Πώς η Ελλάδα έχασε πολύτιμο χρόνο στη μάχη κατά των ναρκωτικών – τι έλεγε ο Παπανδρέου από το 1986

Τον Ιούνιο του 1986 σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και λίγο αργότερα σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, ο Γιώργος Παπανδρέου, υφυπουργός Πολιτισμού τότε, κάνει νύξη για πρώτη φορά στο ενδεχόμενο της αποποινικοποίησης, δεδομένου ότι η πολιτική της σκληρής καταστολής είχε αποτύχει παταγωδώς και στη χώρα και παγκοσμίως.
Έντεκα χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 1997 σε συνέντευξή του στο περιοδικό “ΚΛΙΚ” διατυπώνει ακόμη σαφέστερα τις απόψεις του:

«Πιστεύω ότι μόνο χωρίς πανικό και φόβο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. H δίωξη, η αυστηρή ποινή στον έμπορο είναι επιβεβλημένη. Όμως, ο χρήστης αντιμετωπίζεται ορισμένες φορές σαν εγκληματίας, ενώ πρόκειται για «ασθενή». Όποιος είναι εξαρτημένος από τοξικές ουσίες έχει προβλήματα υγείας, προβλήματα ένταξης στην κοινωνία, και σίγουρα η αντιμετώπισή του με κατασταλτικά μέσα δεν λύνει το πρόβλημα. Αντιθέτως, τον αναγκάζει να μπει όλο και περισσότερο στο περιθώριο, να μπλεχθεί με την εγκληματικότητα και, ουσιαστικά, να ταυτιστεί με όλη αυτή τη «μαφιόζικη παραοικονομία».
«Θα σας θυμίσω ότι στις HΠA, επί εποχής Pίγκαν, υπήρξε έντονη καταστολή. Από τη μια, κατάφεραν να χτυπήσουν τη χρήση μαριχουάνας, από την άλλη, όμως, αυξήθηκε η χρήση των σκληρών ναρκωτικών. Ήταν το χειρότερο αποτέλεσμα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. H θέση της αποποινικοποίησης δεν είναι υπέρ των ναρκωτικών, όπως θεωρούν κάποιοι ηθικολογούντες».
«Πρώτα από όλα, για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, γενικά είμαι κατά της χρήσης των ναρκωτικών, τα οποία αποτελούν τον υπ’ αριθμόν 1 κίνδυνο στις αναπτυγμένες κυρίως κοινωνίες. Ωστόσο, δεν μπορείς να συμπεριλάβεις στην ίδια κατηγορία τις συνέπειες από τη χρήση της κάνναβης μ’ αυτές από τη χρήση των σκληρών ναρκωτικών, όπως είναι η ηρωίνη, το ecstasy, το LSD παλαιότερα κ.λπ.»
«Δεν λέω ότι η αποποινικοποίηση θα λύσει το πρόβλημα. Είναι, όμως, ένα από τα μέτρα που θα συμβάλουν στο να χτυπηθεί η μαφία. Αυτό που θέλω να καταστεί σαφές είναι ότι αποποινικοποίηση δεν σημαίνει διαφήμιση της κάνναβης, δεν λέω, καπνίστε χασίς, το αντίθετο υποστηρίζω: ένας υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος δεν χρειάζεται εξωτερικές επιδράσεις —και το εννοώ και για το αλκοόλ και για το τσιγάρο, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά— για να αισθανθεί χαρά στη ζωή του».
Διαβάστε εδώ όλη τη συνέντευξη.
Το τι άκουσε ο Γιώργος Παπανδρέου (αλλά και πολλοί άλλοι με παρόμοιες απόψεις) για αυτές τις δηλώσεις δεν περιγράφεται. Δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις από όλους εκείνους που προφανώς έβαζαν το κεφάλι στην άμμο μπροστά στο πρόβλημα μιας κοινωνίας που βούλιαζε στα ναρκωτικά.
Λόγω των αντιδράσεων, η Ελλάδα παρέμεινε απολύτως στάσιμη στο θέμα για χρόνια.
Μια άλλη χώρα όμως του ευρωπαϊκού νότου, η - συγκρίσιμη με την Ελλάδα – Πορτογαλία δεν έμεινε στάσιμη την ίδια περίοδο.
Αντίθετα: το 2001 ήταν η πρώτη χώρα που νομοθέτησε την αποποινικοποίηση της ιδιωτικής χρήσης, ενώ ταυτόχρονα έδωσε έμφαση στην πρόληψη και την εξατομικευμένη προσέγγιση του χρήστη ως “ασθενή” και όχι ως “εγκληματία”.
