής Ενωσης (δηλ. του Ευρώ), χωρίς απαραιτήτως την ανάμιξη του ΔΝΤ, γνωρίζοντας ότι οι Ηγέτες της Ευρωζώνης εκπεφρασμένα είχαν επανειλλημένα δηλώσει την ''απέχθειά'' τους για το ΔΝΤ, ότι υπήρχε σκληρή πίεση από τις ΗΠΑ και τις αγορές για άμεσες πρακτικές λύσεις, ότι οι Ευρωπαίοι ήταν αναγκασμένοι να βρούν επίσης λύση για την διάσωση των εκτεθειμένων EυρωπαικώνTραπεζών και απέβλεπαν σε εισροή US δολλαρίων από την FED, μέσω της ενεργοποίησης των swap lines για να καλυφθεί ή έκθεση των Ευρωπαικών Τραπεζών (ύψους $ 10 τρισ.) έναντι των Αμερικανικών, που έπρεπε να πληρώσουν όχι σε Ευρώ, αλλά σε δολλάρια που δεν είχαν !!
Μία δεύτερη εξήγηση είναι ότι ''υπακούοντας'' σε άμεσα ή εμμέσως διατυπωθείσες ΄΄οδηγίες΄΄ των ΗΠΑ, ανέλαβε να τους προσφέρει εκδούλευση, συνδράμοντας στην επιτυχία της πίεσης, που ασκούσαν οι οικονομικοί επιτελείς της Κυβέρνησης των ΗΠΑ και της FED στους Ευρωπαίους αξιωματούχους για δράση.
Η τρίτη εκδοχή είναι ότι ενήργησε σε συνεννόηση με τους εταίρους της ΕU για να διευκολύνει τους ηγέτες των κρατών της Ευρωζώνης συμπληρωματικά, παράλληλα με τις ίδιες προσπάθειες τους, ώστε να κατευνάσουν τις αντιδράσεις του εκλογικού τους σώματος στην τυχόν διάσωση της Ελλάδος με χρήματα των φορολογουμένων λαών τους, μεταφέροντας την κριτική και θυμό του εκλογικού τους κοινού για την βοήθεια της Ελλάδος, μακρυά από την Ευρωπαική Ενωση και το Ευρώ, στο ΔΝΤ, το οποίο κατά πολλούς τρόπους ταίριαζε καλύτερα στο ρόλο του ''κακού παιδιού''. Επί πλέον το πιο ίσως σημαντικό όφελος θά ήταν ότι με την πρόσκληση του ΔΝΤ, διαφυλάχτηκε η αρχή της μή παραβίασης του κανόνα ''no-bailout rule'' , ο οποίος ήταν γραμμένος στις Συνθήκες καθιέρωσης του Ευρώ, έστω και εάν θα εκλαμβάνετο ώς μία μάλλον υποκριτική, πλαγίως μεθοδευθείσα λύση. Εάν επρόκειτο να οργανωθεί ένα έκτακτης ανάγκης δάνειο για τις υπερ-χρεωμένες χώρες της Ευρώπης, δεν θα έπαιζε καλύτερα π.χ. στο Βερολίνο ότι ΄΄δεν επρόκειτο για ένα απ' ευθείας ευρωζωνικό-πακέτο σωτηρίας, αλλά για ένα πακέττο βοήθειας, στο οποίο εμπλέκετο ο κόσμος ''ολόκληρος'', του οποίου οι πλέον ανεπτυγμένες χώρες είναι μέλη του ΔΝΤ και όχι μόνον τα κράτη της Ευρωζώνης !
Για να κρατηθούν τα προσχήματα και να δειχθεί ότι τηρούνται οι κανόνες των Συνθηκών από τους θεματοφύλακες των θεσμών, ακολούθησαν φυσικά την αμέσως επόμενη ημέρα και οι σχετικές υποκριτικές δηλώσεις !
'' Η πρόσκληση του ΔΝΤ δεν θα ήταν σωστή''.
Jean-Claude Trichet
(σε Συνέντευξη Τύπου, στην Φραγκφούρτη)
''Αυτό είναι πρόβλημα της Ευρωζώνης και οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ως Ευρωζώνη''.
