Διαβάζοντας την έκθεση κάποιων εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ με την εκ των υστέρων αξιολόγηση του πρώτου προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας το 2010 (δείτε εδώ), διαβάζοντας τις παρατηρήσεις που γίνονται για το ποιες ήταν οι επιτυχίες, ποιες ήταν οι αποτυχίες, διαβάζοντας για τα “λάθη” και το απίστευτο «άδειασμα» Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωπαϊκής Επιτροπής κυρίως, ως προς το χειρισμό της κρίσης, μπορεί κανείς να συγκρατήσει τα εξής:
α) Είναι ακόμη μία έκθεση που λέει ότι το Πρόγραμμα ήταν απολύτως αναγκαίο παρά τις επιφυλάξεις που είχαν διατυπωθεί στο ΔΝΤ για την βιωσιμότητα του χρέους: “the reportjudges the program to have been a necessity, even though the Fund had misgivings about debtsustainability”. Αν δεν υπήρχε έστω αυτό το Πρόγραμμα, η Ελλάδα θα είχε καταρρεύσει από το 2010 κα την ίδια τύχη θα είχε πιθανότατα και το ευρώ.
β) Είναι ακόμη μία έκθεση που αναγνωρίζει ότι η προσαρμογή που επιτεύχθηκε στην Ελλάδα έχει ελάχιστα ιστορικά προηγούμενα. Είναι αυτή η προσαρμογή που, παρά τα λάθη, κράτησε τη χώρα στα πόδια της και μέσα στο ευρώ, και σήμερα μπορούμε να συζητάμε για “επιτυχίες” και “λάθη” εκ του ασφαλούς: “There were notable successes during the SBA-supportedprogram (May 2010–March 2012). Strong fiscal consolidation was achieved and the pension system was put on a viable footing. Greece remained in the euro area, which was its stated political preference…”
γ) Είναι απορίας άξιο πώς κατάφερε ο Παπανδρέου, με Παπακωνσταντίνου και το υπόλοιπο τότε οικονομικό επιτελείο, να πείσει όλους αυτούς – που σήμερα πλακώνονται μέσω εκθέσεων - να στηρίξουν την Ελλάδα από κοινού για να μην καταρρεύσει! Πώς κατάφερει να πείσει Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ και τις 16 κυβερνήσεις και άλλα τόσα κοινοβούλια της ευρωζώνης, να δώσουν τόσα χρήματα – ποσά ρεκόρ και σε χρόνο ρεκόρ – στην Ελλάδα. Το τι ξεκατίνιασμα πέφτει στην έκθεση ενάντια στους θεσμούς κυρίως της ΕΕ δεν περιγράφεται.
δ) Είναι ακόμη μία έκθεση που αναγνωρίζει ότι το εξαρχής κούρεμα του χρέους ήταν πολιτικά αδύνατο, εξαιτίας της καθαρής άρνησης των θεσμών της ευρωζώνης και συγκεκριμένων κρατών της: “Debt restructuring could also have provided the authorities withsome leeway, but as discussed below, this option was not politically feasible… it had been ruled out by the euro area”». Επίσης, και αυτή η έκθεση δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιες θα ήταν οι συνέπειες για την Ελλάδα και το ευρώ από μία εξαρχής αναδιάρθρωση χρέους. Και αυτή η έκθεση υπενθυμίζει ότι η επίσημη, επανειλημμένα διατυπωμένη, δημόσια τοποθέτηση του ΔΝΤ μέχρι το καλοκαίρι του 2011 ήταν ενάντια στην αναδιάρθρωση χρέους.
ε) Και τέλος: Είναι δικαίωση αλλά είναι και πολύ πικρό να αναγνωρίζουν σιγά σιγά όλοι αυτό που έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου εξαρχής: ότι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα επιλυθεί με αυστηρή λιτότητα – γιατί η Ελλάδα ήταν ήδη σε ύφεση το 2009 – αλλά με νοικοκύρεμα και βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές που θέλουν χρόνο.
Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες μετά από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, 11/12/2009: «Οι προτάσεις, που εμείς έχουμε επιλέξει, δεν είναι εύκολες προτάσεις. Είναι για μένα βαθύτερες, ριζικότερες, ριζοσπαστικότερες, από το να κόψουμε το μισθό ή τη σύνταξη κάποιου Έλληνα πολίτη. Αυτά που κάνουμε εμείς είναι βαθύτερα και θα είναι και μακροχρόνια, προς όφελος της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας. Γιατί το να κόψεις σήμερα το μισθό ή τη σύνταξη, δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία. Δεν απαντά στο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το τονίζω αυτό. Να φύγουμε απ’ αυτή την ιδεοληψία… Αυτά τα λέω εδώ και κάποια χρόνια, ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ο μισθωτός, είναι αυτή η τεράστια σπατάλη, που έχει πολλές αιτίες. Είναι ένας δημόσιος τομέας υπέρογκος, πράγματι υπέρογκος, αλλά έχει συγκεκριμένες αιτίες. Και οι βασικές αιτίες είναι η πελατειακή αντίληψη, η διαφθορά. …Να περάσουμε αυτή τη δύσκολη στενωπό, χτυπώντας τις ρίζες των προβλημάτων, και όχι να πληρώσει ξανά ένα κομμάτι του Ελληνικού λαού, που πάντα καλείται να πληρώσει αυτές τις κρίσεις και αυτές τις δυσκολίες… Κοιτάξτε, αν ήμασταν στο χείλος του γκρεμού και η μόνη λύση ήταν να παγώσουμε, θα κόβαμε και στο μισό τους μισθούς. Δεν είμαστε εκεί. Δεν είμαστε εκεί και εγώ δίνω την μάχη ακριβώς για να μη φτάσουμε εκεί. Αυτός είναι ο αγώνας μου».
Τι του έλεγαν τότε όλοι, και κυρίως οι συντηρητικοί Ευρωπαίοι; «Κόψε, κόψε, κόψε» ως την λύση πασπαρτού για τα πάντα. Τώρα οι ίδιοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ύφεση και αναγνωρίζουν “λάθη”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.