Η αυταρέσκεια ως κατάσταση είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων ασχολούνται ενεργά με την πολιτική, τα πολιτικά και τα παραπολιτικά.
Η αυταρέσκεια δεν αντικαθιστά το συναίσθημα του αλτρουισμού, αφού το δεύτερο αποτελεί κινητήριο έναυσμα για την ενασχόληση με την πολιτική (σε συνδυασμό μια ενδεχόμενη αύξηση της επιτυχίας στο αντίθετο – κι όχι απαραίτητα- φύλο) ενώ το πρώτο είναι χαρακτηριστικό που αποκτάται συνήθως κατά την διάρκεια αυτής της ενασχόλησης (αναλόγως με τον χαρακτήρα, την αυτογνωσία και τον αυτοσεβασμό του καθενός).
Η αυταρέσκεια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν προτέρημα, αφού ο πραγματικός αλτρουιστικός και κοινωνικός στόχος αλλοιώνεται από την ματαιοδοξία που προκαλεί αυτή.
Η αυταρέσκεια όμως είναι ένα κοινό μυστικό κι εν μέρει αποδεκτή αφού ενδεχομένως για βιολογικούς λόγους που ορίζει η φύση του ανθρώπου να μη γίνεται αλλιώς. Έτσι λοιπόν το ζητούμενο για τον άνθρωπο που ασχολείται με πολιτικά ζητήματα δεν είναι να εξετάσουμε εάν είναι ο ίδιος αυτάρεσκος, αλλά πόσο αυτάρεσκος είναι αυτός και πόσο αυτό τον αποτρέπει από την αρχική του κοινωνική “αποστολή”.
Αν υποθέσουμε πως ένα κοινωνικό σύνολο είναι το ΠΑ.ΣΟ.Κ, εύκολα θα διαπιστώσουμε πως από τους πιο ασήμαντους γραμματείς ΤΟ μέχρι τους πιο λαοπρόβλητους υπουργούς η αυταρέσκεια ήταν μεν ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων, αλλά ο βαθμός αυτής ήταν δυσανάλογος της θέσης που κατείχαν τα άτομα αυτά στην κομματική ιεραρχία/μηχανισμό.
Αυτή η λόγω του “κυβερνητικού“ συμπλέγματος (που διακατείχε ακόμα και τα απλά μέλη του κινήματος) σταθερά αυξανόμενη εγωπάθεια είχε ως αντίκτυπο την διάλυση των συνεκτικών δυνάμεων εντός του χώρου και φυσικά την πρακτική κατάργηση όλων των εννοιών της έννοιας της συντροφικότητας εντός του χώρου. Το “ΕΓΩ“ μας έγινε μεγαλύτερο από το μπόι μας, ενώ το “ΕΜΕΙΣ“ μας έγινε κιτρινισμένη αφίσα στα κεντρικά γραφεία και στις περιφερειακές οργανώσεις, δίπλα από τις αφίσες του ΠΑΚ, για να μας θυμίζει το ... κινητήριο έναυσμά μας, το ποιοι ήμασταν, πως ξεκινήσαμε και πως καταλήξαμε!
Η αυταρέσκεια έγινε εγωπάθεια κι όταν το κίνημα που μας ανάθρεψε πολιτικά και προσέφερε τόσα στην σημερινή κοινωνία μας είχε ανάγκη, ΕΜΕΙΣ όχι μόνο δεν σταθήκαμε αντάξιοι των περιστάσεων, όχι μόνο δεν προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε στον διιστορικό του στόχο και σκοπό, αλλά αντιθέτως πήραμε πέτρες και τον χτυπούσαμε από όλες τις πλευρές, για να σώσουμε το ΕΓΩ μας.
Σήμερα το κίνημα τελεί υπό καθεστώς ομηρίας από μία ηγετική ομάδα εκδηλωμένων εγωπαθών που δεν διστάζουν να θυσιάσουν όχι μόνο την πολιτική τους ηθική κι αξιοπρέπεια, αλλά και την ιστορία του κινήματός μας για μία θέση στην κυβέρνηση, με το πρόσχημα της κυβερνητικής σταθερότητας. Οι ίδιοι κύριοι (κι όχι σύντροφοι) συντέλεσαν στην ανατροπή της τελευταίας δημοκρατικά εκλεγμένης (χωρίς την χρήση εκβιαστικών διλημμάτων) κυβέρνησης.
Κι η ερώτηση παραμένει. Αν ο τελευταίος γραμματέας της Τ.Ο ενός μικρού χωριού μπορεί να διαλύσει το πιο ιστορικό λαϊκό κόμμα με την μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική προσφορά στην ελληνική ιστορία, ένας εγωπαθής και θλιβερά ματαιόδοξος πρόεδρος κόμματος τι μπορεί να προκαλέσει στον χώρο; Στην Κυβέρνηση που συμμετέχει; Στην χώρα;
Για ο, τι κι αν συμβεί, είστε συνυπεύθυνοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που περιέχουν υβριστικές λέξεις και εκφράσεις θα αποσύρονται. Παρακαλούμε να αφήνεται τις θέσεις και τις απόψεις σας, αλλά χωρίς χαρακτηρισμούς και υβρεις.