Τι φοβάται η Γερμανία από τις ελληνικές διεκδικήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις

Πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χαρακτήρισε ανεύθυνες τις δηλώσεις περί διεκδίκησης αποζημιώσεων για το κατοχικό δάνειο, σε μια προσπάθεια της γερμανικής πλευράς να «αδειάσει» προληπτικά την Αθήνα και να σταματήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα τη συζήτηση αυτή.

«Πολύ πιο σημαντικό από το να οδηγούνται οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε εσφαλμένη κατεύθυνση, θα ήταν να τους εξηγήσει και να τους διαφωτίσει κανείς σχετικώς με τον δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις και να τους συνοδεύσει σε αυτή την πορεία» είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει «καμία ελπίδα» στο θέμα και το ζήτημα αυτό έχει ξεκαθαριστεί από καιρό.



Είναι φυσικό το Βερολίνο να αποφεύγει κάθε συζήτηση για τυχόν αξιώσεις αποζημιώσεων, οι οποίες θα ανέτρεπαν την ευρωπαϊκή ατζέντα τη στιγμή ακριβώς που επιθυμεί να επικεντρώσει όλες τις δυνάμεις στην επιτυχία των προγραμμάτων σταθερότητας και λιτότητας.

Εξάλλου αποδεχόμενη η Γερμανία μια τέτοια αξίωση θα προκαλούσε ένα ντόμινο αξιώσεων και από τις άλλες χώρες  με τις οποίες λίγο ή πολύ έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και αυτό δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο, ακόμα κι αν αυτές οι διαδικασίες αναγνώρισης των χρεών διαρκούν πολλά χρόνια ή αναγκαζόταν να μπει σε δικαστική αντιπαράθεση με κάθε μία από αυτές.

Μέσα στη Γερμανία υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, Η Αριστερά γενικά τάσσεται υπέρ της αναγνώρισης των ελληνικών αξιώσεων και της καταβολής «λογικών» αποζημιώσεων. Από την άλλη πλευρά τα κυβερνητικά κόμματα αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, θεωρούν το ζήτημα νομικά αστήρικτο και ότι  έχει πολιτικά λήξει, επιθυμώντας να τερματίσουν τη συζήτηση γύρω από αυτό.

Βέβαια, το ζήτημα είναι καθ' όλα υπαρκτό και τους απασχολεί παρ' όλη την ψυχραιμία και την αδιαφορία που δείχνουν προς τα έξω, στηριζόμενοι στη δεινή θέση που έχει περιέλθει η Ελλάδα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να απαιτήσει δυναμικά τα δίκαια της.
Όμως, αυτό είναι ένα επίφοβο σημείο καθώς δεν μπορούν να είναι σίγουροι ότι οι Έλληνες πολιτικοί μπροστά στο αδιέξοδο και υπό την απειλή του ξεσπάσματος κοινωνικών συγκρούσεων δεν θα προχωρήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι κάποιες ελληνικές κυβερνήσεις, η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, με εκπρόσωπο τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου αργότερα είχαν θέσει τις ελληνικές αξιώσεις στη γερμανική πλευρά. Η όποια κριτική ακούγεται για την τελευταία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ σχετικά με την μη προβολή των αξιώσεων αντί της αποδοχής του Μνημονίου είναι αβάσιμη για ένα και πολύ σημαντικό λόγο. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό την απειλή της άμεσης χρεοκοπίας. Ήταν πρακτικά και διπλωματικά αδύνατον να ανοίξει και άλλο μέτωπο διαπραγμάτευσης την ίδια ώρα. Κινήσεις τέτοιου τύπου αξιώσεων δεν μπορεί να γίνουν σε στιγμές αδυναμίας πολιτικής και έντασης, ενώ είναι μακροχρόνιες σε διαβουλεύσεις. Αν πρέπει να ασκήσουμε κριτική είναι στο αιώνιο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής που εντοπίζεται στην ασυνέχεια και την ασυνέπειά της. Με την εναλλαγή των κυβερνήσεων αλλάζει και η πολιτική της χώρας. Δεν υπήρξε ποτέ ένας κεντρικός σχεδιασμός εξωτερικής πολιτικής στον οποίο να συμμετέχουν όλα τα πολιτικά κόμματα. Να υπάρχει ένα κοινός τόπος και κοινός στόχος ως προς τα εθνικά μας θέματα. Αυτό είναι το ζητούμενο.