Ιστοσελίδα, με ανάρτησή της που φέρει τον "πιασάρικο" τίτλο "να γιατί παραιτήθηκα" και αναφέρεται στον Γιώργο Παπανδρέου, επιχειρεί να μας πείσει ότι, είμαστε ελέφαντες, αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.
Ωραίες οι ιστοριούλες, αλλά η αλήθεια δεν ταυτίζεται με την ανάγκη για λίγα παραπάνω "κλικ", λίγη παραπάνω δημοσιότητα, λίγο παραπάνω ντόρο.
Η αλήθεια θέλει σοβαρότητα. Δεν είναι άρλεκιν, ούτε σαπουνόπερα.
Όσο για το βίντεο που αναφέρεται στο τίτλο, βίντεο διαβάζουμε, αλλά βίντεο δεν βλέπουμε.
Επειδή όμως, πολλές φορές, εδώ που έχουμε φτάσει, ό,τι γράφεται και λέγεται, μένει, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε τα εξής:
Πρώτον. Ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε έχει πει όσα αναφέρει η ιστοσελίδα. Καλό θα ήταν να ελέγχει τις πηγές της και να διασταυρώνει τις πληροφορίες της.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ουδέποτε κρύφτηκε από τους πολίτες, ουδέποτε σταμάτησε τις δημόσιες εμφανίσεις του, ουδέποτε φοβήθηκε τους συμπολίτες μας. Αδιάψευστος μάρτυς, τα εκατοντάδες δημοσιεύματα από τις δημόσιες παρουσίες του.
Δεύτερον. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, δεν έφυγαν, όπως έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή, μπροστά στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί το έγκλημα που είχε διαπράξει.
Αντιθέτως. Ο Γιώργος Παπανδρέου, με γνώμωνα το εθνικό συμφέρον και με το βλέμμα στραμμένο στην αποφυγή του όποιου κινδύνου να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια, έπραξε ό,τι ήταν δυνατόν για να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας, αφού μια ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, διαφωνούσαν με την απόφαση του να διενεργηθεί δημοψήφισμα και ως εκ τούτου ήταν αδύνατον η πρότασή του να περάσει από την Βουλή.
Οι κίνδυνοι από την πιθανότητα προσφυγής σε εκλογές, επιβεβαιώθηκαν απολύτως το επόμενο καλοκαίρι, του 2012, αλλά και νωρίτερα, από την στάση της ηγεσίας της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να χαρακτηρίζει την υπό τον Λουκά Παπδήμο κυβέρνηση συνεργασίας, κυβέρνηση "ειδικού σκοπού"!
Τρίτον. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ουδέποτε παραιτήθηκε.
Αντιθέτως. Συζήτησε την δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το καλοκαίρι του 2011 - και αφού είχαν διερευνηθεί και καταστεί αδύνατες οι πιθανότητες συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Μάλιστα, η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν δομημένη και σαφής, είχε οριοθετημένο πλαίσιο, συγκεκριμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα υλοποίησής τους.
Η υλοποίηση της πρότασης του Γιώργου Παπανδρέου κατέστη ανέφικτη, όταν με ευθύνη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, υπήρξαν διαρροές που ψευδώς υποστήριζαν ότι, ο Γιώργος Παπανδρέου, είπε ότι θα παραιτηθεί.
Η ευθύνη και για την απόρριψη της πρότασης και για τις διαρροές, βαραίνει εξ´ ολοκλήρου την ηγεσία της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Τέταρτον. Όποιοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια, ας ρωτούν για να τους δίνονται οι απαντήσεις που ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
Οι υπόλοιποι, θα υφίστανται μέρα με τη μέρα, του καιρού τα γυρίσματα.
ΥΓ. Όσοι επιχειρούν να πείσουν τους αναγνώστες τους, ότι διαθέτουν πληροφορίες για τις προθέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, κάτι που είδαμε σήμερα σε άλλα δημοσιεύματα, επαναλαμβάνουμε: ο Γιώργος Παπανδρέου, ότι θέλει να πει το λέει ό ίδιος.
Δικαιώνει τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, με έγγραφό του, το ΣΔΟΕ, σχετικά
με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Στο έγγραφο, το οποίο υπογράφεται
από τον ίδιο τον επικεφαλής του Στ. Στασινόπουλο, αναφέρεται ότι ύστερα
από σχετική έρευνα διαπιστώθηκε ότι η κ. Παπανδρέου δεν έχει καμία σχέση
με τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη λίστα.
Το έγγραφο του ΣΔΟΕ κατατέθηκε σήμερα στο δικαστήριο στο οποίο
εκδικαζόταν αγωγή της κ. Παπανδρέου εναντίον εφημερίδων και ΜΜΕ, τα
οποία την έφεραν ως δικαιούχο λογαριασμού, που περιλαμβάνεται στη λίστα
Λαγκάρντ, ύψους 500 εκατ ευρώ. Μεταξύ των εναγομένων ήταν και ο
επικεφαλής του ΣΔΟΕ, εναντίον του οποίου αποσύρθηκε η αγωγή, ύστερα από
την κατάθεση του εγγράφου. Οι αγωγές εναντίον όλων των άλλων θ
εκδικαστούν κανονικά.
