Πρόεδρε, «πάρε το μηδέν»

Παραθέτουμε και σχολιάζουμε [με κόκκινο] αποσπάσματα από τη σημερινή ομιλία Βενιζέλου στη συνεδρίαση της Κ.Ε.: 

 

Και το πρώτο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε 12 μήνες μετά, είναι: Γιατί έπρεπε η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, αμέσως μετά τη συμφωνία για το νέο πρόγραμμα στήριξης του Φεβρουαρίου του 2012 και τη δραστική εντυπωσιακή μείωση του Δημοσίου χρέους του Μαρτίου του 2012; ...

 

Αχ, ξεχνάς πρόεδρε. Εσύ ήσουνα αυτός που επιδίωξες τις εκλογές. Λίγο η αποχώρηση Φλωρίδη-Νασιώκα, λίγο τα σκονάκια Λιντζέρη-Καιλή, λίγο οι αντιμνημονιακές απειλές του Σαλαγιάννη, λίγο η κριτική του Πάρι, έφτασες το κλίμα εκεί που το ήθελες. Το μόνο που χρειαζόσουν τότε ήταν ένα δημοψήφισμα, μία εισαγωγή στην κλινική, μία κωλοτούμπα και τον διώξαμε τον κακομοίρη τον ΓΑΠ. Μάλιστα, δε σου ´φτανε μόνο αυτό. Φοβήθηκες και τον Παπαδήμο, το ξέχασες; Αν κάποιος έχει ευθύνη για αυτές τις διπλές εκλογές, πρώτα έχεις εσύ, πρόεδρε και ύστερα ο Σαμαράς.

 

Το γεγονός όμως ότι η χώρα κατέφυγε σε εκλογές είχε και πολλά θετικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία των εκλογών στη δημοκρατική και νομιμοποιητική τους διάσταση. Γιατί λόγω των εκλογών τέθηκαν ενώπιον του εκλογικού σώματος καθαρά διλήμματα και δόθηκε καθαρή εντολή για την εφαρμογή μιας στρατηγικής, την ιστορική ευθύνη για τη συγκρότηση της οποίας έχει αναμφίβολα το ΠΑΣΟΚ.

 Πράγματι, είναι ιστορική η ευθύνη για τη σύμπραξη με τη Ν.Δ. του Σαμαρά, του Βορίδη, του Άδωνι και του Πλεύρη. Και είναι όλη δική σου η ευθύνη, πρόεδρε. Την εισπράττεις άλλωστε και από τον προοδευτικό κόσμο της χώρας σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

 

Αλλά ας πούμε την πλήρη αλήθεια. Δεν θα κάναμε μόνοι μας -εάν δεν υπήρχε η απειλή της χρεοκοπίας και ο εκβιασμός του δανεισμού- ούτε τις αναγκαίες κινήσεις στις διαρθρωτικές αλλαγές, τις κινήσεις που απελευθερώνουν τη χώρα τις παραγωγικές της δυνάμεις, τις κινήσεις που σπάνε αγκυλώσεις, συντεχνιακές πρακτικές, βολέματα. Δεν ήταν εύκολο για το πολιτικό σύστημα ούτε για την ίδια την κοινωνία να πάρει τέτοιες αποφάσεις.

 Ενώ τώρα που μας απειλείς, πρόεδρε, με τη χρεοκοπία, τόλμησες και δημιούργησες το κράτος δικαίου του 4-2-1. Είναι αυτή η μεταρρύθμιση που έσπασε τις αγκυλώσεις, τις συντεχνιακές πρακτικές, τα βολέματα. Ήταν, πράγματι, μία δύσκολη απόφαση.

 

Ξεκινήσαμε με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα 16% το 2009 και το 2012 η χώρα εμφάνισε αποτελέσματα καλύτερα από τα προβλεπόμενα, 6% έλλειμμα.

 Ήταν η στιγμή της αντικατάστασης του Παπακωνσταντίνου με σένα, πρόεδρε και άριστη γνώστη των παγκόσμιων οικονομικών. Ήταν η στιγμή που σε είδε το έλλειμμα φάντη μπαστούνι μπροστά του ως Υπουργό Οικονομικών και έπεσε κάτω, στα πάτωμα, από τα γέλια.

 

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως η Νέα Δημοκρατία νομίζει ότι η κυβέρνηση αυτή είναι μια δική της μονοκομματική κυβέρνηση. Δεν το νομίζει πάντα, δεν το νομίζουν όλα τα στελέχη της, αλλά βρισκόμαστε πολύ συχνά αντιμέτωποι με το πρόβλημα αυτό.

 Η αλήθεια, πρόεδρε, είναι πως, πέφτοντας από το 13,5% στο 4,1%, η Ν.Δ. δικαιούται να βάλει βέτο και να τροποποιήσει με νόμο του κράτους το 4-2-1 σε 4-1-1.

