Η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στηριχτεί σε ένα υπαρκτό λαϊκό κίνημα με σαφείς και όχι αντιφατικούς προσανατολισμούς, του στερεί βαθμιαία τις ελπίδες για την πολυπόθητη αναρρίχηση στην εξουσία του αστικού κράτους το οποίο εσχάτως έχει αρχίσει να αποδέχεται και ενδεχομένως να θαυμάζει.
Γιατί αυτό που προφανώς δεν κατάλαβε ο κ. Τσίπρας, είναι ότι προϋπόθεση των «επαναστατικών» του φιλοδοξιών δεν μπορεί να είναι, παρά ένα λαϊκό κίνημα με ξεκάθαρη συνείδηση των στόχων, αλλά και των διακυβευμάτων, στόχων μια πολιτικής αυτόνομης και ριζικά διαφοροποιημένης απέναντι στο κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντ’ αυτού, ο κ. Τσίπρας επέλεξε την πολιτική του πιο παραδοσιακού «πολυσυλλεκτισμού». Μιμητής (πόσο καλός, μένει να αποδειχθεί) του Ανδρέα Παπανδρέου, έσπευσε, μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, να γίνει συνομιλητής του Σόιμπλε, αλλά και των αμερικανών τοποτηρητών της Ουάσινγκτον, που ευχαρίστως αναλαμβάνουν να τον μυήσουν στην δυτική πολιτική σκέψη.
Παράλληλα, δεν παραλείπει να «κλείσει το μάτι» στη δυσαρεστημένη δεξιά και τις δυσφορούσες ανώτερες τάξεις, απευθυνόμενος στο «ιερατείο της Αστικής Τάξης» στην εκδήλωση για την μνήμη του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Όμως, η βιαστική –και, κατά την άποψη μου, μοιραία– κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίσει για το βραχύβιο «όχι» των Κυπρίων, του στερεί πλέον τη δυνατότητα επιχειρημάτων, προκειμένου να υπερασπιστεί την «κουτσή», έστω, πολιτική γραμμή του για έξοδο της χώρας από την κρίση.
Πώς οι πανηγυρισμοί για το «λεβέντικο» «όχι» της Τρίτης μπορεί να συμβιβαστεί με «την ουρά στα σκέλια» και τα καταστροφικά αποτελέσματα της Κυριακής, δεν έχει εξηγηθεί ακόμα.
Ούτε πώς ο ρητορικός «ριζοσπαστισμός» συμβιβάζεται με την υπόσχεση της διατήρησης των «ανοικτών γραμμών» με τους Ευρωπαίους, ή πώς η υπόσχεση της «άλλης» πολιτικής, που δεν υποκύπτει σε πιέσεις, συμβαδίζει με την άνευ επιφυλάξεων εγγύηση για παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Ο κ. Τσίπρας αποκαλεί «γκάνγκστερ» τους ηγέτες του Βορρά και «φοβισμένους» εκείνους του Νότου. Από την άλλη, ψέγει την ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν συνομίλησε μαζί τους. Πώς και για ποιο λόγο μπορεί κανείς να καταστεί συνομιλητής με γκάνγκστερ και πανικόβλητους, όπως ισχυρίζεται ο νεαρός αρχηγός, κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει.
Τελικά, είναι πασίδηλο ότι ο comandante Αλέξης κολυμπά στην απόλυτη ιδεολογική και πολιτική αντιφατικότητα και σύγχυση, που απλόχερα του προσφέρει η οπορτουνιστική αντίληψη περί πολιτικής, την οποία έχει εδώ και χρόνια ενστερνιστεί.
Όπως φαίνεται, ο νεαρός «αρχηγός» έχει αποφασίσει να ανέβει στην εξουσία με κάθε μέσο και τρόπο. Σήμερα, όμως, δεν είναι εποχή διαχείρισης και μικροπολιτικής. Είναι εποχή κρίσης, εποχή αποφάσεων ιστορικών, επιλογής μοντέλου που θα καθορίσει την πορεία του τόπου και του λαού για δεκαετίες ολόκληρες.
Η επιλογή του άκριτου οπορτουνισμού δεν μπορεί να πείσει έναν λαό που αγωνιά, που γνωρίζει ότι τα πιο βασικά βιοτικά του συμφέροντα είναι υπό διακινδύνευση, που απαιτεί να ακούσει πρακτική στρατηγική εξόδου, και που πλέον βλέπει στο πρόσωπο της Κύπρου, που μπορεί να οδηγήσουν οι μελοδραματικές κινήσεις χρεοκοπημένων πολιτικά και διανοητικά ηγεσιών, που δεν διαθέτουν σοβαρή ανάλυση για το διεθνές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, αλλά αντιμετωπίζουν τον κόσμο με τα μικρομέγαλα και κουτοπόνηρα μέτρα του χωριού τους.
Για τον κ. Τσίπρα, ελλοχεύει έντονος ο κίνδυνος το δημιούργημά του να κατακρημνιστεί με ακόμα μεγαλύτερο πάταγο από αυτόν που δημιουργούν τα στελέχη του στα τηλεοπτικά παράθυρα, λόγω της αδυναμίας χάραξης και εφαρμογής ενός βιώσιμου εναλλακτικού σχεδίου και προγράμματος.
Χωρίς τέτοιο πρόγραμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να μείνει εκτός εξουσίας. Με δεδομένη την ετερογένεια και τον συμπιληματικό χαρακτήρα της εκλογικής πελατείας (μια μεζούρα νεοκομμουνιστική αριστερά και πέντε μεζούρες ΠΑΣΚΕ και δημοσιοϋπαλληλία), αυτό μπορεί να είναι αρκετό, προκειμένου να αρχίσει η αποσύνθεση και η αποσυσπείρωση του ήδη παραπαίοντος ιδεολογικά κόμματος.
Με τούτα και με εκείνα, ο κ. Τσίπρας φθάνει στο σημείο μηδέν της πολιτικής του.
Ο πρώην φέρελπις ηγέτης της «αριστεράς» έχει παγιδευτεί στο δίλημμα: είτε της προσαρμογής και της μετάλλαξης, με στόχο να γίνει εν τέλει αποδεκτός στον χώρο του «αδικημένου από την ιστορία» παλαιού ΠΑΣΟΚ και της διαπλεκόμενης νομενκλατούρας του, είτε της σταδιακής αποδόμησης και εκ βάθρων ανασυγκρότησης του ίδιου του πολιτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, είτε και των δυο μαζί!
Μεταφραζόμενο σε προσωπικό επίπεδο, το ερώτημα για τον κ. Τσίπρα είναι αν θα μπορέσει να κατανοήσει το «χρώμα του χρήματος» κι έτσι να παραμείνει ως παίκτης στο μπιλιάρδο του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος ή αν θα χάσει όλες τις προβλεπόμενες από τους κανόνες μπιλιές και θα αποχωρήσει, οριστικά ηττημένος.
Τάκης Χατζής
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.