ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ

    

                         

               του Σταύρου Στραβόλαιμου

   Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να έφυγε νωρίς, όμως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, αργά αλλά σταθερά, η πολιτικές πρωτοβουλίες που πήρε για να σωθεί η χώρα και οι προτάσεις του στα διεθνή φόρα για την αντιμετώπιση της κρίσης δικαιώνονται πανηγυρικά.

   Μπορεί να λοιδορήθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός, μπορεί να του καταμαρτυρούν τα μύρια όσα, η αλήθεια είναι ότι οι πρωτοβουλίες του απέδωσαν καρπούς και φάνηκε στην πράξη ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Το απέδειξε περίτρανα η πρόσφατη επώδυνη κυπριακή κρίση.

   Αυτός ο περίεργος, φευγάτος και παράξενος Γιώργος, προσκυνημένος στο βωμό του καθήκοντος και του δημοκρατικού χρέους απέναντι στον τόπο, ποτέ δεν δίστασε να συγκρουστεί, να πάει αντίθετα με το ρεύμα, να κάνει προτάσεις που σόκαραν και να προσπαθήσει όντας πρωθυπουργός να τις κάνει πράξη.

   Ως σύγχρονος και αξιοπρεπής πολιτικός, ποτέ δεν αντιπαρατέθηκε σε προσωπικό επίπεδο μα κανέναν, πάντα ήταν ήρεμος, σοβαρός και ευγενής με τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως και ο πατέρας του ο αείμνηστος ιδρυτής του Κινήματος. Ποτέ δεν βούλιαξε στο λαϊκισμό και την παλαιοκομματική υποκρισία, είχε μονίμως ένα πρόβλημα.  Να μπολιάζει την κοινωνία με νέες ιδέες, χωρίς να νοιάζεται για το πολιτικό κόστος. Ενίοτε  μάλιστα έλεγε ότι ο φόβος του πολιτικού κόστους είναι κατάρα που καθηλώνει τα πράγματα και τροφοδοτεί την στασιμότητα και την ακινησία.

   Δεν έκανε συμβιβασμούς με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, δεν μπήκε στη λογική της συναλλαγής μαζί τους, συγκρούστηκε και εξ αυτού του λόγου αυτά με την ισχύ που διαθέτουν έκαναν ότι ήταν δυνατόν προκειμένου να απομακρυνθεί από την  εξουσία.

   Η απομάκρυνση του από την Πρωθυπουργία, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Έχει την αφετηρία της στην εξ αρχής άρνηση του να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να τα βρει με αυτούς που είχαν μάθει να κυβερνούν στο παρασκήνιο και να απομυζούν το κράτος, δηλαδή τον ιδρώτα των ελλήνων πολιτών.

   Η πλεκτάνη της αποκαθήλωσης του χτίστηκε συστηματικά και με μέθοδο  και σε αυτή την προσπάθεια, συμμετείχαν βεβαίως και ασφαλώς ως εμπροσθοφυλακή, τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ιδιοκτησίας εργολάβων, εφημεριδάδων, βιομηχάνων και εφοπλιστών. Από κοντά και οι επιλεκτικώς ευαισθητούληδες κοινωνικοί επαναστάτες, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, που έδωσαν γην και ύδωρ για να φύγει από το πόδια τους ο Γιώργος και τα κατάφεραν. Νωπή είναι στη μνήμη μας η αήθης επίθεση Ψυχάρη εναντίον του με γελοία υπονοούμενα.

   Έφυγε λοιπόν νωρίς, τους έκανε τη χάρη και οι πάντες ησύχασαν. Μονομιάς δεν υπάρχουν αγανακτισμένοι,  κανάλια και εφημερίδες υμνούν τον Σαμαρά για την σοβαρότητα του, ας έκανε γαργάρα τα Ζάπεια ισοδύναμα που αντικατέστησε με άγριες περικοπές. Τσιμουδιά, ξαφνικά οι πάντες σιώπησαν, πάει η πάνω και η κάτω πλατεία, πάνε οι προπηλακισμοί και οι αγριότητες.

   Βγάζει πραγματικά μάτι η συνωμοσία που παίχτηκε σε βάρος του. Ακόμα και τώρα παραιτημένος και απόμακρος, ασχολούμενος με την πολιτική με τον δικό του αθόρυβο τρόπο, τους ενοχλεί. Και ο λόγος είναι ότι συνεχίζει να δηλώνει παρών, με διεθνή αναγνώριση και σημαντικές πρωτοβουλίες για την Ελλάδα και την υπέρβαση της ευρωπαϊκής κρίσης. Φοβούνται μήπως τον ξαναβρούν και πάλι μπροστά τους.