Το έγγραφο που δικαιώνει απολύτως όσα υποστήριζε τότε η κα Παπανδρέου
– ότι τα δημοσιεύματα είναι ανυπόστατα και σκοπό έχουν να συκοφαντήσουν
και να σπιλώσουν την ίδια, έρχεται ως αποτέλεσμα σχετικού αιτήματός
της, καθώς η ίδια έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη, εναντίον της ηγεσίας
και διευθυντικών στελεχών του ΣΔΟΕ, αλλά και διαφόρων ΜΜΕ, που τότε
είχαν υποστηρίξει ότι η κα Παπανδρέου διαθέτει λογαριασμό ύψους 500 εκ.
ευρώ – και κάποια από αυτά προέβαλαν δήθεν πληροφορίες από το ΣΔΟΕ.
Τώρα, με το έγγραφό του ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ, ύστερα και από σχετική
αποδοχή της ενδιαφερόμενης, εξαιρέθηκε της δίωξης, αλλά όλες οι
υπόλοιπες υποθέσεις εναντίον στελεχών του ΣΔΟΕ και ΜΜΕ, εκκρεμούν
ενώπιον της δικαιοσύνης, η οποία τώρα έχει στα χέρια της το σχετικό
έγγραφο που δικαιώνει την κα Παπανδρέου.
Ύστερα από τη σημερινή εξέλιξη προκύπτουν τα εξής ζητήματα:
- Τί έχουν να πουν σήμερα όλοι αυτοί που διαπόμπευσαν την Μαργαρίτα Παπανδρέου;
- Θα ζητήσουν συγνώμη;
- Θα ομολογήσουν ότι άλλοι ήταν οι σκοποί τους;
- Θα αποκαλύψουν ποιος ή ποιοι βρίσκονται πίσω από όλα αυτά;
Και εντέλει, ένας ακόμη μύθος στηριγμένος σε κατασκευασμένα δημοσιεύματα και συνειδητά ψεύδη, κατέρρευσε.
ΠΗΓΗ http://agenda-news.gr
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη σημερινή πρόσκληση.
Μου δίνει την ευκαιρία να επισκεφτώ ξανά την πανέμορφη Χαλκίδα και το όμορφο νησί της Εύβοιας.
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα κοντά σας.
Και γιατί είμαι εδώ, μαζί σας – και γιατί βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω με αφορμή ένα βιβλίο.
Ένα βιβλίο που δεν παρακολουθεί απλώς την πορεία της χώρας – αυτά τα τελευταία δύσκολα χρόνια της κρίσης – αλλά παράλληλα και θα έλεγα με ιδιαίτερη τόλμη, δεν διστάζει να πει αλήθειες.
Για να υπάρξει μετάβαση σε ένα διαφορετικό και καλύτερο μέλλον, προϋπόθεση είναι αυτή η επιλογή να συνοδεύεται από τις αλήθειες που καθόρισαν το παρελθόν.
Η στέρεη βάση, είναι η κατανόηση της πραγματικότητας.
Και όσοι έχουν την τόλμη να θέτουν τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, υπηρετούν πραγματικά την πρόοδο της χώρας.
Γιατί όταν αντιμετωπίζεις χωρίς παρωπίδες και φόβο τις αλήθειες, όταν δεν κρύβεσαι από τα πραγματικά προβλήματα, τότε και μόνο τότε μπορείς και να τα αντιμετωπίσεις επί της ουσίας και να αλλάξεις τα κακώς κείμενα.
Και η αλήθεια είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν λίγοι αυτοί που αντί να αναζητήσουν την αλήθεια καλλιέργησαν μύθους, μίσος, λαϊκισμό, φανατισμό, ακόμα και τη βία, ενώ πολλοί παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε παρακμιακές μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Και είναι λίγες δυστυχώς οι φωνές, ακόμα και σήμερα, που τολμούν με θάρρος να μιλήσουν για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.
Που δεν κρύβονται πίσω από ονειροβασίες.
Αντιθέτως, τολμούν να μιλήσουν με παρρησία – που οι Αρχαίοι Έλληνες όριζαν ως έκφραση ειλικρίνειας, ακόμα και με ρίσκο την ίδια τη ζωή τους.
Αλλά αυτοί, έστω οι λίγοι, που τολμούν να πουν αλήθειες, δείχνουν το μέτρο της ευθύνης – ακόμη και κόντρα στο ρεύμα.
Γιατί οι αλήθειες θίγουν τα κακώς κείμενα – στην προκειμένη περίπτωση, τα κατεστημένα.
Αντί να επιλέγουν τις εύκολες ρητορίες και τις άγονες διαδρομές, δείχνουν ένα δρόμο στέρεο.
