Μια εβδομάδα μετά, η χώρα βρίσκεται απέναντι σε πραγματικότητες τέτοιες που οι περισσότεροι ξοδεύουν τις ώρες τους ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο κι αναζητώντας την πιο πιθανή Κυριακή διεξαγωγής των εθνικών εκλογών. Μιας ακόμα Κυριακής εθνικών εκλογών.
Για να εξηγηθούν οι προοπτικές του μετά, θα πρέπει πρώτα να καταγραφούν με ψυχραιμία οι συνθήκες του πριν και του τώρα. Τι συνέβη λοιπόν και φτάσαμε ως εδώ; Ποιος ρίχνει από μέσα το κάστρο της κυβέρνησης συνεργασίας; Ποιος πραγματικά προκαλεί την πολιτική κρίση αυτού του καλοκαιριού;
Σε αντίθεση με την αφήγηση που επιχειρούν να επιβάλουν ως κυρίαρχη τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ που διατηρούνται στη ζωή από τη φοβερή διαθεσιμότητα αυτής της κυβέρνησης στη διαπλοκή, η πολιτική αυτή κρίση αποτελεί συνειδητή επιλογή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Με την ευθύνη και των τριών εταίρων, η κυβέρνηση αυτή λειτουργεί παρακάμπτοντας το υπουργικό συμβούλιο, δηλαδή ένα κορυφαίο θεσμικό όργανο, και ο όποιος συντονισμός της επιτυγχάνεται από τις σχετικά συχνές συναντήσεις των τριών πολιτικών αρχηγών.
Σε μια τέτοια συνάντηση, ο Αντώνης Σαμαράς κοινοποίησε στους κ.κ Βενιζέλο και Κουβέλη μέρος των προθέσεων του για το μέλλον της ΕΡΤ. Εκείνοι αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συναινέσουν σε μια τέτοια προοπτική, κάτι που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα τους, για την άσκηση του οποίου και αξιολογούνται από τους πολίτες.
Μετά την άρνηση των κυβερνητικών εταίρων του, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ήδη παρακάμπτει την πολιτική τριβή των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου, προχωρά ένα ακόμα βήμα πιο πέρα από τα δημοκρατικά ήθη της χώρας κι επιχειρεί να επιβάλει την άποψη του με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, κατακρεουργώντας με τρόπο ρητό το πνεύμα της συνταγματικής πρόβλεψης έκτακτων τρόπων νομοθέτησης.
Με λιγότερο σύνθετα λόγια, ο Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε να λειτουργήσει ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας, παρέκαμψε τη Βουλή γιατί γνώριζε ότι δεν διαθέτει την πλειοψηφία των βουλευτών και λειτούργησε σαν αρχηγός μιας μονοκομματικής κυβέρνησης.
Κάποιοι θεωρούν ότι ο κ. Σαμαράς λειτούργησε έτσι από το πάθος του για τη μεταρρύθμιση της χώρας, αναγνωρίζουν στο πολιτικό του πραξικόπημα ένα ιερό κίνητρο, έναν τόσο αγαθό σκοπό που αγιάζει κάθε λογής μέσα. Ομολογώ ότι μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ακολουθήσω το συλλογισμό τους αλλά και κάπως μάταιο να επιχειρήσω να τον αντικρούσω. Αν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε αυτή τη χώρα εδώ και χρόνια, γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα,είναι ενήμεροι για τα έργα και τις ημέρες του Αντώνη Σαμαρά αλλά παρ' όλα αυτά τον θεωρούν τολμηρό μεταρρυθμιστή, πάω πάσο. Ελπίζω μόνο να μην τους δω μια μέρα να στηρίζουν και κάποιου τύπου πρωτοβουλία του Αχιλλέα Μπέου για την «αναβάθμιση» του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Πριν προχωρήσουμε σε αυτό που ο τίτλος του άρθρου προαναγγέλλει ως κεντρικό ζητούμενο, αξίζει να σταθούμε λίγο και στη δημόσια παρουσία του Αντώνη Σαμαρά τις μέρες πριν τη θεσμική εκτροπή που έφερε την πολιτική κρίση των τελευταίων δυο ημερών. Ερμηνεύοντας με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό τους διάφορους οικονομικούς δείκτες, ο κ. Σαμαράς μιλούσε ακατάπαυστα για ένα ελληνικό «succes story» και συνιστούσε στους ξένους παρατηρητές να αρχίσουν να περιγράφουν με δέος τις επιτυχίες της κυβέρνησης του.
