Αυτή είναι η Ελλάδα

Τώρα που ακούσαμε τι είπε για την κρίση και κυρίως για τον επιμερισμό των ευθυνών ο πρώην πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, στην εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ για τα 39 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ας δούμε τι έλεγε ο ίδιος άνθρωπος, για τα ίδια θέματα, το 2010, μετά την ένταξη στο Μηχανισμό Στήριξης:

Αποσπάσματα από άρθρο του Κώστα Σημίτη στο «Έθνος της Κυριακής», 13 Ιουνίου 2010
«Η ΟΝΕ αποτελεί μια νομισματική ένωση και πολύ λιγότερο μια οικονομική ένωση.  Σε μια οικονομική ένωση με ισχυρό ομοσπονδιακό χαρακτήρα, όπως π.χ. στις ΗΠΑ, υπάρχει υποχρέωση αλληλεγγύης μεταξύ των μελών…Η ελληνική κρίση ανέδειξε και άλλες ανεπάρκειες στο οικοδόμημα της ΟΝΕ. Η λειτουργία της ΟΝΕ στηρίχθηκε στην παραδοχή ότι ο έλεγχος των στοιχείων των κρατών μελών από την Eurostat θα είναι επαρκής και θα εξασφαλίζει μια αντικειμενική εικόνα της οικονομικής κατάστασης των κρατών μελών. Ο έλεγχος αποδείχθηκε ανεπαρκής….Ως προς τα ελληνικά ελλείμματα των ετών 2008 και 2009 οι κοινοτικές υπηρεσίες δεν έδωσαν σημασία σε υπαρκτές αρνητικές εξελίξεις, που θα έπρεπε να είχαν επισημανθεί.
Η ελληνική κρίση έδειξε ότι η σημερινή κατάσταση με διαφορετικά επιτόκια κατά χώρα ευνοεί την κερδοσκοπία εις βάρος της πιο αδύνατης χώρας.
.. Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, στηριγμένες στο χρόνο που τους έδωσε η προσπάθεια των προηγούμενων ετών, στηριγμένες δηλαδή στις πλάτες της σκληρής δουλειάς των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, φρόντισαν όχι μόνο να μην κάνουν τίποτα, αλλά και να καταστρέψουν ό,τι βρήκαν. Η απόλυτη ασυδοσία στη διαχείριση των κρατικών πόρων, οι πολιτικές ανοησίες όπως η απογραφή, και η πρόσληψη χιλιάδων «πελατών» οδήγησαν σε ένα πρωτόγνωρο για την εποχή της ΟΝΕ δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύτηκαν σε πρωτοφανή ύψη.  Το δημόσιο χρέος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.  Είναι τώρα αναλογικά το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
…Χρειάζεται (στην ΕΕ) η διαμόρφωση μιας συνολικής στρατηγικής και η συντεταγμένη εφαρμογή της.  Οι προσπάθειες όλων των χωρών είτε σε εθνικό επίπεδο είτε σε υπερεθνικό επίπεδο δεν πρόκειται να αποδώσουν αποτελέσματα, αν ο τρόπος λειτουργίας της ΟΝΕ βασίζεται μόνο στις μακρόσυρτες και πολύπλοκες συνεννοήσεις της διακυβερνητικής συνεργασίας.  Χρειάζεται ένα ενιαίο κέντρο οικονομικής πολιτικής. 
…Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα για την ελληνική οικονομία αποτελεί ένα ισχυρό μέσο πίεσης για την προσαρμογή της χώρας.  Θα συμβάλει ώστε να αντιμετωπιστούν χρόνια προβλήματα που αποτελούσαν αιτίες αστάθειας.  Παράδειγμα το ασφαλιστικό.  Υπάρχουν επίσης και άλλα στοιχεία, που συνηγορούν για τη δυνατότητα υπέρβασης της κρίσης.  Ενδεικτικά αναφέρω την αποδοχή της ανάγκης για τη σταθεροποίηση από την ελληνική κοινωνία, μια άνετη κυβερνητική πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και τη σημαντική προσπάθεια αύξησης των κρατικών εσόδων και μείωσης του ελλείμματος.