Αντί της φυγής στο παρελθόν, επιλέγουν τη φυγή στον μέλλον, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Συμεών Κεδίκογλου σε άρθρο του από τα πρώτα σκληρά χρόνια της κρίσης.
Ένα μέλλον απαλλαγμένο από τις κακοδαιμονίες που μας οδήγησαν στα πρόθυρα μιας εθνικής καταστροφής.
Υπ” αυτήν την έννοια, η φυγή στο μέλλον αποτελεί βασική προϋπόθεση και για την οριστική σωτηρία της χώρας – δηλαδή, και της ασφαλούς και οριστικής εξόδου από την κρίση και της βιώσιμης πορείας της χώρας.
Όταν ο Συμεών μου ζήτησε να μιλήσω στην παρουσίαση του βιβλίου του, με χαρά του απάντησα αμέσως θετικά.
Για δύο λόγους.
Πρώτον, για τον ίδιο τον Συμεών.
Νεαρό μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του 2009, μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που έβγαλε κυριολεκτικά τα κάστανα από τη φωτιά για τη χώρα.
Από τους βουλευτές που δεν κρύφτηκαν, όταν τους ζητήθηκε να βάλουν πλάτη.
Που πίστεψαν και στήριξαν ένα πρωτοφανές μεταρρυθμιστικό έργο.
Και δεύτερον, για το ίδιο το βιβλίο.
Γιατί ακόμη και ο τίτλος του βιβλίου, εκφράζει εν είδη μηνύματος, την αδήριτη ανάγκη ρήξεων με το παρελθόν, σε μια περίοδο, που τίθεται στον δημόσιο λόγο το ερώτημα περί της εκτός μνημονίου πορείας της χώρας.
Βιβλία, όπως αυτό του Συμεών, αφήνουν μία γλυκόπικρη γεύση σε εμάς που βρεθήκαμε στη δίνη του κυκλώνα.
Γλυκιά, γιατί μας υπενθυμίζουν ότι κάναμε το πατριωτικό μας καθήκον στην πράξη, όταν άλλοι με ευκολία εμφανίζονταν πατριώτες στα λόγια – αλλά ήταν απόντες από την πραγματική μάχη.
Πικρή, γιατί μας υπενθυμίζουν πόσα περισσότερα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για τη χώρα, πόσες περισσότερες αλλαγές, για μια πολιτεία καλύτερη, δικαιότερη, αν οι συνθήκες ήταν έστω και στο ελάχιστο ευνοϊκές.
Είχε πολύ καλό υλικό, πολύ καλό ανθρώπινο δυναμικό εκείνη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Πολλούς βουλευτές που πίστευαν πραγματικά ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.
Δεν χρειάζονταν κανένα Μνημόνιο για να το κάνουν.
Σήμερα, γιατί είναι προβληματικό το γενικό πολιτικό σκηνικό;
Ελάχιστοι αγωνιούν και ακόμη λιγότεροι δίνουν μάχη για τομές με το παρελθόν.
Πολλοί υπόσχονται ή ονειρεύονται επιστροφή στο παρελθόν.
Είναι εξαιρετικοί μεταρρυθμιστές σε ομιλίες, αλλά μόλις κατεβούν από το μικρόφωνο αποδομούν και την όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια έγινε.
«Καλλικράτης»; Τομή με το παρελθόν της αυτοδιοίκησης.
Ηλεκτρονική συνταγογράφηση; Τομή με το παρελθόν των ασφαλιστικών ταμείων.
«Διαύγεια»; Τομή με το παρελθόν των δαπανών και της αδιαφάνειας στο δημόσιο.
Νόμος για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση; Τομή με το παρελθόν και το κατεστημένο των Πανεπιστημίων.
Ηλεκτρονικές προμήθειες στο δημόσιο; Τομή με το παρελθόν των προμηθειών.
Όλες οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ; Αντικειμενικά κριτήρια για προαγωγές; Τομή με το παρελθόν της αναξιοκρατίας στο Δημόσιο.
Οικονομική Αστυνομία; Οικονομικοί Εισαγγελείς; Άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών; Τομή με το παρελθόν της απόλυτης φοροδιαφυγής.
Ανέφερα δέκα μόνο από τα πολλά παραδείγματα παρεμβάσεων που έγιναν μέσα σε μόλις δύο χρόνια, μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, και που για μένα, τον Συμεών και όσους πήραμε την πρωτοβουλία να τα προωθήσουμε και να τα στηρίξουμε, συνιστούν πραγματικές τομές.
Με λάθη, με προβλήματα, αλλά τομές.
Ειλικρινή προσπάθεια για τομές – που πάνε μπροστά.
Προς το καλύτερο – εμπεδώνοντας αξίες – για τον πολίτη και αυτό το έρμο κράτος.
Πού είναι τώρα αυτό το μεταρρυθμιστικό κύμα;
Ποιος συνεχίζει την τομή με το παρελθόν εδώ και δύο χρόνια;
Ουδείς.