Σύμφωνα με κύκλους σοβαρών ανθρώπων που βρίσκονται είτε εντός είτε στα πέριξ της πολιτικής ζωής του τόπου, το επικοινωνιακό σχέδιο του ελληνικού «succes story» είναι γερμανικής εμπνεύσεως καθώς εξυπηρετεί απόλυτα τον πολιτικό σχεδιασμό της καγκελαρίου Μέρκελ η οποία θέλει να πείσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους τους ότι τα λεφτά των Γερμανών φορολογουμένων δεν πετάχθηκαν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Ενώ λοιπόν ο αέρας της τεχνητής υπεραισιοδοξίας φούσκωνε ακόμα μια μεταπολιτευτική φούσκα, ήρθαν οι Ρώσοι ή μάλλον δεν ήρθαν οι Ρώσοι. Ο ρωσικός κολοσσός Gazprom απέσυρε το ενδιαφέρον του από την αγορά της ΔΕΠΑ, ανατρέποντας τον οικονομικό προγραμματισμό της κυβέρνησης και δημιουργώντας τεράστιο ζημιά στο προφίλ του πρωθυπουργού ο οποίος και προσπαθούσε να μας πείσει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ταξιδιών του Κινέζοι, Ρώσοι κι Αζέροι έπεφταν στα πόδια του για να τους βοηθήσει να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να διαχειριστεί αυτή του την αποτυχία εκμεταλλευόμενος την παρακμή που επέλεξαν για τον εαυτό τους το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά. Φαίνεται ότι θεώρησε ότι ο καλύτερος τρόπος να αυξήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πρόσωπο του θα ήταν η δημιουργία μιας πολιτικής κρίσης από την οποία αυτός θα αναδεικνυόταν ο άνθρωπος που προσπαθεί να σώσει τη χώρα και οι συντεχνίες θέλουν να τον ανατρέψουν. Προσπαθούν μάλιστα να τον ρίξουν «τώρα που όλα μπαίνουν σε μια σειρά».
Κάπως έτσι, η ροή των γεγονότων κατέστησε και πάλι σε ρόλο ρυθμιστή την Κεντροαριστερά, έστω και στην ιστορικά πιο συρρικνωμένη και συντηρητική εκδοχή της. Με την πλάτη στον τοίχο, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης καλούνται να αποφασίσουν ουσιαστικά αν η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, μιας και ο κρυπτόμενος Αντώνης Σαμαράς διαλαλεί μέσω διαρροών τη διάθεση του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Παράλληλα, ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Συγγρού είναι έτοιμος να εξαπολύσει εναντίον τους και πάλι κατηγορίες περί «προδοσίας», επιβεβαιώνοντας τη σοφή λαϊκή ρήση του «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Φτάνουμε λοιπόν στο δια ταύτα. Τι οφείλουν να πράξουν τα δυο κόμματα;
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι διαθέτουν λιγότερες επιλογές από όσες νομίζουν. Στην πραγματικότητα διαθέτουν μόνο μια. Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά καλούνται από τη θεσμική μνήμη της δημοκρατικής παράταξης να ανατρέψουν τον πρωθυπουργό του αυταρχισμού, τον ρέκορντμαν του τυχοδιωκτισμού, τον λιγότερο σημαντικό ηγέτη της ελληνικής Δεξιάς.
Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά καλούνται να βαδίσουν στο μονόδρομο της αποπομπής του Αντώνη Σαμαρά από το πρωθυπουργικό αξίωμα με το ισχυρό επιχείρημα της φοβερής προσωπικής του ανικανότητας να λειτουργήσει ως μέλος μιας ομάδας, η οποία και διαπιστώθηκε με την κατάπτυστη επιλογή της πράξης νομοθετικού περιεχομένου.
Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά οφείλουν να καλέσουν τη Βουλή των Ελλήνων να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας με σαφή χαρακτηριστικά εθνικής ενότητας, επικεφαλής της οποίας θα τεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής.
Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά οφείλουν να καταθέσουν αυτήν τους την πρόταση στο ελληνικό λαό, τονίζοντας ότι ο άλλος δρόμος, δηλαδή οι εκλογές, μπορεί να επιλεχθεί μονάχα στην περίπτωση που ο Αντώνης Σαμαράς θέσει την προσωπική του φιλοδοξία ως έναν σκοπό ιερότερο από την πολιτική σταθερότητα. Θυμίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε υπέρ του Λουκά Παπαδήμου, με τον Αντώνη Σαμαρά να είναι ο αρχηγός εκείνου του κόμματος του οποίου οι ψήφοι εμπιστοσύνης προστέθηκαν στην κυβερνητική πλειοψηφία.
Το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά οφείλουν να τηρήσουν ακριβώς την ίδια στάση και σε περίπτωση που ο Αντώνης Σαμαράς προκαλέσει εκλογές, ακόμα κι αν σε αυτές διασυρθούν εκλογικά. Ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει πια να αποτελεί persona non grata για οποιοδήποτε κόμμα επιθυμεί με την πολιτική του να στηρίξει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Αν το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά συνεχίσουν το "ναι μεν αλλά" των τελευταίων 12 μηνών, αν επιβραβεύσουν με τη σιωπή του μια ακραία μορφή πολιτικού αμοραλισμού που καταντά το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, θα περάσουν αμετάκλητα στο περιθώριο της Ιστορίας, ανάξιοι κληρονόμοι του πολιτικού χώρου που εδραίωσε τη δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο.
Ακόμα κι αν ο εκλογικός τους διασυρμός και το πολιτικό τους τέλος θεωρούνται μην αναστρέψιμες εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά οφείλουν να επιλέξουν το τέλος τους, να γράψουν ενεργητικά κι όχι παθητικά τον επίλογο τους.
Ας πέσουν κρατώντας τις ασπίδες κι όχι μετατρέποντας τες σε δίσκους σερβιρίσματος του πολυχρονεμένου Μεσσήνιου σουλτάνου των Κεδίκογλου.
ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.