Η «διχαστική αριστερά» του Τσίπρα

 

Του Κώστα Τάτση

Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ

 

 

 

Έστω με σημαντική καθυστέρηση, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας κατανόησαν, ότι η κρίση που βιώνουμε δεν περιορίζεται μόνο στο δημοσιονομικό επίπεδο αλλά είναι ταυτόχρονα,  βαθιά κοινωνική και πολιτιστική κρίση.

 

Σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας χρειάζεται διαφορετική αντίληψη, αλλαγή νοοτροπίας και διαφοροποιημένες συμπεριφορές σε σχέση με το παρελθόν.

 

Πολύ περισσότερο όμως, αυτό αφορά όλα τα κέντρα εξουσίας και όσους συμμετέχουν σ’ αυτά. Είναι δεδομένο ότι  η εξουσία δεν είναι μόνο η εκτελεστική, δεν περιορίζεται στο κοινοβούλιο, αλλά συμπεριλαμβάνει και την δικαιοσύνη και την εκτελεστική εξουσία και φυσικά, τον χώρο των ΜΜΕ.

 

Σήμερα μικροκομματικές, οπορτουνιστικές, δημαγωγικές συμπεριφορές και πρακτικές έχουν τεράστιες επιπτώσεις για το μέλλον της χώρας, αφού πια οι εποχές που τα κόμματα δημιουργούσαν πυροτεχνήματα για εσωτερική κατανάλωση και μόνο, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

 

Η χθεσινή, καθαρά δημαγωγική και απόλυτα υποκριτική απόφαση της πλειοψηφίας της προανακριτικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ να μην αρκεστεί στην συνήθη πρακτική, που δίνει το δικαίωμα στους πρώην πρωθυπουργούς να καταθέτουν υπομνήματα, με αποκορύφωμα την πρόταση της εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κωσταντοπούλου να απαγορευτεί η έξοδος του πρώην Πρωθυπουργού από τη χώρα, έχει ξεκάθαρους στόχους που σε καμία περίπτωση δεν έχουν σχέση με την διαφάνεια της διαδικασίας της Προανακριτικής Επιτροπής.

 

Στόχος κοινός των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, που με ευκολία ακολούθησαν οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, είναι η προσπάθεια πολιτικής ταπείνωσης, εκδίκησης και ρεβανσισμού απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου.

 

Εκτιμούν ότι μέρος της κοινωνίας που βρίσκεται σε οικονομική απόγνωση λόγω της δημοσιονομικής κρίσης θα επικροτήσει την απόφαση αυτή και προφανώς θα αποκομίσουν κομματικά οφέλη.

 

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η Χρυσή Αυγή αυτή που μας εκπλήσσει, ούτε η ΝΔ. Είναι η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά, όμως η οποία διολισθαίνει στο δρόμο της στοχοποίησης  προσώπων και σε πολιτικές κανιβαλισμού, αφήνοντας στην άκρη την οδό της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

 

Εύκολα κατανοεί κανείς, ότι όταν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνει όχι με τις θέσεις του, αλλά ως κόμμα που είναι αντίθετο στις θέσεις των άλλων, δύσκολα μπορεί να αρθρώνει πολιτικές προτάσεις, οι οποίες θα καλύπτουν  εκείνους που σήμερα τάσσονται μαζί του. Η άνετη αποφυγή του προβλήματος αυτού είναι να περιοριστεί σε εύκολα συνθήματα που χαϊδεύουν τα αυτιά δήθεν καλύπτοντας το αίσθημα της κοινής γνώμης, ενώ με στόχο τη συσπείρωση να αναδεικνύει εχθρούς, συνωμότες και προδότες, απομακρυνόμενος από την αναγκαιότητα να αρθρωθούν προτάσεις που θα δίνουν απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα της χώρας.

 

Αυτή η πολιτική όμως δεν είναι μόνο διχαστική και επικίνδυνη. Είναι πολιτική αδιεξόδου. Γιατί είναι μια συνταγή περασμένων δεκαετιών που επιτρέπει τη διόγκωση των πολλών προβλημάτων της κοινωνίας μας και όχι την υπέρβασή τους.