Κυρίες και κύριοι,
Η αρχή λένε, σωστά, είναι το ήμισυ του παντός.
Και η αρχή για να λύσεις ένα πρόβλημα, είναι να αποδεχθείς ότι υπάρχει πρόβλημα.
Πολλοί πολιτικοί σήμερα, πολλές πολιτικές δυνάμεις, που υπόσχονται είτε την έξοδο από το μνημόνιο είτε το σκίσιμο του μνημονίου, δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι υπήρχε θανάσιμο πρόβλημα στην Ελλάδα του 2009.
Καλά είμασταν παλαιότερα, μας λένε.
Για αυτό και μιλάνε για επιστροφή στην «κανονικότητα».
Να γυρίσουμε στα παλιά, στις παλιές «καλές» συνήθειες.
Ποιές ήταν αυτές;
Κορυφή του παγόβουνου, ήταν το δημοσιονομικό. Αλλά όχι μόνο αυτό.
Δεν ήταν μόνο ότι, βρέθηκε μία κυβέρνηση η οποία σε 5 μόλις χρόνια «κατάφερε» να φορτώσει στη χώρα τόσο χρέος, όσο στα 180 από την απελευθέρωσή της και από τα περίπου 150 δις ευρώ, να το φτάσει στα 300 δις ευρώ.
Δεν ήταν μόνο ότι, βρέθηκε μια κυβέρνηση που κατάφερε μέσα μόνο σε μία χρονιά, το 2009, να φορτώσει στη χώρα με 36 δισεκατομμύρια έλλειμμα. Ναι, ξόδεψαν 36 δις περισσότερα από όσα είχαν τα κρατικά ταμεία και παρόλα αυτά, έριξαν τη χώρα στην ύφεση, -4,4%.
Αυτό αποκαλύφθηκε πριν από λίγες ημέρες.
Φανταστείτε, όταν συντάχτηκε το πρώτο Μνημόνιο, η ύφεση για το 2009 υπολογιζόταν περίπου, στο -2%.
Τελικά, ήταν διπλάσια.
Δεν ήταν μόνο ότι, το δημοσιονομικό έλλειμμα συμπληρωνόταν και από ένα αποκαρδιωτικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, που απεικονιζόταν στο τεράστιο έλλειμμα των εξαγωγών μας απέναντι στις εισαγωγές μας.
Ήταν και τα ψέματα.
Ψέματα μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ψέματα για να μην σκάσει το παραμύθι πριν προλάβει να φύγει η κυβέρνηση των φυγάδων.
Αλλά θέλω να θέσω ένα απλό ερώτημα:
Πώς αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, σε μια δημοκρατία ευνομούμενη μπορέσαμε να φθάσουμε σε αυτό το σημείο;
Πώς φτάσαμε στο σημείο να αποστέλλονται ψεύτικα στοιχεία στις Βρυξέλλες και να κατηγορεί σήμερα η Ευρωβουλή την τότε κυβέρνηση για «απάτη»;
Πώς και πού διοχετεύτηκαν τόσα χρήματα χωρίς να πιάσουν τόπο – για ανάπτυξη, υποδομές, εκπαίδευση, υγεία και εργασία;
Ποιός κέρδισε τότε από όλα αυτά, αλλά πληρώνουν με θυσίες σήμερα οι Έλληνες, με θυσίες και οι επόμενες γενιές;
Γιατί είναι ελάχιστοι όσοι μιλούν ή γράφουν για αυτά;
Μήπως γιατί αυτές είναι οι πρακτικές, αυτές είναι οι πολιτικές, που έφεραν το Μνημόνιο;
Και όχι το ΠΑΣΟΚ το 2009!
Μήπως γιατί αυτή η αλήθεια έρχεται σε σύγκρουση με πολλά συμφέροντα;
Γιατί;
Γιατί εάν αποδέχονται αυτές τις αλήθειες θα έπρεπε να δράσουν διαφορετικά.
Εκεί εντοπίζω τη μαύρη τρύπα του πολιτικού μας συστήματος, που ευθύνεται και για την απουσία μεταρρυθμιστικής ορμής τα τελευταία δύο χρόνια.
Πολλοί αφήνουν να εννοηθεί ότι, με λίγο ακόμα μαγείρεμα στοιχείων, λίγο ακόμα κλείσιμο του ματιού στους εταίρους μας στην Ευρώπη και καναδυό μέτρα ακόμα, θα την είχαμε γλυτώσει.
Άλλοι, προπαγάνδιζαν ότι, ενώ διάφοροι μας χάριζαν τζάμπα δισεκατομμύρια, εμείς σώνει και καλά θέλαμε Τρόικα.
Άρνηση της πραγματικότητας και του προβλήματος.
Αλλά κάποιους βολεύει.
Όποιοι αρνούνται την πραγματικότητα, γιατί να την αλλάξουν;
Ποια τομή με το παρελθόν να κάνουν εκείνοι που δεν βλέπουν πρόβλημα στο παρελθόν;
Το ΠΑΣΟΚ, φίλες και φίλοι, διαχειρίστηκε μια βόμβα που είχε ήδη απασφαλισθεί.
