Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ

του Σταυρου Στραβόλαιμου    

Παθαίνεις πλάκα ακούγοντας ή διαβάζοντας για τα αμύθητα ποσά που «δανείζονταν» οι επιτήδειοι του συστήματος, για τα εκατομμύρια που άρπαξαν, δανεικά και αγύριστα και έγιναν νοματαίοι.  Ζαλίζεσαι πραγματικά με το ασύλληπτο ύψος των θαλασσοδανείων που χορηγήθηκαν από τις τράπεζες και  ξεπερνούν τα 50 δισ ευρώ. 
    Την ώρα που οι τραπεζικές στρόφιγγες ήταν πάντα φειδωλές προς τον απλό κοσμάκη και όταν και  εάν άνοιγαν,  οι τράπεζες  ζητούσαν μεγάλες εγγυήσεις για την εξασφάλιση τους, οι μεγαλοκαρχαρίες με τα κονέ και την υποτιθέμενη φερεγγυότητα και  αξιοπιστία τους απολάμβαναν χρηματοδοτικά προνόμια και διευκολύνσεις που αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός για τους κοινούς θνητούς. 
     Πακτωλοί χρημάτων έρεαν προς κάθε κολλητό και δικό τους επιχειρηματία. Λεφτά του απλού έλληνα φορολογούμενου και καταθέτη που με το πρόσχημα της ανάπτυξης,  γίνονταν καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού, πολυτελείς βίλλες και επαύλεις, κότερα, και χλιδάτη ζωή.
     Έτσι γιατί το σύστημα ήταν καλοσυνάτο, πρόθυμο, και γαλαντόμο σε ορισμένους που είχαν τον τρόπο τους να εκβιάζουν και να επηρεάζουν πρόσωπα και πολιτικές καταστάσεις, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις.  Να κινούν με λίγα λόγια  τα νήματα.
    Αποκαλύφτηκαν επίσης και συνεχίζουν να βγαίνουν στον αφρό, τέρατα και σημεία στο επίπεδο της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της μη απόδοσης ΦΠΑ, της παράνομης συνταξιοδότησης, της καταλήστευσης του ΕΣΥ,  της μίζας και του κατάμαυρου χρήματος της διαπλοκής. Όλα τα τρωκτικά πάνω στο κρατικό κορβανά να τον ξεσκίζουν ασύστολα .

    Χάρη όμως στον Γιώργο Παπανδρέου, τον άνθρωπο που τόλμησε να πει ότι υπάρχουν λεφτά και είχε απόλυτο  δίκιο, αφού όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια  το δημόσιο χρήμα ριχνόταν στον Πίθο των Δαναΐδων της τεράστιας, ασύδοτης και προκλητικής διαφθοράς, παραχωρήθηκαν   νομοθετικές δυνατότητες ουσιαστικού έλεγχου της ρεμούλας και της αρπαχτής, ώστε να οδηγούνται σήμερα στην φυλακή  πρώην μεγαλοσχήμονες πολιτικοί, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ιερωμένοι, επιχειρηματίες και άλλοι κρατικοδίαιτοι μασκαράδες. Κανείς δεν είναι πια στο απυρόβλητο.  
    Δύο χρόνια κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ με τον Παπανδρέου πρωθυπουργό και ήρθαν τα πάνω κάτω στο σύστημα που φαγώθηκε λυσσαλέα να τον απομακρύνει,  με  βοήθεια βεβαίως και συμπαράσταση εκ μέρους των προθύμων αποστατών εντός των τειχών. 
    Αν σήμερα υπάρχουν εργαλεία στη διάθεση των αρμοδίων ελεγκτικών αρχών για διαφάνεια και  λογοδοσία, οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην αποφασιστικότητα εκείνου που αψηφώντας το πολιτικό κόστος κράτησε καταρχήν τη χώρα όρθια, μέσα σε μια Ευρώπη θεσμικά και πολιτικά ανέτοιμη να δράσει και στη συνέχεια  τόλμησε να συγκρουστεί  με τα κάθε λογής διαπλεκόμενα πολιτικά,  οικονομικά, συντεχνιακά και συνδικαλιστικά  συμφέροντα.
     Η παρακαταθήκη που άφησε λοιπόν  ως μόνη λύση, είναι  η πολιτική των συγκρούσεων. Με το παράδειγμα του έδειξε τον δρόμο.   Πρέπει επί τέλους  να συγκρουστούμε με ότι μας κρατάει δεμένους με το παρελθόν της παρακμής, με όσους  εμποδίζουν την διεύρυνση και ισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου, με  όποιες  εστίες μόλυνσης ιδιοτελώς αντιστέκονται. Να πολεμήσουμε την γραφειοκρατία και την πολυνομία, να έρθουμε σε ρήξη με τα πανίσχυρα μικρά και μεγάλα καρτέλ που καταληστεύουν το πενιχρό λαϊκό εισόδημα, να αντιπαλέψουμε το τραπεζικό κατεστημένο και  τη δικαστική αυθαιρεσία. 
     Να δει ο λαός φως, να στυλωθεί,  να επιδοκιμάσει και να στηρίξει. Αντιθέτως με κομψευόμενες διαπιστώσεις, φιλοσοφικές προσεγγίσεις και απολίτικες βερμπαλιστικές μεγαλοστομίες, η κρίση δεν παλεύεται, οι αδικίες δεν αίρονται και η κοινωνία απογοητευμένη,  απαντά σπασμωδικά με οργή και αγανάκτηση.  
    Να τα θυμόμαστε αυτά, να τα λέμε και να τα επαναλαμβάνουμε.  Όσο κι αν το κλίμα τεχνηέντως και σκοπίμως παραμένει αρνητικό  για τον Παπανδρέου. Είναι χρέος μας προς την αλήθεια, είναι ανάγκη να αποδίδεται τιμή σε εκείνον που τίμησε με το ήθος και τις πράξεις του την εντολή του ελληνικού  λαού.