Καρχιμάκης: Η Γερμανία υπονομεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η οδυνηρή δικαίωση από τα γεγονότα
Υπάρχουν πολλοί σήμερα που βλέποντας την από μια μέρα στην άλλη ισοπέδωση του νησιού της Κύπρου έρχονται να δικαιώσουν τους Ευρωσκεπτικιστές. Τελικά το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης που ξεπήδησε από τον πόθο του να μην αντικρύσουν τα παιδιά μας έναν ακόμη ολέθριο και καταστροφικό πόλεμο τείνει να καταντήσει μια ουτοπία.
Η de facto αλληλεγγύη’’ ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, το απαραίτητο πολιτικό στοιχείο για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τελικά την οικοδόμηση της πολιτικής ένωσης και της ευρωπαϊκής ταυτότητας μέσα σε λίγες μέρες δείχνει να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Και όμως υπήρχαν φωνές που πριν από χρόνια προειδοποιούσαν για αυτόν τον κίνδυνο.. « Στα πλαίσια της ΕΟΚ σωβεί πάντα η σύγκρουση βορρά και νότου και αυτό γιατί η ενιαία αγορά στην απουσία μιας άλλης πολιτικής σύγκλισης και συνοχής πολύ υψηλότερου επιπέδου, οξύνει τις αντιθέσεις, οξύνει τις ανισότητες, όχι μόνο ανάμεσα σε κράτη – μέλη, αλλά και σε περιοχές, οι οποίες είναι καθυστερημένες και περιοχές που είναι προχωρημένες. Αυτό είναι η τύχη μιας ενιαίας αγοράς πάντοτε. Εάν δεν υπάρξουν κάποια μέτρα, κάποιες παρεμβάσεις θα οξύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές περιφέρειες», …«Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί η συνθήκη του Μάαστριχτ εκφράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου βορρά. Το όραμα της ενωμένης Ευρώπης δεν χωράει μέσα στο Μάαστριχτ. Το Μάαστριχτ για μας αποτελεί ένα σταθμό σε μία πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα σταθμό που θα ξεπεραστεί και ίσως αλλοιωθεί στην ίδια την πορεία». Πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να έρθει να δικαιωθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν στην Βουλή των Ελλήνων προειδοποιούσε για το τι θα ερχόταν… Πόσοι κατάλαβαν τι έλεγε όταν σημείωνε με ένταση στην φωνή του μέσα στο Κοινοβούλιο «Παραμένει, βέβαια, πάντα το ερώτημα, σε όλη αυτή την πορεία, εάν πορευόμαστε προς μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ή προς μία γερμανική Ευρώπη».
Η απουσία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης
Είναι οδυνηρό να δικαιώνονται οι φόβοι σου, και είναι πολύ πιο οδυνηρό για όλους να ζούμε το κύκνειο άσμα της συνδετικής μας ουσίας σαν Ευρώπη, όπως μας παρουσιάστηκε το euro εξαιτίας ενός παράλογου και αδικαιολόγητου ορυμαγδού λαθών και αλλοπρόσαλλων κινήσεων. Ίσως χαρακτηριστικό της ανεπάρκειας αλλά και της ηθικής διαφθοράς ενός συστήματος που οικοδομήθηκε όχι στην βάση της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, αλλά αποκλειστικά και μόνον την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτοί που τελικά δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει περισσότερη Ευρώπη και καταστρέφουν την Ευρώπη στην λογική μιας μονοδιάστατης αντίληψης της παγκοσμιοποίησης ως ισοπεδωτικής ομογενοποίησης, ανίκανοι να σταθούν αντάξιοι του ιστορικού βάρους που έπεσε στις πλάτες τους.

Εκείνο ίσως που θα έσωζε την Ευρώπη από αυτήν την χωρίς κανόνες επίθεση του κεφαλαίου και που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν νεο-κατακτητή να λιώσει ανθρώπους και δικαιώματα, ζωές και μέλλον, θα ήταν μια πανευρωπαϊκή αντίσταση με διακύβευμα το «ευρωπαϊκό όραμα» της ολοκλήρωσης, της πραγματικής δημοκρατίας, της ειρηνικής συμβίωσης και της συλλογικής ευημερίας. Θα ήταν μια φωνή που θα μπορούσε να αντιταχθεί οργανωμένα και συντεταγμένα απέναντι στο όποιο σχέδιο υποδούλωσης τους, διεκδικώντας το αύριο που μας αξίζει. Η ιδέα της Ευρώπης των Λαών ,εξαρτάται μόνο από τους πολίτες της ,που οφείλουν να αφυπνιστούν και να την υπερασπίσουν, εάν θέλουν πραγματικά.
Το τέλος “ante portas”
Εάν οι επιλογές μας ,παραμείνουν ως έχουν ,τότε το ίδιο θα παραμείνει και η ζωή μας, μια ζωή που θα χειροτερεύει διαρκώς, μετατρέποντας την Ευρώπη σε ένα απραγματοποίητο ουτοπικό όνειρο, που σύντομα θα χαθεί για πάντα μέσα στις φλόγες ενός οδυνηρού πολέμου.

Πηγη http://ksipnistere.blogspot.gr