Δώσαμε τιτάνια μάχη, όχι μόνο να περιορίσουμε το έλλειμμα, αλλά και να κουρέψουμε μεγάλο μέρος του χρέους.
Όμως, μικρή σημασία θα έχει για το μέλλον μας, αν παράλληλα δεν δούμε όλα εκείνα τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στο σημείο αυτό.
Γιατί αν δεν το κάνουμε, ο κίνδυνος να βρεθούμε σύντομα στο ίδιο σημείο, είναι πολύ μεγάλος.
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Είμαι σίγουρος ότι ο Συμεών θα θυμάται καλά τα παρακάτω λόγια:
«Το πρόβλημα της χώρας μας ήταν και είναι βαθιά πολιτικό, βαθιά κοινωνικό.
Πολλές φορές το έχουμε πει, όμως σήμερα το ζούμε.
Τελειώνει για τη χώρα μας μια ολόκληρη εποχή.
Και πρέπει να τελειώσουμε με αυτή την εποχή μια για πάντα.
Να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας μας.
Η Μεταπολίτευση βρήκε την ελληνική κοινωνία σε βαθιά διαίρεση, με αποκλεισμένα τεράστια τμήματα του Ελληνικού λαού.
Και κάναμε πολλά, αν όχι για να εξαλείψουμε αυτή την πραγματικότητα, τουλάχιστον για να την αμβλύνουμε.
Όμως, έγιναν και τραγικά σφάλματα.
Σφάλματα και εκπτώσεις, που οδήγησαν μέχρι και στην αλλοίωση των βασικών μας αρχών και αξιών για την κοινωνία.
- Φτάσαμε πολλές φορές να ονομάζουμε δικαιοσύνη, τη σκανδαλώδη εύνοια.
- Κεκτημένα, τα προνόμια των λίγων και των συντεχνιών.
- Δικαίωμα, την πρόκληση σε βάρος των υπολοίπων.
Πολιτισμό, τον νεοπλουτισμό.
Υγιή επιχείρηση, το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού.
Την ποιοτική και ανταγωνιστική παραγωγή, την μετατρέψαμε σε ανταγωνισμό για μια κρατική ή ευρωπαϊκή επιδότηση.
Τη φοροδιαφυγή, έκφραση προσωπικής μαγκιάς.
Και δεν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, ούτε σποραδικά φαινόμενα.
Οι εξαιρέσεις από τον κανόνα, έγιναν ο κανόνας.»
Οι παραπάνω 3-4 παράγραφοι είναι από μία από τις δυσκολότερες ομιλίες της πολιτικής μου διαδρομής, στις 2 Μαρτίου 2010, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Ήταν τότε που δεν υπήρχαν εύκολες λύσεις.
Για την ακρίβεια δεν υπήρχαν καν λύσεις.
Έπρεπε να τις φτιάξουμε από την αρχή, μαζί -και με δύσκολη διαπραγμάτευση -, με τους Ευρωπαίους.
Γεμίσαμε όλα αυτά τα χρόνια με μετά Χριστόν προφήτες και παντογνώστες, για το τι έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει τότε.
Μεταξύ αυτών, και εκείνοι που σήμερα πνίγονται σε μία κουταλιά νερό των διεθνών αγορών.
Ούτε μια ώρα δεν θα άντεχαν το 2010 στη θέση μας.
Ο ένας μετά τον άλλον, διεθνείς προσωπικότητες γράφουν ή μιλούν για εκείνη την εποχή – και επιβεβαιώνουν τα όσα λέγαμε από τότε.
Για παράδειγμα, όπως είδα σήμερα σε δημοσιευματα – και λίγα λέει ο πρώην Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Γκάϊτνερ, για αυτά που ζήσαμε τότε.
O Γκάϊτνερ θυμάται, πως έζησε δραματικές στιγμές, στιγμές «Παλαιάς Διαθήκης» – εκείνη την κρίσιμη περίοδο.
Θυμάται πως οι Ευρωπαίοι έλεγαν ότι, θα δώσουν ένα μάθημα στην Ελλάδα για τα ψέμματα που τους είχε πει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Αν και είχαν πολύ μεγάλη ευθύνη και εκείνοι οι Ευρωπαίοι, που δεν έβαλαν κανένα φρένο όταν έπρεπε, αλλά χαριεντίζονταν με τους εμπρηστές της χώρας.
Ελάχιστοι είχαν το θάρρος να πουν έστω μία κουβέντα για την τιμή των όπλων.
Και μετά ήθελαν να μας τιμωρήσουν για όσα έκαναν οι προηγούμενοι.
Η τότε κυβέρνησή μας, αγαπητοί φίλοι και φίλες, φορτώθηκε τις αμαρτίες και τα ψέματα της κυβέρνησης της ΝΔ.