Αποτέλεσμα; Μετά από μία δεκαετία εφαρμογής της νέας αυτής προσέγγισης στην Πορτογαλία, όλες οι εκθέσεις επιβεβαιώνουν ότι:
· Δεν υπήρξε καμία σημαντική αύξηση στη χρήση ναρκωτικών στη χώρα.
· Μειώθηκε δραστικά η χρήση σκληρών ναρκωτικών (π.χ. ηρωίνη), που αποτελούσε τον εφιάλτη (και) της πορτογαλικής κοινωνίας.
· Παρατηρήθηκε αποσυμφόρηση των δικαστηρίων από υποθέσεις χρηστών.
Δείτε για παράδειγμα εδώ.
Γιατί να μην είναι και η Ελλάδα ήδη στη θέση της Πορτογαλίας στο θέμα αυτό;
Γιατί να χάσουμε τόσο χρόνο; Γιατί να χάσουμε τόσες ζωές;
Τον Σεπτέμβριο του 2011, μετά από προεργασία μηνών, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταθέτει σε ηλεκτρονική διαβούλευση και στο Υπουργικό Συμβούλιο το σχέδιο νόμου για τον “Νέο Κώδικα Ναρκωτικών”.
Επρόκειτο για ένα άκρως προωθημένο και επαναστατικό σχέδιο νόμου, το οποίο βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με τις νομοθεσίες των ανεπτυγμένων, ευρωπαϊκών κρατών. Κεντρικό σημείο αναφοράς αποτελούσε η στροφή στη θεραπευτική αντιμετώπιση του εξαρτημένου χρήστη. Με καινοτομίες, όπως η δυνατότητα χορήγησης μεθαδόνης (ή άλλου υποκατάστατου), ακόμη και σε κρατούμενους για ναρκωτικά στις φυλακές, αλλά και η διεύρυνση των αποδεικτικών μέσων για την κατάταξη ενός κατηγορουμένου στους χρήστες ναρκωτικών ώστε να τύχει των ευεργετικών ποινικών διατάξεων, Προωθούταν η πλήρης αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών και βαριές ποινές προβλέπονταν μόνο σε όσους διακινούν και εμπορεύονται ουσίες.
Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε εδώ.
Δυστυχώς, εκείνο το νομοσχέδιο δεν προχώρησε μετά τις γνωστές σε όλους πολιτικές εξελίξεις των αρχών Νοεμβρίου του 2011.
Επανήλθε ωστόσο λίγο αργότερα επί κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου και πάλι δεν προχώρησε εξαιτίας των αντιδράσεων της Ν.Δ. και επί της ουσίας και επειδή θεωρούσε την κυβέρνηση Παπαδήμου ως “ειδικού σκοπού” στη μικροκομματική λογική της άμεσης διενέργειας πρόωρων εκλογών.
Χάσαμε δηλαδή ως χώρα (και σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα) ενάμιση, υπερπολύτιμο, χρόνο.
Το νομοσχέδιο επανήλθε και πάλι πρόσφατα (με πρωτοβουλία του σημερινού Υπουργού Δικαιοσύνης) και ψηφίστηκε αυτή την εβδομάδα από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Σε γενικές γραμμές το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τελικά υιοθετεί την προσέγγιση και την στοχοθεσία του νομοσχεδίου της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ίσως όχι με την ίδια ριζοσπαστικότητα που χαρακτήριζε το τελευταίο, αλλά πάντως σε θετικότερη κατεύθυνση σε σχέση με το ισχύον καθεστώς.
Ακόμα και ο Πάνος Καμμένος μίλησε για “νίκη” και “επικράτηση” των απόψεων του Γιώργου Παπανδρέου στο θέμα, κατηγορώντας βέβαια την σημερινή κυβέρνηση για αυτό. Ανάλογες δηλώσεις έκαναν και χρυσαυγίτες.
Αυτό όμως που οι καμμένοι, οι χρυσαυγίτες και όλοι εκείνοι με τα ίδια μυαλά δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθούν είναι πόσο στοίχισε στη χώρα και την κοινωνία της το γεγονός ότι αυτές οι ιδέες δεν επικράτησαν πολύ νωρίτερα, γιατί οι περισσότεροι της λοιδορούσαν.
Και πόσες ζωές θα είχαν σωθεί αν η χώρα απλά άκουγε, έβλεπε και έπαιρνε μαθήματα από την εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

πηγή Smart Post