H φοβική κοινωνία αυτοπυροβολείται ....

Η Αθήνα σήμερα ξύπνησε με τις σφαίρες στα γραφεία της ΝΔ. Χτες είχε ξυπνήσει με το χτύπημα στην οικογένεια του αδελφού του, εκπροσώπου τύπου, προχθές σε σπίτια δημοσιογράφων, γραφείων πολιτικών κομμάτων....
Η ξενοφοβία και ο εξτρεμισμός είναι συμπτώματα κοινωνιών σε βαθιά κρίση.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2012, η ​​ακροδεξιά Χρυσή Αυγή κέρδισε 21 έδρες στην Ελλάδα, η δεξιά πτέρυγα Jobbik κέρδισε έδαφος στην Ουγγαρία, και η Marine Le Pen του Εθνικού Μετώπου έλαβε ισχυρή υποστήριξη στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας. Προβληματισμός επικρατεί και στη Γερμανία για να τεθεί εκτός νόμου το ακροδεξιό NPD.
Η αυξανόμενη ενίσχυση παρόμοιων δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη οδηγεί σε ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα, ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση της ηπείρου μας δημιούργησε μια κρίση αξιών, που απειλεί πλέον την ίδια την δομή της ΕΈ.

Όταν στα 2000, η ΕΕ αποφάσιζε την διεύρυνση της και καλωσόριζε τους λαούς στους κόλπους της, το εγχείρημα ήταν μια ελκυστική ιδέα που ενσάρκωνε τα ιδεώδη μιας ανοιχτής κοινωνίας - μιας εθελοντικής ένωσης κυρίαρχων κρατών, πρόθυμων να εγκαταλείψουν μέρος της κυριαρχίας τους για το κοινό καλό. Μοιράζονταν πολλά κοινά και είχαν την αίσθηση ότι θα γεφύρωναν όσα τους χώριζαν, μέσα από την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη των πολιτών. Η βάση αυτής της Ένωσης βασιζόταν στην ισότητα.

Αλλά, η κρίση του ευρώ έχει μετατρέψει πια την ΕΕ σε κάτι ριζικά, διαφορετικό. Η μόνιμη αμφισβήτηση των ευρωσκεπτικιστών της Μ. Βρετανίας φαίνεται να "δικαιώνεται", καθώς η ευρωζώνη πλέον συγκρατείται ενωμένη μόνο με σκληρή πειθαρχία. Η ΕΕ έχει μεταμορφωθεί σε μια ιεραρχική "πυραμίδα", στην οποία το κέντρο υπαγορεύει τη πολιτική, ενώ η περιφέρεια είναι όλο και περισσότερο επισφαλής.
Αντί της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης των λαών, τα εχθρικά στερεότυπα πολλαπλασιάζονται με επιθέσεις μέσω του Τύπου για να "ζυμώσουν" τις συνειδήσεις των πολιτών.

Η κρίση του 2008, που προέρχονταν από τις ΗΠΑ προκάλεσε μεγαλύτερα προβλήματα στην Ευρώπη από ότι οπουδήποτε αλλού. Η πολιτική αντίδραση στη πτώση της Lehman ήταν να αντικαταστήσει το δανεισμό από τις αγορές η κρατική ενίσχυση, έτσι "θωράκισε " την ελληνική οικονομία και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κ. Καραμανλής. Όμως, με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ να υποστηρίζει ότι οι εγγυήσεις πρέπει να παρέχονται από κάθε κράτος ξεχωριστά και όχι συλλογικά από την Ευρώπη, πυροδοτήθηκε η έναρξη της κρίσης του ευρώ.

Με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τα κράτη μέλη εξέθεταν τα κρατικά ομόλογα τους στον κίνδυνο στάσης πληρωμών. Οι αναπτυγμένες χώρες που εκδίδουν ομόλογα στο δικό τους νόμισμα δεν οδηγούνται ποτέ σε στάση πληρωμών, επειδή μπορούν πάντα να τυπώσουν νέο χρήμα. Το νόμισμα τους μπορεί να υποτιμηθεί, αλλά κίνδυνος χρεοκοπίας δεν υπάρχει.

Αντίθετα, οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες που δανείζονται σε ξένα νομίσματα μπορεί να ξεμείνουν από αποθέματα συναλλάγματος. Όταν η δημοσιονομική κρίση έπληξε την Ελλάδα, ο χρηματοοικονομικός κόσμος ξαφνικά ανακάλυψε ότι τα μέλη της ευρωζώνης είχαν ουσιαστικά, θέσει εαυτόν στη θέση των αναπτυσσόμενων χωρών.

Η ευρωζώνη χωρίζεται πια σε πιστωτές και οφειλέτες, με τους πιστωτές να είναι επιφορτισμένοι με την οικονομική πολιτική. Υπάρχει ένα κέντρο, με επικεφαλής τη Γερμανία, και μια περιφέρεια, η οποία αποτελείται από τις υπερχρεωμένες χώρες.

Έτσι, οι πολιτικές που αποσκοπούν στην διατήρηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ευρώ έχουν μετατρέψει την ΕΕ στο αντίθετο μιας ανοιχτής κοινωνίας. Είναι σαφής η αντίφαση μεταξύ οικονομικών απαιτήσεων του ευρώ και πολιτικών στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Υπάρχουν τρόποι με τους οποίους οι πολιτικές που ακολουθούνται για τη διατήρηση του ευρώ θα μπορούσαν να τροποποιηθούν ώστε να ανταποκριθούν στους πολιτικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για παράδειγμα, τα κρατικά ομόλογα των χωρών θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από ευρωομόλογα, όπως από καιρό υποστήριξε ο Γιώργος Παπανδρέου.
Στην παρούσα φάση με τη σύγκρουση οικονομικών και πολιτικών στόχων, οι δεύτεροι θα έπρεπε να υπερισχύουν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει.

Η ΕΕ είχε σχεδιαστεί ως μέσο αλληλεγγύης και συνεργασίας. Η Ευρώπη που έχουμε σήμερα, δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε ή χρειαζόμαστε. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ανακτήσει η ΕΕ το πνεύμα της αλληλεγγύης και τις κοινές αξίες που ενέπνευσαν κάποτε την ευρωπαϊκή φαντασία.
Τότε μόνο το φάντασμα της βίας και των ακραίων φαινομένων βίας θα εξοστρακιστεί....