Τι περάσαμε για να μην μας μείνει η χώρα στα χέρια;
Και εμείς και όλος ο Ελληνικός λαός.
Πόσο εξωπραγματικά δύσκολο ήταν να πεισθούν οι Ευρωπαίοι να δημιουργήσουν Μηχανισμό Στήριξης από το μηδέν και σε χρόνο ρεκόρ.
Να πεισθούν ότι, η κρίση απειλούσε το ευρώ, δεν ήταν μόνο θέμα της Ελλάδας, ήταν συστημικό.
Δύο φορές το γύρο του κόσμου έκανα τότε σε ελάχιστες εβδομάδες, για να οικοδομήσουμε συμμαχίες, να κερδίσουμε την κατανόηση ευρωπαίων ηγετών και της κυβέρνησης Ομπάμα.
Και έρχονται σήμερα, ακόμα και πρόσωπα που είχαν θεσμικές θέσεις τότε, να κατηγορούν εμάς, τους πυροσβέστες, και να αφήνουν στο απυρόβλητο τους εμπρηστές της χώρας.
Ντροπή για αυτούς, αλλά περηφάνεια για όσους τότε – όπως και οι απλοί φηφοφόροι μας – στήριξαν εκείνες τις δύσκολες επιλογές.
Τις τελευταίες ημέρες, παρακολουθούμε σειρά δημοσιευμάτων που αναφέρονται στον Γιώργο Παπανδρέου και μεταφέρουν δήθεν πληροφορίες, σχολιασμούς και απόψεις που υποτίθεται ότι τον εκφράζουν – και αποδίδονται δήθεν, στο γραφείο του, σε κύκλους, συνεργάτες κλπ.
Είναι προφανές ότι, όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Αποτελούν γεννήματα της φαντασίας των δημιουργών τους ή εδράζονται σε δήθεν πληροφορίες «καλοθελητών».
Και σε κάθε περίπτωση, δείχνουν – και μόνον, το μέγεθος του προβληματισμού από τον οποίο διακατέχονται εμπνευστές, τροφοδότες και διακινητές αυτών των δήθεν πληροφοριών, φημών και σεναρίων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, ότι έχει να πει το λέει μόνος του και με παρρησία, όπως πάντα. Με τις ομιλίες του, τα άρθρα του, τις δηλώσεις του, τις ανακοινώσεις του γραφείου του, με τα σχόλια που δίνουμε γραπτώς στη δημοσιότητα.
Επειδή ωστόσο, αυτές οι δήθεν πληροφορίες την τελευταία περίοδο πληθαίνουν και αυξάνονται σημαντικά κατά τις ημέρες που προηγούνται δημοσίων τοποθετήσεών του, για ευνόητους λόγους – πλήν κωμικοτραγικούς, ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
Πρώτον. Η φιλοσοφία, οι αντιλήψεις, οι απόψεις και οι θέσεις του Γιώργου Παπανδρέου, που αφορούν και τη χώρα και τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, έχουν εκφραστεί από τον ίδιο πολλές φορές – και πρόσφατα στο Ζάππειο και το Ηράκλειο.
Δεύτερον. Ο Γιώργος Παπανδρέου, σε αντίθεση με άλλους, δεν διαθέτει «κολλητούς», «ομάδες» και «φράξιες». Μιλά με όλους, δεν εντέλλει και δεν αποθαρρύνει κανέναν, είτε να εκφράσει τις απόψεις του, είτε να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση. Όλοι έχουν την ευθύνη όσων λένε και όσων πράττουν. Είναι προφανές ότι κάποιοι συμφωνούν με τις απόψεις του και κάποιοι διαφωνούν – τίποτα πέραν αυτού.
Τρίτον. Το μόνον που ενδιαφέρει τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι η πορεία της χώρας και η δυνατότητα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου να ανταποκριθούν στις πραγματικές ανάγκες της χώρας και του Ελληνικού λαού.
Τέταρτον. Οι όποιες πληροφορίες περί «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» και «πειθαρχικού χαρακτήρα μέτρων», δεν αφορούν παρά τους εμπνευστές και διακινητές αυτών των πληροφοριών και προφανώς, εδράζονται στα αδιέξοδα των δικών τους επιλογών και στην αγωνία που τους διακατέχει.
Αν ενδιαφέρονταν πραγματικά για την πορεία της χώρας και το μέλλον του Ελληνικού λαού, θα αξιοποιούσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου:
Να επιτευχθεί στοιχειώδης εθνική συνεννόηση,
Να διαμορφωθεί με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση πλαίσιο διαπραγμάτευσης για το χρέος και την πορεία της χώρας μετά το μνημόνιο και κυρίως,
Να διαμορφωθεί εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την μεταπελατειακή Ελλάδα, ώστε να απαλλαγεί οριστικά από τις αιτίες που την οδήγησαν στην κρίση και να αποκτήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εκ βάθρων αλλαγή της, ώστε να διασφαλιστεί και η οριστική σωτηρία της και η βιώσιμη ανάπτυξή της.
