Περί έρωτος, πολιτικής, γλώσσας και άλλων δαιμονίων

του Ηλία Κολοκούρη
Καθώς ο καιρός περνά και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δείχνει όλο και περισσότερο να είναι η μοναδική διαφορετική (;) πρόταση για λύση του ελληνικού προβλήματος, η μόνη ελπίδα να ορθοποδήσει η καθημερινότητά μας, να βγούμε από τη σαπίλα και το τέλμα, να συνέλθουμε από το κώμα και από τις σχεδόν υπερρεαλιστικές ελπίδες του πρωκτογενούς πλεονάσματος, καλό είναι πού και πού να θυμόμαστε πώς ακριβώς ξεκίνησε η πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κι αυτό γιατι στην πορεία προς την εξουσία τα παλαιά αυτά επιχειρήματα θα λέγονται όλο και λιγότερο, θα μαλακώνουν και ο Δραγασάκης θα απευθύνει φιλικές προσκλήσεις προς τους «παπανδρεϊκούς» (υπάρχουν ακόμα λάτρεις του φαντάσματος του Δαρείου; Στυγία τις ἐπ᾽ ἀχλὺς πεπόταται: /νεολαία γὰρ ἤδη /κατὰ πᾶσ᾽ ὄλωλεν. /βάσκε πάτερ ἄκακε Δαριάν, οἶ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΠΕΡΣΑΙ, 667) και θα αποδέχεται ως και το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν».

Αυτό εδώ το κείμενο δεν καμώνεται πως κατέχει την αλήθεια. Την γυρεύει. Ζητάει να μάθει, δεν ξέρει. Πάμε στο δια ταύτα όμως, κατευθείαν. 

Η πολιτική έχει πολλές ομοιότητες με τον έρωτα. Προγαμιαίως (και προεκλογικώς) όλα είναι δυνατά. Όλα γίνονται. Ωσάν τον μήνα του μέλιτος, ο ψηφοφόρος ερωτεύεται τον πολιτικό, τον επιλέγει και τον ψηφίζει. Ως ο μέλλων γαμβρός, ο πολιτικός ομοιάζει να λέει στην μέλλουσα ψηφοφόρο νύμφη “Θα σε κάνω βασίλισσα. Σε παλάτι θα σε έχω!”. Η ψηφοφόρος ερωτεύεται αυτό το χαρούμενο, ηδύ μέλλον και ψηφίζει. Και μετά τον μήνα του μέλιτος, έρχεται ο έγγαμος βίος. Η πραγματικότητα. Τότε που καταλαβαίνεις ότι καλός ο έρωτας, αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει και τα κοινόχρηστα. Ο έρωτας δεν φεύγει, εκεί είναι, τις περισσότερες φορές. Αφού αυτόν διάλεξες. Αυτόν θέλεις να παντρευτείς για τα επόμενα τέσσερα χρόνια! Τέλος!

Για να δούμε τώρα. Πότε ερωτεύτηκαν τελευταία φορά οι Έλληνες; Όσο και αν μας ενοχλήσει, ο τελευταίος πολιτικός που ερωτεύτηκαν ήταν ο Παπανδρέου. Έταξε παλάτια; Δεν θα το έλεγα. Με την επανάληψη μίας φράσεως από τα ΜΜΕ, ωστόσο, σήμερα πολύ ισχυρίζουνται αυτό.

Η κυβέρνηση επί του παρόντος είναι συνοικέσιο. Ποια έκανε το προξενιό; Ποιος κανόνισε το γάμο; Σίγουρα όχι ο ψηφοφόρος πάντως. Δεν ξέρω. Είναι ένας γάμος ευλογημένος, αλλά δίχως έρωτα εκ μέρους του ψηφοφόρου. Μια κυβέρνηση ανέραστη. Καθόμαστε στο κρεβάτι, μουρμουράμε συνέχεια μαζί της, και όταν σβήνουν τα φώτα δεν θέλουμε ούτε λίγο να την χαϊδέψουμε. Ούτε εκείνη δείχνει να μας αγαπά ή να μας προσέχει. Μας έχει σκίσει. Τώρα, τον ΓΑΠ γιατί τον ερωτεύτηκαν οι ψηφοφόροι; 

Μπορώ παρακαλώ να μην ξανακούσω πως τον ερωτεύτηκαν για το “Λεφτά υπάρχουν”; Το ανωτέρω ειπώθηκε μία φορά και επαναλήφθηκε δισεκατομμύρια υπό ετέρων εταίρων τινών. ΔΕΝ ήταν λοιπόν ο λόγος εκλογής. Ούτε ήταν το ειπωμένο ψέμα. Άλλωστε, σήμερα, αφού το κριτίκαρε, το εκφέρει ως επιχείρημα και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Τα επιχειρήματα κατά του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξαν δύο, ανεξαρτήτως προελεύσεως ή πηγής. Διανοητές της αριστεράς και αδαείς της ακροδεξιάς έλεγαν διαρκώς τα δύο εξής.