Jean - Claude Junger
(Head of Eurogroup)
Δεδομένης της απροθυμίας των Ευρωπαίων να οργανώσουν ένα rescue fund εντός Ευρωζώνης στα πλαίσια ενός ευρύτερου προγράμματος fiscal stimulus (QA) ανάλογο με το εφαρμοζόμενο επιτυχώς στις ΗΠΑ, τί άλλο απέμενε παρά ή έξοδος από την Ευρωζώνη; Ποίος Ελληνας Πρωθυπουργός, θα τολμούσε να προτείνει κάτι τέτοιο, γνωστού όντος ότι μόνο με το άκουσμα της λέξης ''Δραχμή'' θα άρχιζε η συνεχιζόμενη τρομοκρατική προπαγάνδα για τα δεινά μίας τέτοιας απόφασης. Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος προυπέθετε κατ' άρχήν την έγκριση (ενός ή περισσοτέρων εκ των Ευρωπαίων Εταίρων μας, και όχι μόνον). Ενδείξεις συγκατάθεσης υπήρχαν διότι όπως αναφέρθηκε παραπάνω τον Μάιο του 2011 επρόκειτο να συζητηθεί το θέμα της Grexit σε μυστική συνάντηση Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στο Λουξεμβούργο, συμπεριλαμβανομένου του Ελληνα Υπουργού Οικονομικών, ανεξάρτητα εάν ακυρώθηκε λόγω διαρροών.
Και όμως ό Γ. Παπανδρέου το τόλμησε και ανακοίνωσε την απόφαση προκήρυξης Δημοψηφίσματος τον Οκτώβριο του 2011, με αντικείμενο την έγκριση ή μη των Μνημονίων, ένα εύσχημο τρόπο αποφυγής της λέξεως taboo, Grexit. Στην Ιταλία ο Silvio Berlusconi είχε ήδη αρχίσει να κάνει δηλώσεις για τα προβλήματα, που δημιούργησε το Ευρώ και μάλιστα μελετούσε την έξοδο της Ιταλίας απο την Ευρωζώνη στο τέλος του 2011 (Οκτώβριο/Νοέμβριο) όπως αναφέρει στο βιβλίο του, ''Dying of Austerity'', o Lorenzo Bini-Smaghi, πρώην ανώτατο μέλος του Κεβερνείου της ECB. Τονίζει ότι ο Berlusconi εκδιώχθηκε ώς Ιταλός Ηγέτης απο την στγμή που άρχισε να συζητά σε ιδιωτικές συναντήσεις με ηγέτες χωρών της Ευρωζώνης (προφανώς Merkel & Sarkozy, διότι ο Berlusconi δεν μιλούσε με ''δευτερο-κλασσάτους'') περί ευρωεξόδου. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Fabricio Goria ο EU President Manuel Baroso είπε σε ένα Ιταλό Υπουργό το 2011 ότι '' Πρέπει να ''αποσυνδέσετε'' τον Berlusconi ''. Ακολούθησε ο Nigel Farage του κόμματος UKIP, που δήλωσε στην Huffington Post ;
'' Επιβεβαιώθηκε ή πρόβλεψή μας τον περασμένο χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2010, ότι η EU θα αποδειχθεί ο σιωπηλός δολοφόνος της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Εχουμε τώρα και την δεύτερη ''δολοφονία'' ενός δημοκρατικά εκλεγέντος Ευρωπαίου Ηγέτη, αυτή του Ιταλού Πρωθυπουργού Silvio Berlusconi'', αμέσως μετά τον παραμερισμό του Ελληνα Πρωθυπουργού. Το Εγκλημά τους ; Ο Γιώργος Παπανδρέου απείλησε με δημοψήφισμα για την παραμονή στο Ευρώ και ο Silvio Berluscοni να βγάλει την Ιταλία απο την Ευρωζώνη.''...
''Ανεξάρτητα από τις τυχόν απόψεις υπέρ ή εναντίον των δύο αυτών ηγετών, η απότομη εκδίωξή τους απο την διακυβέρνηση των χωρών τους, μετα από πίεση της EU είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει βαθύτατα''
Nigel Farage, UKIP Leader, 2011
Εφθασαν στο σημείο, σύμφωνα με τον Timothy Geithner, οι ενδιαφερόμενοι για την εξουσία στην Ιταλία, να ζητήσουν από τις ΗΠΑ να στηρίξουν κάποιο σχέδιο που είχαν προετοιμάσει, για την εκδίωξη του Berlusconi, με όπλο εκβιασμού την μή έγκριση από τις ΗΠΑ της στήριξης της Ιταλίας από το ΔΝΤ, μέχρι την απομάκρυνση του Berusconi !
''Δεν μπορούμε να βάψουμε τα χέρια μας με το αίμα του'' ήταν η απάντηση του Τ. Geithner στις προτάσεις εκδίωξης του Berlusconi.