Δηλαδή, θα φρόντιζαν να ενώνουν αντί να διχάζουν, να προσθέτουν αντί να αφαιρούν, να πολλαπλασιάζουν αντί να διαιρούν – και στην πολιτική σκηνή και στο Κίνημα.
Αντ” αυτού, σπαταλούν με αφροσύνη τις δυνάμεις τους.
Αντί, όπως πιστεύουν, να «πιέσουν» τον Γιώργο Παπανδρέου, αποκαλύπτουν τα δικά τους αδιέξοδα, ένεκα των δικών τους επιλογών, των εντεινόμενων προβληματισμών από τους οποίους διακατέχονται και της αγωνίας από την οποία εκκινούν – για τους δικούς τους λόγους, που ωστόσο, αποτελούν πλέον, κοινό μυστικό.
Όσο και αν ονειρεύονται «ξεκαθαρίσματα», δεν θα καταφέρουν ποτέ να απαξιώσουν την σημασία των αρχών, των αξιών του Κινήματος και των ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων, μετατρέποντάς τες σε προσωπικές και ιδιοτελείς.
Την κρισιμότητα των στιγμών που διανύουμε την αποδεικνύουν τα συνεχή σούρτα-φέρτα των πολιτικών αρχηγών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.Τα αδιέξοδα είναι μπροστά και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν ήδη ξεκινήσει τη διαχείριση της περαιτέρω οικονομικής και πολιτικής κρίσης που διαβλέπουν ότι θα έχει απρόβλεπτα πλέον αποτελέσματα για τη χώρα.
Στην αρχή έψαξαν να βρουν οπωσδήποτε κάποιον που να του χρεώσουν τα πολιτικά αδιέξοδα και να πουν ότι αποσταθεροποίησε τη χώρα, τη στιγμή ακριβώς που αυτή ήταν έτοιμη να ορθοποδήσει. Πρώτος στη λίστα των πρόσφορων ο Παπανδρέου. "Κάνει κόμμα", "ρίχνει την κυβέρνηση", "τα βρίσκει με τον Τσίπρα". Αυτός όμως στο μεταξύ έπαθε και έμαθε. Κατάλαβε ότι δεν αρκεί μόνο η ηρωϊκή απόφαση να αγωνιστεί για την πατρίδα του όταν κινδυνεύει αλλά απαιτείται εξίσου στρατηγική και διαχείριση και στο εσωτερικό μέτωπο της ολιγαρχίας. Έτσι ο ΓΑΠ δεν «τσίμπισε» ούτε στα γκάλοπ ούτε πάτησε τις προκλητικές πεπονόφλουδες παρότι ο Βενιζέλος τραβάει το σκοινί μέσα από τις διαδικασίες ΔΗΠΑΡ. Οπότε ο επόμενος πρόσφορος ήταν ο Τσίπρας. Τι κι αν περρίσεψαν γκάφες της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, τι κι αν η Λαγκάρντ τα έχωσε στους κυβερνητικούς, τι κι αν το δήθεν τέλος του μνημονίου διέλυσε το χρηματιστήριο και εκτίναξε τα σπρέντς, τι κι αν ψάχνουμε πλέον με κυάλια μια δήλωση ξένου με θετικό πρόσημο για τη χώρα και την αξιοπιστία της, υπεύθυνος για την αποσταθεροποίηση της χώρας στο εσωτερικό και εξωτερικό είναι ο Τσίπρας με τις θέσεις και τις δηλώσεις του!
Τι μας είπαν όμως οι πολιτικοί αρχηγοί για τον λόγο που πηγαινοέρχονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ότι χρειάζεται ομοψυχία, εθνικό μέτωπο, συνεννόηση. Κι άρχισαν να παίζουν αμπεμπαμπλόμ για το ποιος θα δει τον Πρόεδρο πριν και ποιος μετά. Ακούσαμε διαλόγους περίσκεψης και ευθύνης και νουθεσίες του Προέδρου.
Τι επιδιώκουν; Προκειμένου να αποφύγουν τις ευθύνες τους για τις επερχόμενες εξελίξεις, (αντί σεβασμού) χρησιμοποιούν τον θεσμό και έναν αξιοσέβαστο υπέργηρο πολιτικό ως προϊόντα προς ανακύκλωση. Χρησιμοποιούν τον θεσμό και το πρόσωπο του Προέδρου, προκειμένου να μην κάνουν δύο πράγματα:
1)Να τηλεφωνήσει ο πρωθυπουργός τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους άλλους αρχηγούς και να τους ζητήσει σύμπνοια και συμπόρευση το επόμενο κρίσιμο διάστημα στα πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και
2)να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συζητήσουν όλοι μαζί σε συμβούλιο αρχηγών κομμάτων για την αποφυγή των χειρότερων σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Να καθίσουν δηλαδή γύρω από το τραπέζι και να συμφωνήσουν σε όσα ελάχιστα συμφωνούν ότι είναι αναγκαία να γίνουν και να ενημερώσουν τον λαό.
