Ο συντάκτης , Λάρι Έλιοτ, σχολιάζει ειρωνικά τα λεγόμενα «zero-hours contracts», δηλαδή τις «συμβάσεις μηδενικών ωρών», τα οποία είναι απόρροια μιας εργασιακής πολιτικής, η οποία δεν προσφέρει στους εργαζομένους ούτε κανονική εργασία, ούτε σταθερό εισόδημα, αλλά υπεραμύνεται μόνο των συμφερόντων του εργοδότη.
Ο αρθρογράφος υποστηρίζει με άκρως σαρκαστικό ύφος ότι:
"Είναι κρίμα που ο Καρλ Μαρξ δεν ζει για να σχολιάσει το γεγονός πως το 90% των εργαζομένων της επιχείρησης Sports Direct δουλεύουν υπό καθεστώς εργασιακής σύμβασης μηδενικών ωρών... Ο συγγραφέας του Κομμουνιστικού Μανιφέστου θα είχε ακόμα να πει πολλά σχετικά με το ότι ένας στους τέσσερις ανθρώπους δουλεύουν υπό καθεστώς τυχαίας εργασίας (δηλ. χωρίς να ξέρουν πόσο θα εργάζονται για πόσες ώρες την ημέρα)".
Ο αρθρογράφος με βρεταννικό φλέγμα επισημαίνει πως «ο Βινς Κέιμπλ (υπουργός Εργασίας- Επιχειρήσεων) θα μπορούσε να μηχανευτεί κι άλλους τρόπους ώστε να κάνει την εργασιακή αγορά ακόμη πιο «ευέλικτη»: για παράδειγμα, να επαναφέρει το Νόμο για τα Εργοστάσια του 1874, ο οποίος απαγόρευε σε παιδιά κάτω των δέκα ετών να εργάζονται σε αυτά ή τον προηγηθέντα Νόμο του Δεκαώρου του 1847, ο οποίος επέβαλε πως κανένα παιδί δεν θα εργάζεται για παραπάνω από δέκα ώρες την ημέρα. Ή να είναι ακόμη πιο τολμηρός και να ανακοινώσει πως το βρετανικό κοινοβούλιο έκανε λάθος όταν το 1841 ψήφισε να σταματήσει η εργασία σε υπόγειο χώρο για παιδιά κάτω των δέκα ετών.
Το συγκεκριμένο καθεστώς εργασίας που σχολιάζει το άρθρο θεσπίστηκε τη δεκαετία του 1990 προκειμένου να εξυπηρετήσει κυρίως το λιανεμπόριο και τα εποχικά επαγγέλματα, ενώ πριν από περίπου μία εβδομάδα, δημοσίευμα της στατιστικής υπηρεσίας της Βρετανίας επισήμαινε πως ο αριθμός των εργαζομένων με "zero-hours contracts" έχει αυξηθεί κατά 25%, φτάνοντας τα 250.000 άτομα, και πως οι εργοδότες που απασχολούν υπαλλήλους με τις ευέλικτες αυτές συμβάσεις μηδενικών ωρών ξεπερνούν πλέον τους 1.000, μεταξύ των οποίων καταστήματα και μεγάλες αλυσίδες λιανικής, ξενοδοχεία, αλλά και δεκάδες ακόμη επιχειρήσεις, κυρίως στο κλάδο της ψυχαγωγίας, της υγείας και της παιδείας. Ενώ στη λίστα των εργοδοτών που χρησιμοποιούν την ευνοϊκή διάταξη βρίσκεται ακόμη και το Ανάκτορο του Μπάκιγχαμ.
Στις συμβάσεις αυτές ο εργαζόμενος δεν γνωρίζει πόσες ώρες και ημέρες θα δουλέψει, δεν καλύπτεται από το νόμιμο κατώτερο μισθό και δεν έχει δικαίωμα επιδόματος ασθενείας ή, πολύ περισσότερο, αδείας. Πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάζεται, και το χειρότερο είναι ότι για το υπόλοιπο διάστημα της εβδομάδας είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε καθεστώς αναμονής για την περίπτωση που θα επικοινωνήσουν μαζί του (όποτε και να είναι αυτό)), ζητώντας του να προσέλθει για εργασία.
Το πιο εξωφρενικό έως και σκανδαλώδες, όμως, είναι ότι όσο βρίσκεται σε αναμονή δεν έχει δικαίωμα να αναζητήσει άλλη δουλειά, εκτός και αν πάρει το πράσινο φως και την σχετική άδεια από τον εργοδότη του.
Ας ελπίσουμε ότι ο Βρούτσης και το λοιπό επιτελείο δεν θα πάρουν ιδέες για να εφαρμόσουν αυτό το άριστο και αναπτυξιακό μοντέλο και στην Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.