Υπάρχουν όμως και δεδομένα που δεν επιτρέπουν αυτή τη στιγμή να προδικαστεί με βεβαιότητα η εξέλιξη.  Η σταθερότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ανάκαμψη των ευρωπαϊκών οικονομιών θα επηρεάσουν ευνοϊκά την Ελλάδα.  Αν όμως υπάρξει ύφεση ή μια νέα κρίση ιδίως στις άλλες χώρες του Νότου το κλίμα θα χειροτερεύσει και για τη χώρα μας.  Η πτώση των επιτοκίων, που είναι αναγκαία για να προσφύγουμε στη διεθνή αγορά ομολόγων θα καθυστερήσει.  Η ύφεση θα παραταθεί.  Η ανεργία θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο.  
…Η μόνη ενδεδειγμένη τακτική σήμερα είναι η συνεχής περικοπή των κρατικών δαπανών, η εφαρμογή του σταθεροποιητικού προγράμματος, τροποποίηση του όταν αυτό γίνει δυνατό, ώστε να καταστεί κοινωνικά πιο δίκαιο και η επικέντρωση σε αναπτυξιακές δραστηριότητες.  Η επάνοδος σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης είναι μια εξίσου σημαντική προϋπόθεση επιτυχίας όπως και η μείωση των δαπανών.  Η έξοδος από την κρίση εξαρτάται λοιπόν κατά κύριο λόγο από τη δικιά μας δουλειά.  Δεν πρόκειται να προκύψει χωρίς επίπονη και συνεχή προσπάθεια.  Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε».
Αποσπάσματα από άρθρο του Κ. Σημίτη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 16 Οκτωβρίου 2010
«…Κριτήριό μας πρέπει να είναι το δικό μας συμφέρον.  Ταυτίζεται αυτή τη στιγμή αλλά και στο μέλλον με μια ισχυρή ζώνη του ευρώ και την Ελλάδα μέλος της. Η Ένωση μας στηρίζει.  Με το αζημίωτο βέβαια.  Άλλοι όμως δεν μας βοηθούν ούτε και με ακριβά ανταλλάγματα. Η αναγκαστική ή η εκούσια έξοδος από τη ζώνη του ευρώ θα οδηγήσει σε μια θεαματική χειροτέρευση του επιπέδου ζωής μας για πολλά χρόνια.  Η λιτότητα, η αβεβαιότητα, ο φόβος και η ανέχεια θα φτάσουν σε πρωτόγνωρα επίπεδα.
…Οι δανειακές ανάγκες του 2013 και του 2014 συνολικά υπολογίζονται σε ποσό υψηλότερο από το δάνειο των 110 δις που μας «ξελάσπωσε» το 2010. Η περίοδος περί το 2013 προβλέπεται λοιπόν δύσκολη. Για να την αντιμετωπίσουμε θα πρέπει να έχουμε αποκτήσει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας σε βαθμό, ώστε να συζητήσουμε χωρίς πίεση τη βελτίωση των όρων εξόφλησης των μελλοντικών υποχρεώσεών μας, την πορεία του δανεισμού μας και της αποπληρωμής των οφειλών. Θα έχουμε να επιδείξουμε σημαντικά επιτεύγματα μεταξύ άλλων, στη μείωση του ελλείμματος, στη ρύθμιση του ασφαλιστικού, στην τακτοποίηση των στατιστικών μας.
…Το μνημόνιο αποτελεί σύμβαση μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της.  Το περιεχόμενό της εκφράζει το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των συμβαλλόμενων.  Η Ελλάδα δέχτηκε χωρίς πολλές συζητήσεις να εφαρμόσει την πολιτική που της υπαγορεύτηκε γιατί βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, σε πλήρη αδυναμία δανεισμού και στα πρόθυρα της πτώχευσης.  Θα μπορούσε να προτείνει ως προς ορισμένα σημεία άλλα ισοδύναμα μέτρα που δεν θα είχαν τις ίδιες κοινωνικές επιπτώσεις. 
… Η θέση της Νέας Δημοκρατίας, που αρνείται το μνημόνιο αλλά θέλει τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ, αποτελεί συνηθισμένο δείγμα πολιτικίστικης τακτικής και ηθελημένης αυταπάτης. Το μνημόνιο δεν είναι πανάκεια αλλά η αντικατάστασή του με μια «μη πολιτική» στιγμιαίων εμπνεύσεων και εθνικιστικής πολυλογίας θα επιδεινώσει τα προβλήματα».

smartpost.gr