 

Και η ΔΗΜΑΡ, ο τρίτος εταίρος που ζει μια νέα εμπειρία συμμετοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα ευθύνης, θέλει να μετέχει στη νομή της εξουσίας αποφεύγοντας, τις πιο κρίσιμες στιγμές, τα βάρη των δύσκολων αποφάσεων.

 Έχεις δίκιο, πρόεδρε. Δε μπορεί να θέλουν και το ρουσφέτι και την κοινωνική αποδοχή. Εσύ, πάντως, διάλεξες εξαρχής.

 

Συνεργαζόμαστε με τη Νέα Δημοκρατία αλλά δεν ταυτιζόμαστε ούτε ιδεολογικά, ούτε αξιακά, ούτε πολιτικά, ούτε αισθητικά, ούτε ιστορικά. Είμαστε καλόπιστοι αλλά διατηρούμε και τη μνήμη μας και τη λογική μας. 

 Το τσεκάραμε, πρόεδρε. Με τις παρεμβάσεις σου να διασώσεις τον μεταναστευτικό νόμο, την καταλυτική σου στάση στο άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί, την πολιτική γροθιά στον Αρβανιτόπουλο για την παράταση της θητείας των πρυτάνεων, την υπέρασπιση της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Το μόνο που δεν έκανες ήταν να φορέσεις λευκό κολλητό  μπλουζάκι με στάμπα της Δι@ύγειας και να σουλατσάρεις τα πρωινά στην Ομόνοια. 

 

Ποιος μπορεί να μας κουνάει το χέρι στο όνομα της ευθύνης; Κανείς.

 Εδώ, φαντάζομαι, γέλασες και συ, πρόεδρε. Ποιος θα τολμούσε να σου κουνήσει το χέρι; Ποιος;

 

Και αυτά δεν τα λέμε εμείς, μεταξύ Ελλήνων σε τηλεοπτικές εκπομπές. Τα λέμε αντιμετωπίζοντας την τρόικα και όλους τους διεθνείς παράγοντες στις επαφές που κάνουμε συνεχώς, συστηματικά και επίμονα για να προωθήσουμε τα εθνικά συμφέροντα.

 Ξέχασες να αναφέρεις αυτή τη φορά, πρόεδρε, εκείνο τον Αύγουστο που τους πέταξες κλωτσιδόν από το γραφείο σου και επέστρεψαν γονυπετίς με τη νέα συμφωνία για το κούρεμα. Να τα λες αυτά, πρόεδρε. Ο κόσμος έχει μνήμη χρυσόψαρου.

 

Φίλες και φίλοι, το Συνέδριό μας αποφάσισε και έχουμε υποχρέωση σεβασμού και εφαρμογής των αποφάσεών του: ότι δεν χαρίζουμε την υπόθεση αυτή της διακυβέρνησης του τόπου και της εξόδου από την κρίση, σε κανέναν.

 Αυτό το καταλάβαμε, πρόεδρε. Στην κυβέρνηση, εσύ, είσαι καρφωμένος με καρφιά και με κόλλα εκεί που δεν καρφώνει. Μέχρι να ᾽ρθει  η στιγμή που θα χεις μείνει στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, εσύ και ο Σαλαγιάννης. Και θα σου πει με συμπόνια και κατανόηση ο πιστός σου συνεργάτης: ''Πάμε, πρόεδρε, μόνοι μείναμε''. 

 

Το ΠΑΣΟΚ από το 2009 έως τις εκλογές ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό αμφίθυμο. Ποτέ δεν ισορρόπησε πολιτικά, ηθικά, συναισθηματικά σε σχέση με την πορεία εξόδου της χώρας από την κρίση. Ποτέ δεν είπε ομόθυμα, σταθερά ότι «ναι, αυτό είναι και αυτό πρέπει να κάνουμε!». Πάντα υπήρχε μια αμφιβολία σε αρκετούς και αυτό διαπερνά και το στελεχικό δυναμικό και την κοινωνική μας βάση και τη μεγαλύτερη και τη μικρότερη από το 2009 έως το 2013.

 Αμφίθυμο ήταν, πρόεδρε, επειδή έκανε ''ρεύμα'' και δεν έλεγες να κλείσεις την πόρτα.

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα βεβαίως, αλλά είναι Παράταξη. Είναι μια Παράταξη που δεν αρκείται σε μικρά κομματικά μεγέθη και αυτό φαίνεται στην κοινωνία, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο Πανεπιστήμιο, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.

 Όντως, φαίνεται, πρόεδρε. Αν γίνουν τώρα εκλογές διεκδικεί μέχρι και αυτοδυναμία. Αλλά η γενναιοδωρία σας και αγάπη σας προς την πατρίδα δε θα σας αφήσει να θέσετε τη χώρα σε κίνδυνο.