Τι ; αυτά είχε κάνει ο Παπανδρέου; Ε και; αυτό δεν είναι το σωστό;
Τι φοβάται ο Σαμαράς μην πει ο Τσίπρας ότι παραιτήθηκε ενώπιόν του και του ζητήσει ο Καραμανλής ή ο Αβραμόπουλος τα ρέστα; Ή μήπως δεν έχει το προσωπικό κουράγιο να πει αν χρειαστεί ότι "αν το πρόβλημα είναι η θέση του πρωθυπουργού εγώ δεν βάζω την καρέκλα πάνω από το συμφέρον της χώρας"; Μα θα μου πείτε ο Τσίπρας θα πει ότι: "η χώρα χρειάζεται εκλογές και εμείς θα ρίξουμε την κυβέρνηση του μνημονίου και θα ξανακάνουμε εκλογές αν δεν είμαστε αυτοδύναμοι". Ε και; Κι ο Σαμαράς τα ίδια δεν έλεγε; Αν δεν θέλει οσονούπω να βρεθεί στην ίδια θέση, δηλαδή να παραδίδει στον επόμενο, ως αποτυχημένος, θα πρέπει "να μην τη δει Σαμαράς".
του Αλέκου Στάμου
Για πάμε από την αρχή στα βασικά.
Πού επιτρέπουμε στον Νίκο Παπανδρέου να αρθρογραφεί;
Στα ΝΕΑ και στο ΒΗΜΑ του ΔΟΛ;, στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ;, στο ΕΘΝΟΣ;, στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ;, στην ΚΟΝΤΡΑ;, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ;, στην REAL;, στην ΑΥΓΗ;, στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ; Πού;
Μήπως σε ΚΑΜΙΑ;
Μήπως του επιτρέπουμε και πρέπει να κάνει αυτό που κάνουν διάφοροι "επιφανείς" και μη που συνεργάζονται με εξωνημένες και λαθρόβιες "ενημερωτικές" ιστοσελίδες μεγαλοεπιχειρηματιών και διοχετεύουν από την πίσω πόρτα "ειδήσεις", "απόψεις" και "σενάρια"; Ανώνυμα και εκ του ασφαλούς; (νομίζουν).
Γιατί είδα κάποιους φίλους να "παρεξηγούνται" επειδή ο Νίκος Παπανδρέου αρθρογράφησε στην νέα εφημερίδα του Χατζηνικολάου την ΑΓΟΡΑ.
Αν το επιχείρημα είναι ότι δεν πρέπει να αρθρογραφεί σε εφημερίδες που έχουν βρίσει και υπονομεύσει τον Γιώργο Παπανδρέου τότε ΔΕΝ πρέπει να ξαναδημοσιεύσει τις απόψεις του σε εφημερίδα. Γιατί ΟΛΕΣ έχουν κάνει κατά καιρούς το ίδιο πράγμα, έχουν βρίσει χυδαία και υπονομεύσει τον ΓΑΠ.
Αν το επιχείρημα είναι ότι δεν πρέπει να αρθρογραφεί σε εφημερίδες που ανήκουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοπαράγοντες τότε ΔΕΝ πρέπει να ξαναδημοσιεύσει τις απόψεις του σε εφημερίδα. Γιατί ΟΛΕΣ ανήκουν άμεσα ή ΕΜΜΕΣΑ σε τέτοιους.
Πήρα το πρώτο φύλλο της ΑΓΟΡΑΣ. Η αίσθηση που έχω είναι ότι είναι αρκούντως σοβαρή και αξιοπρεπής σε σύγκριση πάντα με τα υπόλοιπα έντυπα του Σαββάτου.
Διάβασα και το άρθρο του Νίκου Παπανδρέου. Επισημαίνει και αναδεικνύει μια πραγματικότητα που την αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο όλοι μας. Το γεγονός δηλαδή ότι στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής κυβέρνηση και Σύριζα έχουν πλησιάσει τόσο πολύ που ακούγεται παράταιρη η πόλωση που προσπαθούν να καλλιεργήσουν. Διαβάζοντάς το "ανάποδα" συμπεραίνει κανείς ότι με μεγάλη ευκολία οι "αντιμνημονιακές" και αντιπαπανδρεϊκές δυνάμεις του 2011 προσαρμόζονται στις μνημονιακές επιταγές. Εφαρμόζοντας και υποσχόμενοι μάλιστα πολιτικές πολύ πιο επώδυνες και κακέκτυπο αυτών της Κυβέρνησης Παπανδρέου.
Δεν είδα κάποιον να κρίνει και να σχολιάσει ΤΙ γράφει ο Νικ Παπανδρέου στο άρθρο του. Ασχολούνται μόνο με το ΠΟΥ το γράφει.
Κι αυτό είναι υπεκφυγή. Τουλάχιστον.
Γιατί μπορεί κάλλιστα να είναι ΚΑΙ κάτι άλλο.
;)
