Στην αρχή έψαξαν να βρουν οπωσδήποτε κάποιον που να του χρεώσουν τα πολιτικά αδιέξοδα και να πουν ότι αποσταθεροποίησε τη χώρα, τη στιγμή ακριβώς που αυτή ήταν έτοιμη να ορθοποδήσει. Πρώτος στη λίστα των πρόσφορων ο Παπανδρέου. "Κάνει κόμμα", "ρίχνει την κυβέρνηση", "τα βρίσκει με τον Τσίπρα". Αυτός όμως στο μεταξύ έπαθε και έμαθε. Κατάλαβε ότι δεν αρκεί μόνο η ηρωϊκή απόφαση να αγωνιστεί για την πατρίδα του όταν κινδυνεύει αλλά απαιτείται εξίσου στρατηγική και διαχείριση και στο εσωτερικό μέτωπο της ολιγαρχίας. Έτσι ο ΓΑΠ δεν «τσίμπισε» ούτε στα γκάλοπ ούτε πάτησε τις προκλητικές πεπονόφλουδες παρότι ο Βενιζέλος τραβάει το σκοινί μέσα από τις διαδικασίες ΔΗΠΑΡ. Οπότε ο επόμενος πρόσφορος ήταν ο Τσίπρας. Τι κι αν περρίσεψαν γκάφες της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους, τι κι αν η Λαγκάρντ τα έχωσε στους κυβερνητικούς, τι κι αν το δήθεν τέλος του μνημονίου διέλυσε το χρηματιστήριο και εκτίναξε τα σπρέντς, τι κι αν ψάχνουμε πλέον με κυάλια μια δήλωση ξένου με θετικό πρόσημο για τη χώρα και την αξιοπιστία της, υπεύθυνος για την αποσταθεροποίηση της χώρας στο εσωτερικό και εξωτερικό είναι ο Τσίπρας με τις θέσεις και τις δηλώσεις του!
Τι μας είπαν όμως οι πολιτικοί αρχηγοί για τον λόγο που πηγαινοέρχονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ότι χρειάζεται ομοψυχία, εθνικό μέτωπο, συνεννόηση. Κι άρχισαν να παίζουν αμπεμπαμπλόμ για το ποιος θα δει τον Πρόεδρο πριν και ποιος μετά. Ακούσαμε διαλόγους περίσκεψης και ευθύνης και νουθεσίες του Προέδρου.
Τι επιδιώκουν; Προκειμένου να αποφύγουν τις ευθύνες τους για τις επερχόμενες εξελίξεις, (αντί σεβασμού) χρησιμοποιούν τον θεσμό και έναν αξιοσέβαστο υπέργηρο πολιτικό ως προϊόντα προς ανακύκλωση. Χρησιμοποιούν τον θεσμό και το πρόσωπο του Προέδρου, προκειμένου να μην κάνουν δύο πράγματα:
1)Να τηλεφωνήσει ο πρωθυπουργός τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους άλλους αρχηγούς και να τους ζητήσει σύμπνοια και συμπόρευση το επόμενο κρίσιμο διάστημα στα πολύ συγκεκριμένα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και
2)να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συζητήσουν όλοι μαζί σε συμβούλιο αρχηγών κομμάτων για την αποφυγή των χειρότερων σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Να καθίσουν δηλαδή γύρω από το τραπέζι και να συμφωνήσουν σε όσα ελάχιστα συμφωνούν ότι είναι αναγκαία να γίνουν και να ενημερώσουν τον λαό.
Τι ; αυτά είχε κάνει ο Παπανδρέου; Ε και; αυτό δεν είναι το σωστό;
Τι φοβάται ο Σαμαράς μην πει ο Τσίπρας ότι παραιτήθηκε ενώπιόν του και του ζητήσει ο Καραμανλής ή ο Αβραμόπουλος τα ρέστα; Ή μήπως δεν έχει το προσωπικό κουράγιο να πει αν χρειαστεί ότι "αν το πρόβλημα είναι η θέση του πρωθυπουργού εγώ δεν βάζω την καρέκλα πάνω από το συμφέρον της χώρας"; Μα θα μου πείτε ο Τσίπρας θα πει ότι: "η χώρα χρειάζεται εκλογές και εμείς θα ρίξουμε την κυβέρνηση του μνημονίου και θα ξανακάνουμε εκλογές αν δεν είμαστε αυτοδύναμοι". Ε και; Κι ο Σαμαράς τα ίδια δεν έλεγε; Αν δεν θέλει οσονούπω να βρεθεί στην ίδια θέση, δηλαδή να παραδίδει στον επόμενο, ως αποτυχημένος, θα πρέπει "να μην τη δει Σαμαράς".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.