 

Δεν μπορεί να δεχόμαστε στη Βουλή παιχνίδια στις πλάτες μας. Έχουμε αυτόνομα κριτήρια και δεν έχουμε κανένα μικροκομματικό πατριωτισμό, γιατί έχουμε πατριωτισμό. Δεν θα δεχτούμε λοιπόν ούτε την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς, ούτε το τρικομματικό κράτος των ποσοστώσεων ως πρόσχημα για την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς, ούτε τις νέες πελατειακές σχέσεις τύπου Διοικήσεων Νοσοκομείων.Δεν θα δεχτούμε ούτε τον παραγοντισμό, ούτε πολύ περισσότερο τον τυχοδιωκτισμό.

 Να διώξεις τον Βενιζέλο, πρόεδρε. Αυτός ευθύνεται για το τρικομματικό κράτος των ποσοστώσεων και τους διοικητές στα νοσκομεία. Να τον διώξεις αμέσως. Μπορείς να το κάνεις και αυτό, το πιστεύω, σε πιστεύω, πρόεδρε.

 

Το ρωτάω εγώ, που δεν έτυχε να έχω συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας στη δεκαετία του '80, που ενεργοποιήθηκα στο ΠΑΣΟΚ όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου βρισκόταν κατηγορούμενος στο Ειδικό Δικαστήριο και που ήμουν στην εσωκομματική αντιπολίτευση εξ ορισμού λόγω της εσωκομματικής διαδικασίας του 2007 και στρατεύτηκα τον Ιούνιο του 2011 όταν η χώρα κινδύνευε με απόλυτη καταστροφή.

 Εδώ ήθελε ηχητική συνοδεία μπουζούκι, πρόεδρε, με κλαψοπονιάρικο ακόρδο στο λα μινόρε και την ευχή του Βασιλάκη του Καΐλα να πιάσουν τόπο οι θυσίες σου.

 

Σέβομαι τον αναχωρητισμό, τον πραγματικό αναχωρητισμό. Όπως έκαναν στο Βυζάντιο που έφτιαχναν ένα μικρό μοναστήρι και πήγαιναν να βιώσουν την ταπείνωσή τους. Δεν σέβομαι και δεν αναγνωρίζω τον παραγοντισμό και πολύ περισσότερο τον τυχοδιωκτισμό.

 Έκανες το Χάρβαρντ μοναστήρι, πρόεδρε. Και το νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ψηφισμένο από τα 4/5 της βουλής, τυχοδιωκτισμό. Αχ, πρόεδρε, εσύ, μονάκριβε σοσιαλιστή.

 

Ο καθένας δεν μπορεί να έχει την προσωπική του ατζέντα και να δηλώνει αδυναμία συμμετοχής σε συλλογικές προσπάθειες διότι δεν χωρούν τα προσωπικά του μεγέθη στη συλλογικότητα.

 Εδώ, τα λες λίγο ανάποδα, πρόεδρε. Η δική σου συλλογικότητα δε χωρά σε καμία προσωπική ατζέντα.

 

Όχι, δεν θα σηκώσουμε εμείς το βάρος ούτε του Τσοχατζόπουλου ούτε του Παπακωνσταντίνου ούτε κανενός άλλου.

 Πρόεδρε, εσύ ήσουν που στήριξες τον Τσοχατζόπουλο στη βουλή, το ξέχασες; Και μετά διέπρεψες με πρωτιά στη Θεσσαλονίκη. Τον Παπακωνσταντίνου δεν πρόλαβες να τον υπερασπιστείς. Ήσουν μούσκεμα στον ιδρώτα εκείνο το βράδυ στο mega όταν εξηγούσες με ακρίβεια ότι τον κρεμάς στα μανταλάκια για να σώσεις το τομάρι σου. Δεν ξεχνιούνται αυτά, πρόεδρε.

 

Απευθύνω πρόσκληση σε όλους ανεξαιρέτως να στρατευτούν, να βοηθήσουν την ανανέωση της παράταξης. Χρειαζόμαστε μια πανστρατιά και στην πραγματικότητα θέλουμε 1.000 στελέχη σε όλη τη χώρα.

 Εσύ, πρόεδρε, δεν άφησες να εκφραστεί καμία άποψη στο ΠΑΣΟΚ, οδηγώντάς το σε εκλογές για προεδρία κόμματος και γραμματεία νεολαίας και κόμματος με τρεις μοναδικές υποψηφιότητες. Τώρα, σαλπίζεις πανστρατιά; Δεν ακούγεσαι, πρόεδρε, «πάρε το μηδέν».

 

Πηγη epikairo.gr