Επιχείρημα Πρώτον. Ο Γιώργος δεν ξέρει να μιλήσει. Μειωτικά θα τον πούμε και «Γιωργάκη», τρώει τούμπες με το ποδήλατο, άρα: «Ο Γιωργάκης είναι ανίκανος». 

Δες τι έκανε με τις ορθοπεταλιές. Δες τα σαρδάμ. Δες τα λάθη. Το παιδί δεν ξέρει να μιλήσει. Δεν κατάλαβε τι υπέγραφε. Του είπανε “να βάλε εδώ την υπογραφή” και αυτός την έβαλε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Λάκη Λαζόπουλο να λέει “μα δεν σου είπανε βρε αγόρι μου να προσέχεις πού την βάζεις!”. Ευτυχώς προσέχεις εσύ, Λάκη, πού την βάζεις.

Τον άκουσα τον Λάκη και εσχάτως να λέει το πανέξυπνο “Ηλίθιος, Πανηλίθιος, Παπαπανδρέου”. Μάλιστα. Σοβαρότατο επιχείρημα. Πού ακριβώς το στηρίζουμε; Δεν μιλάει σωστά ελληνικά. Άρα είναι ηλίθιος λέει ο μέγας Λάκης. 

Το να κρίνεται κάποιος κακόπιστα, με ιδιοτελή κίνητρα (με αναγκάσατε να υπηρετήσω την πατρίδα ως στρατιώτης- θα σας βρίζω μια ζωή) στα πλαίσια δήθεν σάτιρας ή τάχα μου υψηλής κριτικής μόνον από τους λόγους του και το πώς αυτοί εκφέρονται, παρακάμπτει παντελώς τον ίδιο. Με την λογική αυτή, κρίνουμε έναν δίγλωσσο ωσάν να ήταν μονόγλωσσος. 

Το επιχείρημα υποτίθεται ότι είναι ηθικό, αλλά δεν είναι. Υποβάλλει το στερεότυπο περί γλωσσικής ισχύος. Όπως παλαιά γελάγαμε μειωτικά με τις τοπικές προφορές ιδιωμάτων, λες και γίναμε αίφνης όλοι Αθηναίοι. Το γέλιο έναντι στην προφορά της Μακρυπούλια στο Παραπέντε, με το παχύ gli και gni, δεν είναι απλό γέλιο. Ο γελών αποδέχεται τον γλωσσικό αριστοκρατισμό, την άποψη ότι «αυτή είναι χαζή επειδή μιλάει έτσι». Με άλλα λόγια, όσο δεν δικαιούμαι να γελάω επειδή ο Ρουμελιώτης προφέρει το «παιδί» «πιδί», άλλο τόσο δεν δικαιούμαι να γελάω και να ειρωνεύομαι πολιτικά τον Παπανδρέου επειδή λέει τις κάλπες κάλτσες. Αλλιώς, ο Μακρυγιάννης που συγκίνησε τον νομπελίστα Γιώργο Σεφέρη δεν αξίζει να διαβαστεί- διότι αν δείτε έστω και μία σελίδα από τα Οράματα και Θάματα, ένα εντυπωσιακό αφήγημα ονειρικής θρησκοληψίας θα φρικάρετε από την ανορθογραφία και την «αμορφωσιά». Λέμε ότι ο Μακρυγιάννης είναι ηλίθιος επειδή δεν ξέρει να γράψει σωστά; Όχι. Αντίθετα πολλοί λένε ότι σε αυτόν βρίσκεται η πιο φυσική και ρέουσα δημοτική γλώσσα. Άρα; Άρα δεν μπορώ να κρίνω ηθικά έναν πολιτικό άνδρα από γλωσσικά λάθη που κάνει ένας αμφιδύναμα δίγλωσσος. Τα λάθη ΔΕΝ έχουν ηθική. Τον παραδίδω στους γλωσσολόγους για ανάλυση, αλλά δεν τον κρίνω πολιτικά από αυτό.