Timothy Geithner
Στην Διάσκεψη των G-20 στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011, είναι γνωστό τι συνέβη. Συμπτωματικά μέχρι το τέλος του έτους βρέθηκαν εκτός εξουσίας όλοι οι Πρωθυπουργοί των GIPSI χωρών, οι δύο, της Ελλάδος και Ιταλίας μέσω παρεμβάσεων, μεθοδεύσεων και δολοπλοκιών των οραματιζόμενων την εξουσία στην χώρα τους και οι υπόλοιποι τρείς (Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας) μέσω εκλογών !
ό.έ.δ.*
Ποιός λοιπόν έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα ;
Ποιός επίσης επέβαλε τους σκληρούς συνοδευτικούς δανειακούς όρους
( βλ. Μνημόνια ) ;
Αθήνα, 10 Μαίου 2014
Κωνσταντίνος Ι. Παπαζαχαρίου
Βιβλιογραφία :
1 . BUST, Greece, The Euro and the Sovereign Debt Crisis, by Matthew Lynn, 2011
2. THE ALCHEMISTS, Inside the Secret World of Central Bankers, by Neil Irwin, 2013
3. FREEFALL, Free Markets & the Sinking of the Global Economy, by Joseph Stiglitz, 2010
4. CURRENCY WARS, The making of the next global crisis, by James Rickards, 2011
5. STRESS TEST, Reflections on Financial Crises, by Timothy Geithner, 2014
6. DUYING OF AUSTERITY, by Lorenzo Bini-Smaghi, 2013
7. EVALUATION REPORT, 2004 : The IMF and Argentina, 1991-2001
8. FINANCIAL PRESS ( Financial Times, etc. )
Υ.Γ.
Ε, Οχι και ό.έ.δ. !
Το όπερ έδει δείξαι είναι μαθηματική τεχνική, η οποία προφανώς δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολιτικές αναλύσεις, για να αποδείξει αδιάσειστα, ότι έτσι ακριβώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, σε ένα περιβάλλον πολύπλοκο και αχανές, όπου ίσως κανείς δεν γνωρίζει Who Is Running The Show ! Και επί πλέον ποιος ήταν και εξακολουθεί, να είναι ο τελικός στόχος του ελληνικού show στο τοπικό και ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον !
- Εκτός εάν ήσουν παρών στις σχετικές συνεννοήσεις με πληθώρα εμπλεκόμενων
παραγόντων (πιστωτές πάσης φύσεως, εκπροσώπους κρατών κ.ο.κ.), παρασκηνιακές
και μη, με οιαδήποτε, άμεση ή έστω και έμμεση, επίσημη ή ανεπίσημη ιδιότητα.
- Εάν είχες πρόσβαση σε αξιόπιστο worldwide σύστημα παρακολούθησης και
υποκλοπών τύπου Big Brother
- Εάν ήσουν κολλητός πρωτοκλασσάτων παραγόντων , οι οποίοι αναμίχθηκαν στην
υπόθεση και γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη.
Επειδή δεν ισχύει καμμία από τις αναπόφευκτες προυποθέσεις ‘’απόδειξης’’, βασίζεσαι αναγκαστικά στις δηλώσεις πολιτικών και αξιωματούχων, όπως μεταδόθηκαν από τα ΜΜΕ, τα δημοσιεύματα και αναλύσεις δημοσιογράφων και συγγραφέων πολιτικών και οικονομικών εκδόσεων.
Τι απομένει ;
Η συγκέντρωση όλων των διαθέσιμων (σε μένα) στοιχείων, η διασταύρωση τους, η ταξινόμησή τους σε χρονολογική σειρά και με την βοήθεια της κοινής λογικής, να προσπαθήσεις να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα, που φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, εάν παραδεχθείς ότι η Ελλάδα
1. Είχε και έχει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, που πρέπει να αποπληρωθεί, ευρισκόμενη
εντός της ευρωζώνης (δυστυχώς), με δανεισμό,
2. Επειδή η Ελλάδα είναι ένας αστερίσκος στις παγκόσμιες εξελίξεις και τα
τεκταινόμενα στα αόρατα κέντρα αποφάσεων, τους πιστωτές, με τα κατάλληλα
πακέττα διάσωσης και τους όρους δανειοδότησης, που μοιραία συνοδεύουν κάθε
μορφή δανεισμού (μνημόνια), δεν τα θέτει η Ελλάδα.
Ένα είναι σίγουρο.
Δεν ακολούθησα την περίφημη δήλωση-μέθοδο του Winston S. Churchill σε βουλευτή του, που έτρεχε κατά-ιδρωμένος για να βρεί στοιχεία για να στηρίξει την απάντησή του σε επερώτηση :
‘’Να μου πείς τι θέλεις να αποδείξεις, για να σου δώσω τα κατάλληλα στοιχεία’’ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.