Μια ρεαλιστική προσέγγιση της συγκέντρωσης των 75

του Σταύρου Στραβόλαιμου

Σύντροφοι,  για λόγους αντικειμενικούς δεν είχα την ευκαιρία να παραστώ στην εκδήλωση της Κίνησης,  έχω όμως να κάνω καλοπροαίρετα κάποιες παρατηρήσεις.

    Περίμενα από τους ομιλητές να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους σε συγκεκριμένες προτάσεις για την υπέρβαση αυτού του μίζερου κλίματος που βιώνει η παράταξη και να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομα τους σε ότι αφορά την τακτική της ηγεσίας του Κινήματος.

    Αντ΄αυτού, διάβασα δηλώσεις «νομιμοφροσύνης» προς την κομματική  ηγεσία, και ζητώ συγνώμη αν κάποιοι θεωρήσουν εαυτούς προσβεβλημένους.

   Ακούστηκαν πολλά και διάφορα. «Δεν είμαστε δηλαδή κόμμα μέσα στο κόμμα,  δεν το χαρίζουμε το ΠΑΣΟΚ σε κανέναν, θέλουμε το ΠΑΣΟΚ κεντροαριστερό να δίνουμε λύσεις στους πολίτες,  αν δεν είχε γίνει το μεγάλο πάρτι της κυβέρνησης Καραμανλή δεν θα είχαμε ανάγκη τον μηχανισμό στήριξης, να παροτρύνουμε την ηγεσία του κόμματος να συγκρουστεί με το παρασιτικό κεφάλαιο  που πλουτίζει αεριτζίδικα » και πολλά άλλα όμορφα και ζουμερά  με τα οποία δεν είναι δυνατόν να διαφωνήσει κανείς.

   Αυτά όμως, ας μου επιτραπεί να πω,  δεν είναι  τίποτα περισσότερο από απλές κοινότοπες διαπιστώσεις και παρατηρήσεις και βεβαίως ευσεβείς πόθοι που όλοι με ευκολία γράφουμε στο fb.   Μου θύμισαν τις συνηθισμένες κομματικές μαζώξεις, που κάποιοι εισηγούνται, μερικοί βγάζουν το μπαγλάμι τους, και φεύγουμε όλοι ευχαριστημένοι που τα είπαμε μια χαρά.

   Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε πολιτικά  για να ξεπεραστεί η απαράδεκτη αυτή κατάσταση που οδηγεί το Κίνημα σε πλήρη απαξίωση στα μάτια της κοινωνίας. Δεν φτάνει να έχουμε δίκιο, ιδέες και προτάσεις. Αν δεν υπάρξει δυναμική ρήξης, με άξονες δράσης αιχμής,  θα συνεχίσουμε να  κολυμπάμε απλώς μέσα στο δίκιο μας.

   Είναι δυνατόν να βλέπουμε την δημοσκοπική τουλάχιστον  κατρακύλα,  με τους ψηφοφόρους να απομακρύνονται  μαζικά από την παράταξη μας και εμείς να λειτουργούμε λες και διανύουμε μια ειρηνική περίοδο, ενώ έχουμε πόλεμο, ελπίζοντας ότι  κάποια στιγμή θα έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη;

    Ο Πρόεδρος του Κινήματος λειτουργεί ως ελέω θεού Μονάρχης και πολιτεύεται με την έμμονη ιδέα πως θα κατασυκοφαντήσει και θα απαξιώσει τον Παπανδρέου και την πολιτική που εκείνος άσκησε την περίοδο της Πρωθυπουργίας του;

   Στην κυπριακή κρίση, προσέτρεξε λέγοντας ότι η Κύπρος μπορεί να βρει λύση εκτός ευρώ και εκτός ευρωζώνης και  μια βδομάδα  μετά  ισχυριζόταν ότι δικαιώθηκε που έλεγε  ότι δεν υπάρχουν λύσεις εκτός ευρώ και εκτός ευρωζώνης.

    Στηρίζει την κυβέρνηση και καλώς ,αλλά έχει ταυτιστεί πλήρως με τη Ν.Δ, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που να εμφανίζεται ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Σαμαρά στη βουλή.

    Στελέχη του περιβάλλοντος του, όπως ο προπέτης Γρηγοράκος και άλλοι δικοί του άνθρωποι, επιτίθενται με δριμύτητα εναντίον όποιου προβληματίζεται για όσα συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ που πνέει τα λοίσθια.

    Αυτά είναι μερικά μόνο δείγματα μιας πολιτικής μακριά από τις αξίες και τις  αρχές μας.  Μπορεί λοιπόν να μιλάμε και να συμπεριφερόμαστε  με σαβουάρ βιβρ, με κομψές εκφράσεις, και στρογγυλέματα, αντί να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, να ακουστούν, να γίνει θόρυβος, να ταραχτούν επί τέλους τα λιμνάζοντα νερά;

   Με αυτάρεσκες εκτιμήσεις για την πορεία, χωρίς διάθεση για πραγματική σύγκρουση το ΠΑΣΟΚ οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική διάλυση. Η κοινωνία βράζει, ο κόσμος  και ιδιαιτέρως οι νέοι,  ακούνε ΠΑΣΟΚ και «βγάζουν σπυράκια».

    Μπορεί να κάνω λάθος, άλλωστε δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά πιστεύω ότι με υπονοούμενα, υπεκφυγές και σοσιαλιστικούς βερμπαλισμούς λύση στο πρόβλημα της συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να δοθεί. Ο Πρόεδρος πρέπει να ακούσει ωμή την αλήθεια από την Κίνηση και αν θέλει να συνεργαστεί προκειμένου να φύγουμε μπροστά ενωμένοι και χωρίς αποκλεισμούς,  έχει καλώς. Διαφορετικά πρέπει να τεθεί ευθέως ζήτημα παραίτησης του.  Τον παραπληροφορούν οι ηρακλείς του στέμματος που έχει δίπλα του, δεν είναι δυνατόν να ακούει μετρημένα λόγια και από μας.

    Υ.Γ Συγχαρητήρια πάντως στους διοργανωτές, έστω και έτσι κάτι φαίνεται στον ορίζοντα. Αρκεί να μην ενσωματωθεί η προσπάθεια στην γενικότερη κομματική πραγματικότητα της παρακμής, με το πρόσχημα της ψυχραιμίας και της υπευθυνότητας.