Αν γυρίσω και πω ότι ο δίγλωσσος είναι κατώτερης νοημοσύνης και δεν κάνει για τίποτε, μόνο και μόνο επειδή εναλλάσσεται ανάμεσα σε δύο συστήματα, ακούγομαι ή δεν ακούγομαι χρυσαυγίτης; Θα πεις, δεν θέλω έναν δίγλωσσο πρωθυπουργό χώρας. Αυτή η θέση, είναι ή δεν είναι αριστοκρατική; Και όταν εκφέρεται από την πεφωτισμένη αριστερά με πανέξυπνη ειρωνεία είναι ή δεν είναι συντηρητικοποίηση της αριστεράς; 

Παρ' όλα αυτά όμως, το επιχείρημα επιστρέφει. «Ο Γιωργάκης δεν» λένε. Γι' αυτό τα τραβάμε όλα αυτά σήμερα. Κρίνουμε δηλαδή ηθικώς κάτι το οποίο δεν κρίνεται ηθικώς. Τα σαρδάμ. Τα λάθη στο ποιόν ενεργείας. Φαινόμενα συνηθισμένα για τους γλωσσολόγους. Έννοιες πρότερα ανύπαρκτες στο ελληνικό λεξιλόγιο (συμμετοχική δημοκρατία, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πράσινη ανάπτυξη) που έφερε ο ΓΑΠ πρώτος δεν τις προσμετράμε επ' ουδενί. Τις αναπαράγουμε, παρακάμπτοντας την πηγή τους.

Επιχείρημα Δεύτερον. Ο Γιώργος είναι πράκτορας. Εδώ τι ανασκευή επιχειρήματος να κάνω; Είναι αστείο από μόνο του. Το ανησυχητικό εδώ είναι η ταύτιση αριστεράς και άκρας δεξιάς. Τα ίδια λέγει ο «αριστερός» Λαζόπουλος, ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο μέσος χρυσαυγίτης ψηφοφόρος. Ξεμένω από λόγια. Χρυσαυγίτες ψηφοφόροι ωρύονταν για τον Τζέφρυ «είναι μισθοφόρος του εβραϊκού λόμπυ», «τα παίρνει από τον Σόρος» και άλλα τέτοια όμορφα. Ανασκευάζεται το γελοίο; Φίλοι αναβαπτισμένοι Συριζαίοι ανακάλυπταν ότι «ο Τζέφρυ από κάπου τα παίρνει». Άντε να απαντήσω. Νόμιζα ότι η συνωμοσιολογία είναι χάρισμα των σκοταδιστών, των φασιστοειδών που γουστάρουν να τα βάζουν όλα σε ένα μπλέντερ, να τα τυλίγουν με την μάρκα “ΕΘΝΟΣ” και να μου τα πουλάνε. Δεν απαντούσα. Ήλπιζα στους μαρξιστές του ΚΚΕ. Αυτοί ναι, δεν είπαν ότι ο ΓΑΠ τα παίρνει. Άλλη πολιτική είπαν. Τι ανασκευή του επιχειρήματος, καλύτερα να συζητήσουμε άλλα σημαντικά. Τελικά ζει ο Έλβις Πρίσλεϋ; Ποιος δολοφόνησε τον Κένεντυ; Υπάρχουν εξωγήινοι; Ζουν ανάμεσά μας;

Αν αναζητήσουμε ποιος ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος εκλέχθηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού -την αληθινή πλειοψηφία όμως- αυτός είναι ο ΓΑΠ. Έκτοτε δεν έχουν ακολουθήσει επιλογές του λαού (σωστές ή λάθος δεν το κρίνουμε εδώ) αλλά συνεπικουρούμενες επιλογές. Άμποτε να ξαναεκλεχθεί πρωθυπουργός και να τον θέλει ο Έλληνας ψηφοφόρος! Αλλά δεν βλέπω να συμβαίνει σύντομα. Όλοι παρουσιάζουν τη λογική της «συναίνεσης» ως μόνη λύση.

Τέλοσπάντων, αυτό το κείμενο αναρωτιέται. Τίποτε δεν ξέρει. Θέλει να πεισθεί κατά του ΓΑΠ με επιχειρήματα και αποδείξεις. Απλώς παρακαλώ, συντρόφοι, φέρτε μου ένα δυο άλλα. Όχι ότι είναι γλωσσικά ανίκανος ή ότι τα παίρνει. Λοιπόν, ιδού η Ρόδος. Επιχειρήματα παρακαλώ.

Θα μου πεις, ο έρωτας και η λογική δεν συμβαδίζουν. Όταν χωρίζουμε, πάντα το πρώην έτερον ήμισυ υβρίζουμε. Όλα τα στραβά της πρώην βρίσκουμε, της τα φορτώνουμε και εκείνη που είχαμε στο βάθρο βυθίζουμε στα Τάρταρα. Παρακαλώ, όμως, μιας και ήταν όντως ο τελευταίος εκλεγμένος με πλειοψηφία ψηφοφόρων έλληνας πρωθυπουργός, μπορούμε να τον εξηγήσουμε/ κριτικάρουμε/ αναλύσουμε λιγάκι λογικότερα;