ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΙΧΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ

Του Σταύρου Στραβόλαιμου

 

    Χωρίς ουσιαστική ενημέρωση για τα πραγματικά συμβάντα, ορισμένοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα, ασκούν κριτική στον Παπανδρέου γιατί παραιτήθηκε χωρίς να αντιδράσει.

    Αυτό που ισχυρίζονται για την ακρίβεια είναι το εξής. Αντέδρασαν, λένε, οι Μερκοζί για το δημοψήφισμα και μαζί τους οι εγχώριοι αντιμνημονιακοί σωτήρες, συνεπικουρούμενοι και από ψυχοπονιάρηδες βουλευτές  του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει,  καμιά αντίρρηση.  

    Μπορούσε όμως εκείνος   να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης με φανερή ψηφοφορία στη βουλή για να φανούν οι απιστίες και αμέσως μετά να  προκηρύξει εκλογές καταγγέλλοντας αυτούς που τον έριξαν από την εξουσία.  Έτσι ήταν απολύτως  βέβαιο ότι θα  κέρδιζε τις εκλογές και θα συνέχιζε ενισχυμένος να ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας.  Δεν το έπραξε  και οδήγησε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, το ΠΑΣΟΚ στην καταστροφή, αφού ήταν το Κινημα που εισέπραξε όλο το κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής.

     Κατ αρχήν είναι σαφές ότι στην πολιτική πρακτική υπάρχουν πράγματα που φαίνονται απλά, ενώ δεν είναι,  και αυτά που είναι απλά, γίνονται δύσκολα από ανευθυνότητα ή μικροκομματικές και προσωπικές ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

    Ο Παπανδρέου είχε κάνει εξ αρχής ξεκάθαρο το στίγμα του. Λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπόψη το τεράστιο οικονομικό  πρόβλημα της χώρας,  που βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο,   έχοντας ζήσει από πρώτο χέρι την αδυναμία της συντηρητικής Ευρώπης να δώσει την ενδεδειγμένη λύση,  είχε βγάλει τελείως  από  το μυαλό του  το πολιτικό  ή το προσωπικό κόστος.  Αυτό που γνώριζε και το γνώριζε πολύ καλά ήταν  ότι πάνω από όλα   προείχε  το συμφέρον της χώρας.

     Έβλεπε λοιπόν  ότι στο εσωτερικό είχε αναπτυχθεί δολίως και σκοπίμως ένα εξόχως αρνητικό κλίμα στις αλλαγές που προσπαθούσε να προωθήσει και είχε αντιληφθεί ότι οι «αγανακτισμένοι» των άνω και κάτω πλατειών, οι προπηλακισμοί, οι ύβρεις, οι απειλές, τα μουντζώματα στη Βουλή, τα γιαούρτια και πολλές άλλες ασχήμιες, ακόμα και σε βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχαν τη βάση τους στην αντιμνημονιακή υστερία όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

    Σίγουρα όμως υποδαυλίζονταν και  από την χυδαία προπαγάνδα των ΜΜΕ, ιδιοκτησίας της παρασιτικής συμφεροντολογικής κλεπτοκρατίας, καθώς και από τις βίαιες αντιδράσεις των  κατεστημένων συνδικαλιστικών κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Δεν επρόκειτο ως εκ τούτου να σταματήσουν.

      Κάτω από τις δοσμένες λοιπόν συνθήκες, του μικροκομματισμού και της ανευθυνότητας, επεδίωξε  με τις τοποθετήσεις του, εντός και εκτός βουλής,  να γίνει αντιληπτό από όλους ότι για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει,  χρειάζεται ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση.

      Εφόσον το δημοψήφισμα ήταν πλέον εκ των πραγμάτων παρελθόν, ήταν φανερό ότι σε αυτό το σκληρό  περιβάλλον αντίστασης στη βάση της κοινωνίας, καμία κυβέρνηση μόνη  της δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Αυτό που έπρεπε να επιτευχτεί οπωσδήποτε και με όποιο κόστος ήταν να μπουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης  κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, δυστυχώς όμως οι παραινέσεις του για συνεργασία  έμοιαζαν, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω ».

     Γιαυτό παραιτήθηκε. Για να εκβιάσει  εξελίξεις, παίρνοντας πάνω του όλη την ευθύνη και ένα τεράστιο προσωπικό και πολιτικό κόστος. Ήταν βαθιά του πεποίθηση ότι ακόμα και να κέρδιζε τις εκλογές δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει ανεμπόδιστα. Οι μετέπειτα εξελίξεις  τον δικαίωσαν, αφού ακολούθησαν τρεις κυβερνήσεις συνεργασίας: Κυβέρνηση  Παπαδήμου, που στηρίχτηκε από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, η κυβέρνηση Σαμαρά μετά τις εκλογές, που στηρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και μετά από ανασχηματισμό η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Και ως δια μαγείας εγένετο φως. Ούτε αγανακτισμένοι, ούτε πλατείες, ούτε γιαούρτια, ούτε προπηλακισμοί, τίποτα απολύτως. Ησύχασαν οι πάντες.

    Αυτό που διακηρύσσει, παρόλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου, παντού και πάντα, είναι ότι εδώ που φτάσαμε πρέπει να υπάρξει επί τέλους και στην Ελλάδα κουλτούρα συνεργασιών σε κυβερνητικό επίπεδο. Οι όποιες δυσκολίες, αντιθέσεις, συγκρούσεις,  αδυναμίες,  αστοχίες, παραλήψεις και πισωγυρίσματα, ουδόλως αναιρούν την ανάγκη συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων σε μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα. Αρκεί η συνεργασία να βασίζεται σε γερά  θεμέλια και όπως εκείνος λέει, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πρωτοστατεί στο  σχηματισμό  κυβερνήσεων  συνεργασίας,  για  κυβερνητική σταθερότητα, αλλά  με ξεκάθαρο  προοδευτικό πρόσημο. Όχι λευκές  επιταγές. Να ενώνει  όλες  τις  προοδευτικές  Δυνάμεις του  τόπου, απέναντι στη Δεξιά  και  Αριστερή συντήρηση. Να μην διαιρεί. Να είναι στόχος του οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις με ανθρώπινο  πρόσωπο και να μην γίνεται παρακολούθημα κανενός.

    Τώρα αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει ξεφύγει  από τον δρόμο που οφείλει να βαδίζει και ταυτίστηκε με οπισθοδρομικές επιλογές της Δεξιάς, στο όνομα μιας δήθεν  υπευθυνότητας,  είναι προνόμιο όλων των προοδευτικών  πολιτών να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους όταν έρθει η ώρα. Βλέπετε στη Δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν.