Ας αναλάβαιναν τις ευθύνες τους με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι με καθυστερημένες δημόσιες δηλώσεις - ευχές

του Κώστα Τάτση*

Για την αναγκαιότητα της ενότητας δεν μπορούν να πείσουν κανένα όσοι απεχώρησαν για να επιστρέψουν στη συνέχεια, ούτε οι εν αναμονή υποψήφιοι Πρόεδροι, ούτε οι για χρόνια εξ αποστάσεως παρατηρητές και αποστασιοποιημένα στελέχη, και βέβαια, ούτε εκείνοι που έχουν πρωτοστατήσει σε πολιτικούς εκβιασμούς και ανατροπές.
     
    Επιπλέον, σήμερα πια δεν αρκούν οι δηλώσεις. Η μόνη λύση θα μπορούσε να έχει δοθεί μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες. Διαδικασίες με πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και διαχρονικό συμβολισμό που θα στηρίζονται στη συλλογικότητα (την οποία κατά καιρούς όλοι ευαγγελίζονται, αλλά ποτέ δεν εφαρμόζουν). Έτσι, θα μπορούσαμε να αποδείξουμε στην πράξη τη θέλησή μας για πολιτική ενότητα.
     
    Πόσο δύσκολο θα ήταν για παράδειγμα, αντί να μιλάμε για ΠΑΣΟΚ εξωτερικού και εσωτερικού, αντί ετεροχρονισμένα να φέρνουμε στο προσκήνιο τον ήλιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, να είχαμε προχωρήσει σε συγκεκριμένες προτάσεις που να πρόβαλαν τη διάθεση πραγματικής ενότητας;
     
    Πόσο δύσκολο θα ήταν να είχε γίνει άμεση σύγκλιση του Πολιτικού Συμβουλίου (και στη συνέχεια σύγκλιση της ΚΠΕ για νομιμοποίηση της απόφασης του Πολιτικού Συμβουλίου)
    όπου θα αποφασιζόταν :
     
    Α. Η συγκρότηση κεντρικής εκλογικής επιτροπής με επικεφαλής τους Βαγγέλη Βενιζέλο και Γιώργο Παπανδρέου και μέλη όλους τους πρώην Γραμματείς του Κόμματος Κώστα Σκανδαλίδη, Κώστα Λαλιώτη, Μιχάλη Χρυσοχοίδη, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Νίκο Αθανασάκη, Γιάννης Ραγκούση, Σωκράτη Ξυνίδη, Μιχάλη Καρχιμάκη, Νίκο Ανδρουλάκη. Η επιτροπή θα ήταν υπεύθυνη για το σύνολο του προεκλογικού σχεδιασμού του κόμματος (πρόγραμμα, ψηφοδέλτια κλπ).
     
    Β.  Ο ορισμός συγκεκριμένης ημερομηνίας διεξαγωγής συνεδρίου (καταστατικού, οργανωτικού και προγραμματικού).
     
    Γ.  Η σύνθεση κεντρικής οργανωτικής επιτροπής Συνεδρίου, την οποία θα αποτελούσαν όλοι οι διατελέσαντες Γραμματείς του κόμματος.
     
    Δ. Ο ορισμός του πρώην Προέδρου της Βουλής, Απόστολου Κακλαμάνη, ως Προέδρου της ΕΚΑΠ και υπεύθυνου για το σύνολο των διαδικασιών του συνεδρίου
     
     
    Πόσο σπουδαίο θα ήταν να προσδιορίσουμε ένα πλαίσιο για το συνέδριο δηλ. :
     
    Την εξασφάλιση της πραγματικής εκπροσώπησης των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ από κάθε περιοχή της χώρας και στον Ελληνισμό της Διασποράς (όχι ανοιχτό συνέδριο μόνο για τους αξιωματούχους του δημοσίου που ζουν στην Αθήνα).
    Την έγκαιρη κατάθεση των εισηγήσεων πλειοψηφιών και μειοψηφιών προς συζήτηση στο πλαίσιο ενός προσυνεδριακού διαλόγου.
    Την ισότιμη δυνατότητα λόγου σ όλους τους συνέδρους, χωρίς διακρίσεις σε πρωτοκλασάτους και δευτεροκλασάτους.
    Την ψηφοφορία (όχι δια ανάτασης χεριού ή δια βοής) για όλες τις κατατεθειμένες προτάσεις (που θα έχουν την υπογραφή ενός μίνιμουμ αριθμού  συνέδρων).
    Την διαδικασία -αμέσως μετά το συνέδριο- εκλογής όλων των οργάνων του κόμματος.
     
    Συντρόφισσες και σύντροφοι,
     
    Το Συνέδριο του κόμματος, εμείς οι Απόδημοι, το ζητήσαμε πολύ πριν το ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Το ζητήσαμε επειδή ήταν το αυτονόητο στην θέση που βρισκόταν η παράταξη. Επειδή απλά, έτσι λειτουργούν τα κόμματα στις κοινωνίες που ζούμε εμείς. Δεν δημιουργούνται νέα όργανα, χωρίς να έχουν εγκριθεί από το Συνέδριο. Είναι ανιστόρητο και πολιτικά απαράδεκτο να συγκρίνουν κάποιοι τη Δημοκρατική Συμπαράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου ή την διεύρυνση με 4 στελέχη της Αριστεράς και του φιλελεύθερου χώρου στην οποία είχε προχωρήσει ο Γιώργος Παπανδρέου με τη σημερινή ΔΗΠΑΡ, η οποία προβλέπεται να έχει δική της οργανωτική δομή παράλληλη με του ΠΑΣΟΚ.
     
    Το «πάμε στις εκλογές και μετά θα κάνουμε συνέδριο» είναι ένδειξη ότι δεν έχει κατανοηθεί το περιεχόμενο της πρότασης. Δίχως προσδιορισμό του πλαισίου και των διαδικασιών του συνεδρίου, το πλέον πιθανό θα ήταν να γινόμαστε θεατές σε ένα ακόμη συνέδριο – φιέστα, όπου θα συμμετείχαν στην αρένα όλοι οι εκκολαπτόμενοι δελφίνοι της προεδρίας.  που θα είχαν ενισχυθεί και από το εκλογικό αποτέλεσμα.
     
    Έχουν εξαντληθεί τα χρονικά περιθώρια που όφειλαν τα πρωτοκλασάτα στελέχη να κατανοήσουν ότι εμείς τα εξουσιοδοτήσαμε να μας εκπροσωπούν και όχι για να δημιουργήσουν μια κλειστή κάστα, στην οποία θα διαχειρίζονται την εξουσία στο όνομά το δικό μας, αλλά και στο όνομα εκατοντάδων χιλιάδων φίλων και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
     
    Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα τα απλά μέλη του, που ανιδιοτελώς στάθηκαν δίπλα του σε όλες τις μεγάλες και κρίσιμες μάχες, όταν η κοινωνία ήταν απέναντι, είτε το 1989, είτε 2009-2011.
          
     
  * Ο Κώστας Τάτσης είναι Γραμματέας Τομέα Απόδημου Ελληνισμού του ΠΑΣΟΚ

O Θάνος Μωραΐτης στον ΣΚΑΙ 30.12.2014: Ο Παπανδρέου στις δύσκολες στιγμές δεν στηρίχτηκε

Ο Παπανδρέου στις δύσκολες στιγμές δεν στηρίχτηκε. Υπονομεύτηκε και από στελέχη του κινήματός μας. Λέω για αυτούς που στις δύσκολες ώρες άδειασαν τον Παπανδρέου είτε μέσα στα αεροπλάνα είτε μέσα στη βουλή

Που ήσασταν όλοι εσείς οι ανησυχούντες όταν η σημερινή ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.:

καταργούσε όλα τα όργανα του κόμματος;

καταργούσε την ιστορία του κόμματος μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του διαγράφοντας ακόμη, και τον ιδρυτή του κόμματος στην σελίδα;

ανήγαγε σε ισότιμους συνομιλητές δυο αποσχισθέντες πρώην Υπουργούς-μέλη του κόμματος δημιουργώντας την παρωδία της «ΕΛΙΑΣ»;

αποφάσιζε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ χωρίς προγραμματική συμφωνία που να κάνει διακριτό το ρόλο του κόμματός μας στη συγκυβέρνηση;

αποφάσιζε να αγνοήσει τις φωνές στελεχών και οργάνων για τη διεξαγωγή συνεδρίου του κόμματος, πριν από εκείνο της ΔΗΠΑΡ και να μετατρέψει την παράταξη σε συνιστώσα ενός νέου στην ουσία κόμματος (εγκύκλιος : Περιεχόμενο Συνεδρίου …. Μετά το Συνέδριο- και με βάση τον κανονισμό λειτουργίας- θα συγκροτηθούν οι Περιφερειακές, Νομαρχιακές, Δημοτικές και Κλαδικές Επιτροπές της Παράταξης);

αγνοούσε ακόμα και τη συμβιβαστική πρόταση για τη διεξαγωγή Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ πριν του Συνεδρίου της ΔΗΠΑΡ;

δεν έκανε ούτε μια δράση – διαδικασία ανασυγκρότησης των οργάνων, μετά τις εθνικές εκλογές του 2012,

όταν ο Γραμματέας του κόμματος αγνοούσε κάθε είδους πολιτική επικοινωνία με τα όργανα;

όταν η κυβέρνηση αποφάσιζε πολύ πιο επώδυνα μέτρα να δείξετε την ανάλογη ευαισθησία που δείξατε στο μεσοπρόθεσμο ζητώντας τότε εκλογές;

Οι περισσότεροι από εσάς είχατε κρυφτεί πίσω από τον Παπανδρέου. Άλλος  «μη γνωρίζοντας» τι έγραφε το μνημόνιο, άλλος γνωρίζοντας αλλά μη τολμώντας να διαφωνήσει.

Οι περισσότεροι από εσάς είχατε χειροκροτήσει την πρόταση για δημοψήφισμα (βλ. Βίντεο μετά το 3.10΄ http://www.dailymotion.com/video/xm26gd_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_news)  για να σπεύσετε μετά οι περισσότεροι  να εκβιάστε σε παραίτηση τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό (αλήθεια, τι ποσοστό έδιναν τότε οι δημοσκοπήσεις στο κόμμα;)

Που ήσασταν όταν ο Σημίτης υιοθετούσε τη δεξιά προπαγάνδα για το "λεφτά υπάρχουν";

Που ήσασταν όταν η ηγεσία πρόσβαλλε με το σύνθημα για το παραβάν χιλιάδες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που ήταν ενάντια στην ΕΛΙΑ, αλλά την ψήφισαν στις ευρωεκλογές για καθαρά κομματικούς λόγους;

Τότε, όλοι σας βλέπατε μόνο το προσωπικό σας συμφέρον, τη δική σας πορεία και μέλλον, αγνοώντας για τις ανησυχίες των μελών και των φίλων.

Και σήμερα, ξαφνικά, έχετε αγωνία.

Ποιον πιστεύετε ότι θα πείσετε για το ενδιαφέρον σας; Όλοι γνωρίζουν πλέον, ότι για ακόμη μια φορά, αυτό που σας ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλη σας. 

Στης λήθης το ποτάμι

Σχόλιο της Χαρ. Τρικούπη που κυκλοφόρησε σήμερα αναφέρει μεταξύ άλλων:
Άλλωστε από το Μάρτιο του 2012, οπότε και ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο κ. Βενιζέλος υπό συνθήκες κρίσης και έκτακτης ανάγκης, όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά από το επίπεδο του συνεδρίου που συνήλθε το Μάρτιο του 2013, την ΚΠΕ, το Πολιτικό Συμβούλιο έως το επίπεδο της ΚΟ.

Συλλογικά;
Ποιες ακριβώς αποφάσεις "σύντροφοι";
Να μιλήσουμε για το συνέδριο; 
Την κατάργηση της ΕΚΑΠ και του διορισμού άλλης με τους "κολλητούς"; Τις παλινδρομίες με τις αποφάσεις περί ασυμβίβαστου;
Με την κατάργηση των οργάνων, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η σιωπηλή επαναφορά τους ;
Να μιλήσουμε για την κατάργηση της ιστοσελίδας και της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ ;
Ποιο όργανο αποφάσισε να δημιουργηθεί παράλληλο όργανο με αυτά του ΠΑΣΟΚ;
Ακόμα και στις προεκλογικές ομιλίες γινόταν αναφορά στα επιτεύγματα από το 2011 και μετά, λες και δεν υπήρχε Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ από το 2009
Θα θέλαμε πολύ να γνωρίζουμε, μια έστω, εγκύκλιο του Γραμματέα του κόμματος προς τις οργανώσεις που να έχει ως στόχο την επαναλειτουργία και τη συσπείρωση των μελών του κόμματος
Πότε και από ποια όργανα, συλλογικά, αποφασίστηκε η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η δημιουργία της ΔΗΠΑΡ; 
Γιατί είναι άλλο η ανασύνταξη της κεντροαριστεράς και άλλο η δημιουργία νέου κόμματος.
Γιατί τελικά δεν προχωρά το συνέδριο της ΔΗΠΑΡ; Γιατί ξαφνικά δεν μιλά κανείς για τη ΔΗΠΑΡ; 
Με ποια συλλογική απόφαση τα στοιχεία των μελών του ΠΑΣΟΚ δόθηκαν στους "58", στην Ελιά και στη ΔΗΠΑΡ; 
Ποιο όργανο εξουσιοδότησε τον Μπίστη να μιλάει στο όνομα του ΠΑΣΟΚ ;
Ή είναι τα πρωτοκλασάτα στελέχη που ετοιμάζουν τη δική τους διαδοχή και ξαφνικά κόπτονται για την ενότητα. Οι σχεδιαστές των 58, της Ελιάς και στη συνέχεια της ΔΗΠΑΡ, σήμερα ξαφνικά θυμήθηκαν συνέδριο ΠΑΣΟΚ.
Άραγε, δεν είναι αλήθεια ότι έχουν ήδη ετοιμαστεί οι μηχανισμοί της διαδοχής από κάποιους. που ξαφνικά παρουσιάζουν ευαισθησίες για το ΠΑΣΟΚ ;
Ποια συλλογική διαδικασία επιτρέπει τη διοργάνωση παράλληλης κομματικής εκδήλωσης παρακάμπτοντας τα όργανα όπως έγινε σε αρκετούς νομούς της χώρας ;
Ποια συλλογική απόφαση λήφθηκε ενάντια στις προτάσεις των ΝΕ και ΤΟ για τη μη πραγματοποίηση συνεδρίου, έστω και αν ο αριθμός ήταν μικρότερος από αυτές που προέβλεπε το καταστατικό;
Η θεωρία του "παραβαν" ενίσχυσε μήπως την ενότητα της παράταξης ή ήταν άλλη μια προσβολή στους χιλιάδες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που κράτησαν έστω και την τελευταία στιγμή, τα ποσοστά του κόμματος σε κάποια ευπρεπή επίπεδα. Η ηγεσία που δεν μπορεί να αντιληφθεί την μεγάλη αποτυχία της Ελιάς και συνεχίζει να τη θεωρεί ως πρότυπο για τη δημιουργία της κεντροαριστεράς, δεν μπορεί να παραμένει στην ηγεσία του κόμματος.
Για ποια συλλογική απόφαση μιλάτε "σύντροφοι"; 
Όταν σε ένα διαλυμένο οργανωτικά κόμμα, ποτέ δεν προκρίνατε ως επιλογή την ανασύνταξη, δεν αποδεχθήκατε να γίνει ένα συνέδριο - που ούτως η άλλως θα ήταν "ελεγχόμενο"- σημαίνει ότι θέλατε την οριστική διάλυση. 
Κάποιοι επιζητούσατε την ρεβανς του 2004, κάποιοι θέλατε να παίξετε τα παιχνίδια διαδοχής.
   
Η ενότητα θέλει τόλμη κι αρετή,,, "σύντροφοι"

Το θαύμα των Χριστουγέννων στην Χαρ. Τρικούπη

"Στο εξής θα είμαστε πλέον… ΠΑΣΟΚάρες, αναφέρουν στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη. Γιατί ο Ευ. Βενιζέλος εγκαταλείπει το στρατηγικό σχέδιο της συγκρότησης της ΔΗΠΑΡ και επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ! "  διαβάζουμε στο   http://www.euro2day.gr                     
Το θαύμα των φετινών Χριστουγέννων, μετά από πολλές περιπλανήσεις η ηγετική ομάδα ανακάλυψε το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του. Θα ακούσουμε πολλά τις επόμενες μέρες, καθώς η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου προκαλεί τριγμούς στο σύστημα. 
Θυμίζουμε μόνο ότι δεν έχει περάσει τόσος καιρός, ώστε να σβηστεί από τη μνήμη μας η δήλωση Βενιζέλου, το Μάιο του 2012, ότι "το ΠΑΣΟΚ είναι σάπιο" και ως σάπιο του συμπεριφέρθηκαν όλο αυτό τον καιρό. 

Σκανδαλίδης και Γεννηματά με αργά αντανακλαστικά....

Παρακολουθούμε με αγωνία και ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις των κορυφαίων στελεχών αυτές τις τελευταίες μέρες. Όλοι μιλούν για ενότητα  και συνέδριο (φυσικά μετά τις εκλογές) σε μια περίοδο που το κόμμα ουσιαστικά ακροβατεί με τους πειραματισμούς της ηγεσίας (ελιά- δηπαρ) μακριά από τη βάση του κόμματος, και ουσιαστικά μακριά από τις ανάγκες και τα θέλω της κοινωνίας.

Που ήταν αυτά τα "πρωτοκλασάτα" και πολυπροβαλλόμενα στελέχη όλο αυτόν τον καιρό; 

Γιατί δεν πίεζαν την  ηγεσία για νομιμοποίηση αποφάσεων μέσα από συνέδριο; 

Είχαν μήπως βολευτεί με τη συγκεκριμένη κατάσταση ;

Ο αρχιτέκτονας του σχεδίου ΔΗΠΑΡ, Κώστας Σκανδαλίδης τώρα μιλάει για συνέδριο ΠΑΣΟΚ ως κάτι το αυτονόητο. Γιατί δεν το είχε προτείνει μέχρι χθες ;

Σήμερα μιλούν για διάσπαση, επειδή ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να θέσει μια σειρά από αιτήματα που πρέπει να απαντηθούν και να αποφασιστούν από τη βάση.

Μήπως η διάσπαση έγινε μεταξύ της ηγεσίας και της ευρύτερης βάσης από καιρό, από τις συνεχείς προσπάθειες μεταμόρφωσης σε ελιά -δηπαρ;

Μήπως η διάσπαση έχει γίνει από τη συνεχή περιφρόνηση της ηγεσίας προς τη βάση;

Μήπως θυμήθηκαν λίγο αργά την ιστορία του κινήματος, αφού ουδείς εξ αυτών παραπονέθηκε όταν εξαφανίστηκε από την επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος;

Όμως, πέρα και πάνω από όλα το κρίσιμο ερώτημα είναι κατα πόσο το κόμμα αφουγκράζεται τα λαϊκά αιτήματα, τα αιτήματα που τόσο καιρό εξέφραζε.

Δεν είναι λοιπόν, ζήτημα "θέσεων" (κυβερνητικών καρεκλών) αλλά ιδεολογίας και προτάσεων στην κοινωνία.

Και για να μην τους αδικούμε βέβαια, να σημειώσουμε ότι κανείς τους δεν πρότεινε Συνέδριο επίσημα, αλλά συμπληρωματικά ανάμεσα σε άλλα σε συνεντεύξεις - δηλώσεις τους ενάντια στον Γιώργο Παπανδρέου.

Παπανδρέου σε Βενιζέλο: Δεν έλαβα και πάλι καμία απάντηση για την προϊούσα διάλυση του ΠΑΣΟΚ

Δελτίο Τύπου για την συνάντηση με τον Β. Βενιζέλο εξέδωσε το γραφείο τύπου του Γιώργου Παπανδρέου
 
"Στη συνάντηση συζητήθηκαν οι τρέχουσες εξελίξεις και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως είναι ήδη γνωστό, έχει καταθέσει τις απόψεις του και τις θέσεις του και για την πορεία της χώρας και για την πορεία του κινήματος, που παραμένουν σε ισχύ και είναι αναγκαίες. Προτάσεις, που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της προϊούσας διάλυσης που εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ και παράλληλα, της αναγέννησης και ανασυγκρότησής του. Επ´ αυτών δεν υπήρξε ουσιαστική απάντηση".

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ "ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ" ΚΟΖΑΝΗ

Φίλες και φίλοι,

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι και πάλι στην Κοζάνη.

Σε μια περιοχή, που όπως έχω πει πολλές φορές, όλοι οι Έλληνες της χρωστούν πολλά, γιατί έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ανάπτυξη του τόπου με μεγάλο κόστος.

Αλλά και μια περιοχή, που μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο στο πλαίσιο των προσπαθειών μας για πράσινη ανάπτυξη, για βιώσιμη ανάπτυξη.

Το οδοιπορικό της Έκθεσης για τους Αγώνες που μας εμπνέουν, για τις Αξίες που μας ενώνουν, συνεχίζεται.

Από την Αθήνα, στην Κρήτη και τώρα στη Μακεδονία.

Να ευχαριστήσω τον Φίλιππο Πετσάλνικο - και την ομάδα στο Ίδρυμα, για τη δουλειά και την προσφορά τους στην οργάνωση αυτής της ωραίας έκθεσης.

Θα ήθελα να αφιερώσω τη σημερινή εκδήλωση σε έναν άνθρωπο που βρέθηκε στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία, σε έναν αγωνιστή που αφιέρωσε τη ζωή του - από τον ανένδοτο αγώνα, την απελευθέρωση από τη δικτατορία και την κατάκτηση της μεγάλης αλλαγής του ’81 - στην πάλη για αξίες.

Μιλώ για τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, που έφυγε προ ημερών από κοντά μας και τον οποίο τίμησε σήμερα και η Βουλή.

Πίστεψε στις αξίες της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού.
Και έκανε τα πιστεύω του πράξη.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, ο αγώνας για αξίες είναι παγκόσμιος.
Δεν γνωρίζει σύνορα.

Σήμερα, παντού στον κόσμο γίνεται μία μάχη.
Αλλού αιματηρή, αλλού πολιτική, αλλά παντού σκληρή.
Από την Ευρώπη μέχρι την Μέση Ανατολή, από την Wall Street μέχρι το Hong Kong.

Είναι μια μάχη μεταξύ αυτών που διψάνε απλά για την εξουσία
και εκείνων που διψάνε για μία κοινωνία αξιών.

Μεταξύ αυτών που προωθούν και προσκυνούν το δίκιο του ισχυρού – στην πολιτική, στην οικονομία, στις διακρατικές σχέσεις,
και εκείνων που υπηρετούν μόνο την ισχύ του δικαίου.

Μεταξύ αυτών που προωθούν την πολιτική του φόβου ή την πολιτική της αγανάκτησης,
αντί της αλήθειας.

Μεταξύ αυτών που θέλουν απλώς να κατέχουν την εξουσία, ή θέλουν απλά την εξουσία χωρίς να αλλάζουν τίποτα,
και εκείνων που θέλουν να αλλάξουν τις δομές εξουσίας, για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Μεταξύ αυτών που φτιάχνουν την καριέρα τους ή συγκροτούν τις δυνάμεις τους σπέρνοντας διχασμό και μίσος
και αυτών που θέλουν να συγκροτήσουν μια κοινωνία με τον πολίτη δυνατό, ελεύθερο, ασφαλή, σίγουρο και δημιουργικό.

Μεταξύ αυτών που επιβιώνουν με τα ψέματα και τον εκφοβισμό, καλλιεργώντας την άγνοια και τη χειραγώγηση των πολιτών,
και αυτών που αποκαλύπτουν αλήθειες για να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του πολίτη, με τη δημιουργική συμμετοχή του, την ενδυνάμωσή του.

Είναι μία μάχη μεταξύ της συντήρησης και των αξιών της προόδου.

Και η συντήρηση πάντα θα καλλιεργεί ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας.
Κάτι που είδαμε και με τα τραγικά γεγονότα στο Πακιστάν ή στην Νιγηρία.
Όπου χτυπήθηκαν σχολεία, μαθητές και καθηγητές ή απήχθησαν νέες κοπέλες.
Γιατί;
Για να μην μάθουν.
Για να μην απελευθερώσουν την σκέψη τους.
Για να μπορούν άλλοι να τους χρησιμοποιούν ως "εξαρτήματα".

Φίλες και φίλοι,

Ερχόμουν εδώ στην Κοζάνη, στην Δυτική Μακεδονία, ως υπεύθυνος κλιμακίου, για να φτιάξουμε τους πρώτους πυρήνες του ΠΑΣΟΚ το 1976.
Μια διαφορετική τότε Ελλάδα.
Γυρίζαμε χωριά, γειτονιές, μιλάγαμε στα καφενεία.
Θυμάμαι - Αντιμετωπίζαμε και φόβο και καχυποψία.
Καμιά φορά δεν βρίσκαμε άνθρωπο να μιλήσουμε.
Βρίσκαμε μπροστά μας ένα πέπλο σιωπής και άγνοιας που είχε σκεπάσει την τότε κοινωνία.
Από την λογοκρισία και την καταπίεση.
Από το κυνηγητό ενάντια σε κάθε τι το διαφορετικό.

"Θα μας πάρετε τα χωράφια και τις γίδες", μας έλεγαν.
Εμείς αντικρούαμε - Θέλουμε συνεταιρισμούς, θέλουμε αυτοδιοίκηση, θέλουμε παιδεία και υγεία, να κατοχυρώσουμε δημοκρατικά δικαιώματα που θα δώσουν δύναμη στον πολίτη.

Φωνή και σιγουριά.

Σπάσαμε το πέπλο σιωπής.

Αυτό πρέπει να κάνουμε και σήμερα.

Γιατί και σήμερα δίνεται αυτή μάχη.

Και διεθνώς και στην Ελλάδα.

Οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν.

Και για αυτό εμείς, οι προοδευτικές δυνάμεις, συγκρουόμαστε με την παγκόσμια επέλαση της συντήρησης και του λαϊκισμού.

Είτε αυτή εκφράζεται με το φόβο, είτε εκφράζεται με την τυφλή αγανάκτηση, είτε καλλιεργεί το μίσος και θεωρίες συνωμοσίας.

Εμείς ξέρουμε ότι:

Οι αγορές μπορούν να χαλιναγωγηθούν,
αν συλλογικά οι εκλεγμένες κυβερνήσεις αποκτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και θέσουν κανόνες και αρχές.

Ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να εξανθρωπιστεί.

Οι ανισότητες μπορούν να περιοριστούν,
να διασφαλίσουμε σωστές δουλειές και κοινωνικό κράτος, εάν δημιουργήσουμε θεσμούς διαφάνειας και δικαιοσύνης.

Οι συγκρούσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, θα μπορούσαν να προληφθούν ή να επιλυθούν,
εάν δοθεί προτεραιότητα στην ευημερία, τον σεβασμό του διαφορετικού, των ανθρώπινων και μειονοτικών δικαιωμάτων, και στις αρχές του διεθνούς δικαίου για την οικοδόμηση της ειρήνης.

Το ζήτημα είναι, να αναλάβει και πάλι τα πρωτεία η πολιτική, η έκφραση του κοινού συμφέροντος, έναντι των αγορών, αλλά και κάθε άλλης δύναμης υπερσυγκέντρωσης εξουσιών έξω από τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.

Απαραίτητη θεωρούμε την οργανωμένη παρουσία των πολιτών - με προτάσεις παραγωγικές και δημιουργικές - που ενώνουν και ενδυναμώνουν την κοινωνία και τους συμμετοχικούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών αγωνιζόμαστε κάθε μέρα να ενισχύσουμε με τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Σήμερα η μάχη κατά της ανισότητας και υπέρ της αλήθειας δίνεται παντού.

Οι 85 πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου κατέχουν περισσότερο πλούτο, από τον πλούτο του 50% των φτωχότερων πολιτών του πλανήτη μας.
Αδικία.
Αλλά και συγκέντρωση τεράστιας ισχύος στα χέρια λίγων.
Και αυτοί οι λίγοι αιχμαλωτίζουν δημοκρατίες, εξαγοράζουν συνειδήσεις, αγοράζουν ΜΜΕ.
Μάχη δίνεται για τον έλεγχο των ΜΜΕ.
Η συγκέντρωση της μιντιακής εξουσίας μαίνεται σήμερα ακόμα και στο διαδίκτυο.
Μεταξύ αυτών που το θέλουν ανοιχτό, ελεύθερο, προσβάσιμο, χώρο μάθησης για όλους
και εκείνων - ισχυρών συμφερόντων, κεφαλαίου, αυταρχικών η ακραίων ηγετών, απολυταρχικών ιδεολογιών, που το θέλουν εργαλείο για τις επιδιώξεις τους.
Ντουντούκα προπαγάνδας και μόνο.

Φίλες και φίλοι,

Ένα παρόμοιο πέπλο σιωπής σκέπασε την χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Δεν θα μιλήσω για το παρελθόν.
Για το μέλλον θα μιλήσω.

Αλλά το μέλλον πρέπει να το χτίσουμε σε στέρεες βάσεις.
Με βάση τις αλήθειες.
Όχι πάνω στην άγνοια, τα ψέματα, τους μύθους και την συνωμοσιολογία.

Αν θες να υπηρετείς την πατρίδα - όπως έκανε πάντα το Κίνημά μας - μπορεί να βρεθείς μπροστά σε αφόρητα δύσκολες αποφάσεις.

Να συγκρούεται το θέλω, των αξιών σου, με το πρέπει των περιστάσεων.

Αυτό συνέβη όταν αναλάβαμε ευθύνες που δεν μας αναλογούσαν - για να μη ζήσουν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά την τραγωδία της βίαιης χρεοκοπίας.

Πήραμε και αποφάσεις που μάτωσαν κόσμο, πολύ κόσμο.

Κόσμο που δεν έφταιγε. Πονέσαμε για αυτό.

Αποφάσεις που δεν θα χρειάζονταν αν η αξιοπιστία της χώρας δεν είχε πληγεί θανάσιμα από αυτούς που είπαν ψέματα και έφυγαν.
Αποφάσεις που δεν θα χρειάζονταν - γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου - αν ο δημόσιος τομέας δεν είχε εγκαταλειφθεί για χρόνια στην τύχη του, αν δεν είχε γίνει όχημα ρουσφετιών, σπατάλης και διανομής προνομίων στους λίγους. Τελείως ανήμπορος να χτυπήσει την φοροδιαφυγή και να κατανείμει δίκαια τα βάρη.
Αποφάσεις που δεν θα χρειαζόταν ποτέ να πάρουμε, αν η Ευρώπη μας έδινε λίγο χρόνο για να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις μας.


Το Κίνημά μας φίλες και φίλοι, έπρεπε και πρέπει, να αισθάνεται περήφανο που την κρίσιμη στιγμή, η κυβέρνηση και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, δεν κρύφτηκαν πίσω από τη συνειδητή άρνηση της συντριπτικής πλειοψηφίας της τότε αντιπολίτευσης να βάλει πλάτη.
Κάναμε το πατριωτικό μας καθήκον.
Γιατί σύμφωνα με τις αξίες μας, υπάρχουμε στην πολιτική για να υπηρετούμε την πατρίδα, όχι για να μας υπηρετεί αυτή.
Ούτε 180 σίγουροι υπήρχαν, ούτε χρόνος για εκλογές υπήρχε.
Κανείς δεν δικαιούται να παίζει την τύχη της χώρας στα ζάρια.
Πόσο μάλλον με την απειλή της βίαιης χρεοκοπίας ante portas.


Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να δηλώνει ξεκάθαρα, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν ήταν το 2010 και το Μνημόνιο, αλλά το πελατειακό πάρτι που στήθηκε σε βάρος της χώρας μέχρι το 2009.

Δεν θα χρειαζόμασταν ποτέ να ψάχνουμε για πιστωτές, να ζητάμε από τους εταίρους μας δάνεια, αν δεν είχε προηγηθεί η πορεία προς το χάος. Μια πορεία που οδήγησε τη χώρα να έχει το 2009, ταυτόχρονα,

Και ύφεση στο -4%,

Και δημόσια διοίκηση διαλυμένη από το ρουσφέτι,

Και χρέος στα 320 δισ. και ιλιγγιωδώς αυξανόμενο,

Και νέο έλλειμμα στα 36,5 δισ. όπως μάθαμε αργότερα,

Και αβυσσαλέο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στο 14%,

Και, το κυριότερο, θανάσιμο έλλειμμα αξιοπιστίας, μετά τα όσα είχαν δει οι εταίροι μας και οι αγορές την πενταετία, 2004-2009.

Αυτό το τελευταίο, το συνειδητοποιούν τώρα και άλλες πολιτικές δυνάμεις - αν και με δική τους ευθύνη βρισκόμαστε ενώπιον ενός αδιεξόδου.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπερασπίζεται το μεταρρυθμιστικό κύμα της περιόδου 2009-2011 και να μην αφήνει κανέναν να το καπηλευθεί.

Πετύχαμε μία χωρίς ιστορικό προηγούμενο δημοσιονομική προσαρμογή και βάλαμε την Ελλάδα στην πρωτοπορία του ρυθμού μεταρρυθμίσεων, μεταξύ όλων των αναπτυγμένων χωρών από το 2010.

Αναγνωρίζουμε ότι δεν καταφέραμε να αλλάξουμε την Ελλάδα όσο είχαμε υποσχεθεί.

Ότι έγιναν και λάθη, είτε λόγω της απίστευτης πίεσης, είτε λόγω του ασφυχτικά περιορισμένου χρόνου, είτε λόγω και της δικής μας αδυναμίας να φτάσουμε όσο μακριά έπρεπε.

Αλλά, παντού, σε κάθε τομέα, παρά τα λάθη, τη διετία 2009-2011 έγινε μία αρχή προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αρχή που αν είχε γίνει λίγα χρόνια πριν τα τέλη του 2009, η χώρα δεν θα έφτανε στα πρόθυρα χρεοκοπίας και δεν θα χρειαζόταν ποτέ Μνημόνιο.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να αναγνωρίζει την σημασία της ιστορικής νίκης του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009.

Νίκη που μπορεί να ήρθε πολύ αργά για να αποφύγουμε τη σκληρή επιτήρηση, αλλά που γλύτωσε στο παρά ένα τον τόπο από μία εθνική τραγωδία βίαιης χρεοκοπίας.

Το Κίνημά μας στέκεται απέναντι σε όσους επιχείρησαν να μειώσουν την εμβέλεια της νίκης αυτής, υιοθετώντας την προπαγανδιστική διαστρέβλωση του «λεφτά υπάρχουν» από τους ένοχους θιασώτες της δήθεν επανίδρυσης του κράτους και αργότερα των Ζαππείων.

Η ιστορική για τον τόπο νίκη του 2009 ήρθε ως αποτέλεσμα της βαθύτατης θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής σήψης που ζούσε ο τόπος και της εξίσου βαθειάς δίψας μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού λαού να αλλάξουμε πριν να βουλιάξουμε.

Για αυτό και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, πρόγραμμα που προέβλεπε άμεσο νοικοκύρεμα της οικονομίας, ριζικές θεσμικές αλλαγές και αναθέρμανση της οικονομίας χωρίς να μοιράζει χάντρες Ζαππείων, αγκαλιάστηκε από τον Ελληνικό λαό, από κοινωνικούς φορείς και όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπερασπίζεται τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2009-2011.

Επιλογές που δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός.
Με εξωπραγματικά δύσκολη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους, πολλοί εκ των οποίων ήθελαν, μυωπικά, να τιμωρηθεί η Ελλάδα για αυτά που είχαν κάνει αυτοί που έφυγαν.

Επιλογές που δικαιώνονται όχι μόνο από τις εξελίξεις, αλλά και από αυτούς που τις πολέμησαν λυσσαλέα ως αντιπολίτευση και στη συνέχεια βρέθηκαν ή θεωρούν ότι θα βρεθούν στην εξουσία.

Οι εταίροι μας έχουν σημαντικές ευθύνες, για το γεγονός ότι, το κόστος αυτής της μετάβασης ήταν και είναι τόσο οδυνηρό.

Αλλά όσο και εάν θέλουμε να ασκήσουμε δικαιολογημένη κριτική στους εταίρους μας ή στην δύναμη των διεθνών αγορών, ευθύνη δικιά μας ήταν και είναι να κάνουμε την Ελλάδα ισχυρή.

Να στέκεται στα δικά της πόδια, με τις δικές της δυνάμεις, ώστε να μην είναι εξαρτημένη και εκτεθειμένη στις βουλήσεις των διεθνών αγορών ή τις υπερβολικές απαιτήσεις των εταίρων.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν διαμορφώσουμε ένα δικό μας πρόγραμμα.
Ένα Ελληνικό Πρόγραμμα προσαρμογής και αλλαγών.
Ένα πρόγραμμα Συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό - με τις επόμενες γενιές.

Ένα παρόμοιο πρόγραμμα, θα ήταν και βασικό διαπραγματευτικό μας ατού απέναντι στους δανειστές μας.

Δεν τα λέμε τώρα αυτά. Τα λέμε χρόνια τώρα.

Πριν από δυόμιση χρόνια, τον Αύγουστο του 2012, η σημερινή κυβέρνηση έφερνε το πρώτο νομοσχέδιο προς ψήφιση στη Βουλή.

Νομοσχέδιο που ξεχαρβάλωνε τον νόμο - τομή που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είχα πει τότε, μεταξύ άλλων τα εξής στη Βουλή:

«Όσο χρόνο και όσα χρήματα κι αν μας δώσουν οι εταίροι μας, όσο ευνοϊκή και αν γίνει η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πρώτιστη ευθύνη, δική μας ευθύνη, είναι να συνεχίσουμε να αλλάζουμε ριζικά τη χώρα μας.

…Δεν πρόκειται να σωθεί οριστικά η χώρα αν δεν αλλάξει ριζικά».

Και προειδοποιούσα λέγοντας:

«Τη στιγμή που διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους μας για αποφυγή των λεγόμενων οριζόντιων μέτρων, ένα βασικό διαπραγματευτικό μας όπλο θα ήταν η ανάδειξη του μεταρρυθμιστικού έργου που προωθήσαμε κάτω από αντίξοες συνθήκες.

…Θα έπρεπε να βροντοφωνάζουμε για κάθε μεγάλη θεσμική αλλαγή αντί να την καταργούμε, αποδεικνύοντας έτσι τη βούλησή μας να σπάσουμε αυγά για να βάλουμε τάξη στη χώρα.

Εσείς κάνατε το αντίθετο. Δώσατε στους εταίρους μας το μήνυμα ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υποκύψει στις βουλήσεις κάθε κακώς εννοούμενης συντεχνίας, κάθε ειδικού συμφέροντος.

Και αυτό υπονομεύει και τη διαπραγματευτική μας θέση».

Αυτά λέγαμε από τότε.

Γιατί το είχαμε δει από τότε το έργο, φίλες και φίλοι.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα σήμερα;

Οι έχοντες την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, απέτυχαν να την οδηγήσουν στην «επόμενη μέρα», παρά την διακομματική στήριξη στη Βουλή, παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας σε σχέση με αυτά που αντιμετώπισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2009-2011 και παρά το γεγονός ότι, οι δυσκολότερες αποφάσεις μεταρρυθμίσεων και προσαρμογής έγιναν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Ούτε μία ώρα δεν θα άντεχαν στη θέση μας το 2010 όλοι αυτοί που μας έκαναν και μαθήματα διαπραγμάτευσης.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπογραμμίζει ότι η μεταρρυθμιστική ορμή της διετίας 2009-2011, που διακόπηκε σταδιακά από την κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις πρόωρες εκλογές του 2012, είναι αδήριτη, επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη, να συνεχιστεί.

Διατυπώνουμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας την πεποίθηση ότι τα ελλείμματα που περιορίσαμε δραστικά, δεν ήταν παρά το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης.

Κρίση Δημοκρατίας.

Κρίση ενός πελατειακού συστήματος.
Ενός κράτους και ενός οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου, που πολλαπλασίαζε αδικίες αντί να προωθεί αξίες,
στήριζε τον παρασιτισμό αντί της παραγωγικής Ελλάδας,
σπαταλούσε ή επέτρεπε κάποιοι να ιδιοποιούνται πόρους και χρήματα του Ελληνικού λαού, αντί να τα διαχειρίζεται με διαφάνεια υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.

Επένδυε στη διατήρηση της εξουσίας, αντί της υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας μας.

Κρίση ενός πελατειακού συστήματος, που διατηρούσε την εξουσία κρατώντας τον Έλληνα και την Ελληνίδα όμηρους μέσα από εξαρτήσεις και δουλείες.

Ενός συστήματος που και σήμερα θέλει συνειδήσεις εξαγορασμένες ή φοβισμένες από τις κατεστημένες δυνάμεις της χώρας.

Αυτές οι δυνάμεις, οι πρακτικές και οι δομές, έφεραν τα ελλείμματα και τελικά την εξάρτηση.
Αυτές ευθύνονται που μας οδήγησαν να έχουμε την ανάγκη ενός μνημονίου, που πράγματι, αποτελεί μια επώδυνη μετάβαση.

Αυτές έχουμε απέναντι.
Αυτές πρέπει να ξεριζώσουμε.

Αντί να συζητάμε για αυτά, όλη η πολιτική μάχη βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω από την κυβερνητική καρέκλα.

Καμία συνεννόηση, έστω στα στοιχειώδη, μετά από όσα περάσαμε, με τις ηγεσίες Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης να ανταγωνίζονται για το ποιος θα προκαλέσει μεγαλύτερο φόβο στον Ελληνικό λαό και επομένως αστάθεια στη χώρα.

Αντιθέτως, οι ηγεσίες της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης παραμένουν απόλυτα προσηλωμένες στον μοναδικό κοινό τόπο που χαρακτηρίζει τη γενικότερη στάση τους και συνοψίζεται στο ψευτοδίλημμα: ποιος θα σκίσει γρηγορότερα το Μνημόνιο.

Τα αντιμνημονιακά καλλιστεία στα οποία επιδόθηκαν και οι μεν και οι δε, οδηγούν την Ελλάδα σε απαράδεκτο και επικίνδυνο αδιέξοδο μιας και δεν απαντούν στα πραγματικά διακυβεύματα.

Για αυτό και απέναντι σε κάθε συντήρηση, αριστερή και δεξιά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που μιλάνε για τη «Μεταμνημονιακή Ελλάδα» και διαγωνίζονται σε μία δήθεν φιλολαϊκή ρητορική,
συντασσόμαστε με όλους εκείνους τους προοδευτικούς πολίτες που θέλουν να μιλήσουν και να αγωνιστούν, να δουλέψουν, για την απελευθερωμένη «Μεταπελατειακή Ελλάδα».

Γιατί από το Μνημόνιο, αργά ή γρήγορα, θα βγούμε.

Αλλά η «έξοδος» που έχει σημασία, αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, είναι μία:

Η «έξοδος» από όσα μας οδήγησαν στο Μνημόνιο.

Η «έξοδος» από την πελατειακή νοοτροπία. Τον πελατειακό καπιταλισμό.

Το ξερίζωμα της ρίζας του κακού.

Γιατί η Ελλάδα μπορεί.

Το ξέρουν τόσοι φίλοι που είναι εδώ - και είμασταν μαζί μετανάστες ή εξόριστοι, στη Σουηδία ή τη Γερμανία.

Αυτές είναι οι αλήθειες που χρειάζεται η χώρα.

Αλλά υπάρχει και μία ακόμη, πολύ μεγάλη αλήθεια στην οποία θα ήθελα να αναφερθώ.

Το Κίνημά μας έπρεπε και πρέπει να υπογραμμίζει ότι, με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση το 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε κατάσταση οικονομικού πολέμου, ή έστω τον Οκτώβριο του 2011 με τη Συμφωνία των Βρυξελλών και το δημοψήφισμα, η Ελλάδα σήμερα θα είχε περάσει προ πολλού τον κάβο.
Θα είχε γλυτώσει πολλά.

Δεν θα μιλάγαμε σήμερα για παρατάσεις.
Δεν θα ακούγαμε σήμερα, το 2014, για GRexit.

Έχοντας ζήσει όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, έχοντας υπόψη και το παράδειγμα χωρών όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, έχοντας υπόψη τη βούληση του Ελληνικού λαού για συνεννόηση, το Κίνημά μας πιστεύει και παλεύει για την οικοδόμηση ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων - και μέσω κυβερνητικής συνεργασίας.

Προσοχή, όμως.
Συναίνεση για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.
Από το να ενδυναμώσουμε την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία μέχρι και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και συλλογικά τα αίτια της οικονομικής κρίσης.
Όχι συναίνεση για να μείνουμε στα ίδια.
Όχι για να γυρίσουμε πίσω.
Ούτε για να μοιράσουμε καρέκλες.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, σαφές προγραμματικό και δεσμευτικό πλαίσιο, όχι κείμενα που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, συνεργαζόμαστε για πολιτικές που συνιστούν πρόοδο, αξιοκρατία, δεν μπορεί να σημαίνει συνεργασία για να μοιράσουμε πελατειακά τα κρατικά ιμάτια και τις θέσεις.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει, ακόμα πιο συλλογικές αποφάσεις, δεν μπορεί να σημαίνει κατάργηση κάθε έννοιας κυβερνητικής συλλογικότητας.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει να έρχονται νόμοι στη Βουλή με διαφάνεια και διαβούλευση, όχι τροπολογίες για την πώληση του αιγιαλού, τα χατίρια ενός τραπεζίτη ή κάποιου μιντιάρχη, μέχρι τις συνεχείς προσπάθειες αποδόμησης της διαύγειας.

Κυβερνητική συνεργασία σημαίνει δημοκρατικές αξίες και διαδικασίες, δεν μπορεί να σημαίνει υπόγειες διαδρομές με Χρυσαυγίτες.

Είναι αδιανόητο για μένα, πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης και μετά από όσα περάσαμε, να βρισκόμαστε ως χώρα στη σημερινή θέση.
Αδιανόητο.

Αντί για έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη Δεκεμβρίου του 2014, όπως ήταν προγραμματισμένο εδώ και τρία χρόνια, να έχουμε παράταση με άδηλη έκβαση και επαναφορά σεναρίων εξόδου από το ευρώ.

Αντί για ευτυχή κατάληξη της αξιολόγησης των πεπραγμένων, που θα οδηγούσε στην υιοθέτηση εδώ και μήνες εκ μέρους των εταίρων μας, μιας Στρατηγικής Συμφωνίας που θα είχαμε εμείς διαμορφώσει με δική μας πρωτοβουλία, Συμφωνία που θα αποτελούσε παράλληλα και ένα Εθνικό Συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό για τα παραπέρα βήματα που καθιστούν την Ελλάδα χώρα διαφάνειας, χρηστής διοίκησης, δικαιοσύνης και βιώσιμης ανάπτυξης,
σήμερα να μην υπάρχει καμία Συμφωνία, κανένα Σχέδιο, μόνο αβεβαιότητα.

Γι' αυτό, πιστεύω βαθειά, ότι χρειάζεται συνεννόηση και συναίνεση.

Ακόμη και για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας υπάρχει χρόνος, αν έστω και αυτήν την ύστατη ώρα, πρυτανεύσει το εθνικό συμφέρον.

Και σε κάθε περίπτωση,

Να καταστεί άμεσα δυνατή, η συγκρότηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα πρέπει:

Να στηρίζεται σε ξεκάθαρο προγραμματικό πλαίσιο, για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, με σαφές δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο.

Να επιδιώξει στοιχειώδη συνεννόηση οικοδόμησης διαπραγματευτικού πλαισίου για την αξιολόγηση των δεσμεύσεων της χώρα έναντι των εταίρων της.

Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση - προτείνω και διεθνή διάσκεψη με πρωτοβουλία μας -  για την οριστική διευθέτηση του δημοσίου χρέους.

Να προχωρήσει σε ουσιαστική, προοδευτική, ιστορικής σημασίας Συνταγματική Αναθεώρηση.

Να αξιοποιήσει τον θεσμό του δημοψηφίσματος, δηλαδή, τη δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος ο πολίτη, για την προώθηση μεγάλων θεσμικών τομών στη χώρα

Να επιδιώξει εθνική συνεννόηση για την έξοδο από το Μνημόνιο και την ασφαλή μετάβαση στην «επόμενη μέρα».

Η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή, για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, επιβεβαίωσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι αυτή η πρόταση που κατέθεσα προ ημερών, είναι πρόταση υπέρβασης του αδιεξόδου στο οποίο οδήγησαν τη χώρα και μαζί είναι πρόταση προοπτικής και μιας βιώσιμης πορείας.

Και βεβαίως - για την διασφάλιση μιας βιώσιμης πορείας για τη χώρα και τον Ελληνικό λαό, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, οφείλουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Φίλες και φίλοι,

Υπάρχει κόσμος που μοιράζεται τις αξίες και υπερασπίζεται τη διαδρομή και τις στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλει να το κρύψει – ούτε θέλει η επίκληση του ονόματος ΠΑΣΟΚ να γίνεται μόνο προεκλογικά και μόνο για την ψήφο στο παραβάν.

Η Ελλάδα, όλοι μας χρειαζόμαστε ένα Κίνημα πρωταγωνιστή προοδευτικών αλλαγών.

Ο πολιτικός μας χώρος, ο χώρος της προόδου, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, είναι εκείνος ο χώρος που μπορεί να ηγηθεί της προσπάθειας σχηματισμού ευρύτερων συναινέσεων που έχει ανάγκη η χώρα για να αλλάξει, να πάει μπροστά.

Δεν μιλάμε για κανέναν τρίτο πόλο.

Μιλάμε για τον πόλο που πρέπει και μπορεί να είναι κυρίαρχος ιδεολογικά και πολιτικά στην Ελληνική κοινωνία, στη χώρα.

Δεν αξίζει σε αυτόν το χώρο να ετεροπροσδιορίζεται από καμία δεξιά ή αριστερή συντήρηση.

Μπορούμε.

Έχουμε έργο και πολιτικές επιλογές που κάθε μέρα δικαιώνονται ακόμα και από αυτούς που μας πολεμούσαν.
Ας τα υπερασπιστούμε.

Έχουμε το καλύτερο στελεχιακό δυναμικό, στελέχη που έζησαν τις αλήθειες, σήκωσαν την Ελλάδα στις πλάτες τους την κρίσιμη ώρα και είναι περήφανοι για αυτό.

Ας ξαναβρεθούμε.
Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί που μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες.

Οραματιζόμαστε και μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης που να οδηγήσει τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία, σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, που να παράγει υγιή πλούτο, βιώσιμες θέσεις εργασίας και να διανέμει δίκαια το αποτέλεσμα των κόπων του Ελληνικού λαού.

Μπορούμε να το κάνουμε.

Αυτό το Κίνημα προοδευτικών αξιών πρέπει να αναβιώσουμε και στην Ελλάδα.

Από παντού έρχεται το ίδιο μήνυμα:

Όλοι αναζητάμε μια νέα αρχή.
Όλοι διψάμε και ελπίζουμε σε ένα καινούργιο ξεκίνημα που θα συμβάλλει καθοριστικά στην αναγέννηση της χώρας.

Ήρθε η ώρα να ακουστεί η δικιά μας φωνή για…

Ένα Κίνημα προοδευτικών αξιών, απέναντι στο συντηρητικό κυνήγι της εξουσίας.
Ένα Κίνημα αλήθειας, απέναντι στον ανορθολογισμό.
Ένα Κίνημα – πρωταγωνιστικό προοδευτικό πόλο ευρύτερων συνεργασιών, όχι «πατερίτσα» της δεξιάς ή αριστερής συντήρησης.
Ένα Κίνημα Συμμετοχής και Αυτοοργάνωσης, απέναντι στον ελιτισμό και τα παιχνίδια κορυφής, που δεν αφορούν κανέναν.

Αυτοοργάνωση, ώστε να συγκροτούμε μέτωπο απέναντι:
Στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία της δεξιάς και αριστερής συντήρησης.
Στον παρασιτισμό της μεγάλης διαφθοράς των κερδοσκόπων, κρατικοδίαιτων προμηθευτών και φοροφυγάδων, αλλά και του μικρού παρασιτισμού των άδικων προνομιών συντεχνιών, των πελατειακών διευθετήσεων.
Στον κρατισμό που γιγαντώνεται στο χώρο της δεξιάς και αριστερής συντήρησης. Που αντιμετωπίζει το δημόσιο σαν πελατειακό λάφυρο, στρεβλώνει κάθε προσπάθεια αξιοποιήσης των παραγωγικών μας πλεονεκτημάτων της χώρας και υπονομεύει τη δημοσιονομική σταθερότητα με τον διαρκή κίνδυνο εκτροχιασμού των ελλειμμάτων.
Στον νεοφιλελευθερισμό, και κυρίως, απέναντι στις παλιές και νέες ανισότητες που αυτός παράγει.

Εκφράζουμε πολιτικά τη συμμαχία όλων εκείνων που διψάνε
να δουν τη χώρα μας να αλλάζει ριζικά προς το καλύτερο,
να δουν κανόνες που υιοθετούνται με διαφάνεια και ισχύουν για όλους, ακόμα και για τους ίδιους, γιατί αναγνωρίζουν ότι η αλλαγή πρέπει να αφορά τον κάθε ένα μας προσωπικά.

Τη συμμαχία που ενώνει μέσα από την ανθρωπιά,
κάθε σκληρά εργαζόμενο πολίτη - στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα,
τον κόσμο της υγιούς επιχειρηματικότητας που άντεξε,
τους δημοσίους υπάλληλους που εργάζονται για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον παρά τις αντιξοότητες,
τους αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους και αγρότες που παρά την κρίση κατάφεραν να επιβιώσουν,
τους ανέργους, ιδίως τους νέους, τους χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και μικρομεσαίους που βρέθηκαν στο περιθώριο, στα χρέη – και το δικαίωμα των οποίων στις ευκαιρίες οφείλουμε να αποκαταστήσουμε.

Πολιτική αποστολή μας, δέσμευση και υποχρέωση μας, είναι να σφυρηλατήσουμε ξανά τη συμμαχία αυτή, να την εκφράσουμε πολιτικά.

Με ακριβοδίκαιη προστασία όσων έχουν ανάγκη.

Με βιώσιμη και διάφανη υποστήριξη των δημιουργικών δυνάμεων για να αναδείξουν τα ταλέντα, τις ιδέες και τους καρπούς των κόπων τους.

Και πάνω από όλα με αναγνώριση ότι, τα δικαιώματα συνεπάγονται υποχρεώσεις και δεν μπορεί ποτέ ξανά ο λογαριασμός να σταλεί στην επομένη γενιά.

Και για να μην ξανασταλεί ποτέ ο λογαριασμός στις επόμενες γενιές, το δικό μας Κίνημα πρέπει να πρωτοπορεί στην αποκατάσταση της αλήθειας.

Απέναντι στον ανορθολογισμό, μέσα στον οποίο βούλιαξε τα τελευταία χρόνια η χώρα.

Απέναντι στις θεωρίες συνομωσίας που εξέθρεψαν το μίσος και αυτό με τη σειρά του τη βία.

Απέναντι στο τέρας της δημαγωγίας και της πατριδοκαπηλείας, που δημιουργήθηκε για να χτυπηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τελικά, στράφηκε εναντίον των δημιουργών του αλλά και όσων το ανέχτηκαν.

Μακριά από εμάς αρρωστημένες νοοτροπίες που βάζουν τον πατριωτισμό του οποιουδήποτε στο ζύγι.

Φίλες και Φίλοι,

Είναι δύσκολος ο δρόμος των προοδευτικών αξιών.

Ανηφορικός.

Έχει και Σειρήνες, σε κάθε σπιθαμή της ανηφόρας, να μιλάνε για τον εύκολο δρόμο:

Να σου λένε «Γιατί να σηκώνεις ευθύνες άλλων; Κρύψου πίσω τους, κατηγόρησέ τους, και ας καεί η χώρα – εσύ κοίτα να γλυτώσεις.»

Να σου λένε «Μην συγκρούεσαι, το κεφάλι σου θα φας. Μείνε πίσω, άσε να καούν όλοι και βλέπεις μετά.»

Να σου λένε «Γιατί μιλάς; Βολέψου, πήγαινε με το ρεύμα, σκέψου την πάρτη σου».

Προσωπικά πάντα προτίμησα τον δύσκολο δρόμο.

Αν στον δύσκολο δρόμο έκανα λάθη - προσπάθησα πάντα να μείνω πιστός σε αυτόν.

Ακόμα κι αν με έφερε πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα της συντήρησης και της αδράνειας.

Έχω μάθει να φωνάζω αυτά που πιστεύω.

Να τα λέω παντού με συνέπεια: στην παρέα, σε συνεντεύξεις, σε δηλώσεις, στο προεκλογικό μπαλκόνι.

Και να παλεύω για αυτά, για να γίνουν πράξη οι αξίες μας, σήμερα.

Επιμένω μέχρι κεραίας στις δημοσιοποιημένες ξεκάθαρες θέσεις μου.

Όλοι όσοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση.
Κινηματικά, στη βάση.
Με αυτοοργάνωση.
Με συμμετοχή.

Να γίνουμε εμείς πρώτοι η Αλλαγή που οραματιζόμαστε.
Ξανά.

Είναι τώρα η ώρα, οι προοδευτικές δυνάμεις να σπάσουν τον ομφάλιο λώρο με την πελατειακή Ελλάδα και να ορίσουν τον δρόμο για την «Μεταπελατειακή Ελλάδα», την Ελλάδα των αξιών.

Η δύναμή μας,
όταν αποτινάξουμε την ηττοπάθεια,
όταν συμμετέχουμε,
όταν αυτοργανωθούμε,
όταν δικτυωθούμε,
όταν δεν περιμένουμε τη λύση από αυτόχθονες ή έξωθεν σωτήρες,

η δύναμη όλων σας, όλων μας, δεν είναι απλά μια φωνή διαμαρτυρίας, είναι μια δύναμη - φορέας μιας δυναμικής πρότασης, είναι δύναμη παραγωγική, δημιουργική,
είναι και μια δύναμη ουσιαστικής διαπραγμάτευσης για τα συμφέροντα της χώρας και του Ελληνικού λαού, και μαζί,
μια δύναμη προσφοράς, αλληλεγγύης, δημιουργίας, που ενώνει απέναντι στις αντιλήψεις των κάθε λογής κατεστημένων.

Αυτή η προσπάθεια, είναι που έχει αξία και σημασία.

Για αυτήν θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Για αυτήν, αξίζει κάθε πρωτοβουλία.
Για τις αξίες μας, την ιστορία μας, αξίζει κάθε πρωτοβουλία.

Σας ευχαριστώ.

Ομιλία Γιώργου Παπανδρέου στην Κοζάνη

Γ. Πεταλωτής: ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Καυστικό σχόλιο από τον Γιώργο Πεταλωτή: "ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΜΕΝΟΥ - ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ , ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 

Πάντα αντικειμενική και ευέλικτη... η Μαρία ΣΠΥΡΑΚΗ πάλαι πότε ΠΑΣΟΚ, μετά δημοσιογράφος ΜΕGA και μετά ευρωβουλευτής της ΝΔ !!!

Στην "ΑΝΑΤΡΟΠΗ" επι λέξει , στο τραπέζι της "σταθερότητας" όπως έγραψε σοφός φίλος, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους " όταν λέμε μνημόνιο μην έχετε στο μυαλό σας τον Παπανδρέου που τον έστησαν στο Καστελλόριζο αλλά την μέθοδο διευκόλυνσης πληρωμής απο τους εταίρους μας των χρεών μας "... και προφανώς άπαντες συμφώνησαν έστω και δια της σιωπής...

Μόνο που την ταύτιση του κακού μνημονίου με τον τρισκατάρατο και πουλημένο Παπανδρέου, την κάνατε εσείς, επί χρόνια Μαρία και οι παρακαθήμενοί σας,, μέχρι να αποκτήσετε τη δέουσα ευελιξία . Εσείς και εκεί που είσασταν και που τυπικά πλέον είστε ...
Στερνή μου γνώση...

Άσε που το τραπέζι απεφάνθη για το νέο κόμμα Παπανδρέου . Το είπαν με ένα στόμα μια φωνή "ΤΕΛΕΙΩΣΕ". Ανακουφισμένοι γιατί οι άλλες που έχουν τους στενοχωρούν. Να και μια δημοσκόπηση που τους δικαίωσε.

Ο δε κάποτε συγγραφέας και γνωστός γυρολόγος ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ μεσα στον πόνο του για το ΠΑΣΟΚ , χαριτολόγησε με τις πετυχημένες black - βλακ χαριτωμενιές του, οτι έπρεπε να γίνει ερώτημα πόσο κακό κάνει στο ΠΑΣΟΚ.
Μάλλον για να έχει μια ανοιχτή πόρτα και για το επόμενο σάλτο του ..."

Έχει ο καιρός γυρίσματα!

Με τον συνήθη στόμφο  απειλούσε σε πρωινή εκπομπή ο πρώην ΠΑΣΟΚος και νυν βουλευτής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος, με εξεταστικές και ειδικά δικαστήρια τον Γιώργο  Παπανδρέου και στελεχη της Κυβέρνησής του, επιστρέφοντας στην ουσία  την πολιτική ζωή του τόπου στην εποχή του "βρώμικου 89".  Το τελευταίο θα μου πείτε, που εχει ανάγκη ο τόπος. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει. Ο Μητρόπουλος και το σύστημα γενικότερα γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Γνωρίζουν, ότι οι τελευταίες πολιτικές κινήσεις του Παπανδρέου αλλάζουν άρδην  την πολιτική γεωγραφία του τόπου. Δεν αγχώνεται μόνο η ηγετική ομάδα του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος, αλλά δυστυχώς  και η ευρύτερη αριστερά, που αισθάνεται να της γλυστρά η στάμνα από τα χέρια, λίγο πριν φθάσει στη βρύση για νερό. Ο Γιώργος Παπανδρέου κατάθεσε πολιτικές θέσεις επιπέδου διακήρυξης αξιών!  Κανείς  τους  όμως  δεν έλαβε και δεν λαμβάνει υπόψη, πως σε ένα δημοκρατικό σύστημα  οι πολιτικές θέσεις, μόνο με πολιτικές θέσεις αντιπαρατίθενται. Η συνεχής προσπάθεια, ιδιαίτερα με αιχμή του δόρατος  τα ΜΜΕ, αποδόμησης του προσώπου του Γιώργου Παπανδρέου, μόνο εμπάθεια και αδυναμία δείχνει! Εμπάθεια και αδυναμία κατανοητή και εξηγήσιμη για τους καθε είδους διαπλεκόμενους! Όχι όμως απαραίτητη για όσους θέλουν να κρατήσουν την ελπίδα του κόσμου για έξοδο απο την κρίση, ζωντανή! Γιατί κανείς τελικά δεν μπορεί να αποφύγει το ερώτημα, κατα πόσο  η χώρα χρειάζεται ευρύτερες συμμαχίες  με προοδευτικό πρόσημο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της! (ΓΠ)


από ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ επωνύμως 

Για μια νέα και άλλη Αλλαγή

Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού
Επικεφαλής  της  Κίνησης «ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
πρ. Αντ/ου της Βουλής

Με αφορμή τη δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, για αναβαθμισμένη ενεργόποίηση του ρόλου του στο δημόσιο βίο, έχουμε ορισμένες σκέψεις: 
Είναι προφανές ότι ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται στο ίδιο σταυροδρόμι στο οποίο βρέθηκε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 και στο ίδιο ιστορικό δίλημμα: να ηγηθεί της παλαιάς Ένωσης Κέντρου, όπως πρότειναν πολλοί από το παλαιό του περιβάλλον ή να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού φορέα, όπως του συνιστούσαν οι εμφορούμενοι από καινούργιες ιδέες και αρχές που απαιτούσε η νέα εποχή; Να σημειωθεί ότι η προδικτατορική Ένωση Κέντρου υπήρχε και ως πολιτικός κορμός και ως ευρύτερη λαϊκή βάση. Μια βάση την οποία διακατείχε μακρά παραταξιακή συνείδηση με βαθειά ιστορική, κοινωνική, εθνική και πολιτική διάσταση. Ήταν ο χώρος στον οποίο χωρίς μεγάλο κόπο μπορούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να παίξει πρωταγωνιστικό και κυρίαρχο ρόλο.
Δεν σαγηνεύτηκε, όμως, από αυτήν την σκέψη. Γιατί πρυτάνευσε το πνεύμα μιας βαθειάς, ριζικής και κοινωνικής αλλαγής, μιας ειρηνικής ανατροπής κατεστημένων δυνάμεων που επέβαλαν οι νέες συνθήκες και η νέα εποχή.
*
Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ αφυδατωμένο ιδεολογικά, απαξιωμένο ηθικά και συρρικνωμένο οργανωτικά, κουβαλάει βεβαίως την ιστορία του, το θετικό φορτίο της προσφοράς του, κουβαλάει όμως και αρνητικό φορτίο. Σηκώνει στους ώμους του τη φιλολαϊκή πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και το αρνητικό, σε κοινωνικό επίπεδο, φορτίο της εκσυγχρονιστικής περιόδου. Πανωγόμι (μεσογόμαρο) του όλου αρνητικού φορτίου είναι εκείνο της μνημονιακής εποχής. Μιας εποχής της οποίας μερίδιο ευθύνης με πολλά, φυσικά, ελαφρυντικά (απειρία, βιασύνη, έλλειψη αποφασιστικότητας και ενδοϋπονόμευση) φέρει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Εκείνη η ευθύνη τον υποχρεώνει σε δημόσια αυτοκριτική. 
Πέραν των ανωτέρω, το ΠΑΣΟΚ το βαρύνει και η κακουργηματική και μη υποκείμενη σε κοινωνική παραγραφή ηθική εκτροπή πληθώρας στελεχών του, τα οποία αμάρτησαν αφού με ληστρικό τρόπο σφετερίστηκαν το δημόσιο πλούτο σε βάρος του λαού. Και πρέπει να υπάρξει δημόσια αποδοκιμασία, αλλά και δημόσια συγγνώμη.
*
Εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου αποποιήθηκε την Ένωση Κέντρου η οποία, πέραν της παλαιοκομματικής της νοοτροπίας, δεν βαρυνόταν με ζητήματα ηθικής τάξης, ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο δεν αγγίζει ίχνος ηθικής ενοχής, έχει πρόσθετο λόγο να αρνηθεί και να αποποιηθεί το όποιο κληρονομικό δικαίωμα, ακόμα και με το ευεργέτημα της απογραφής. Πρέπει να χαράξει μια νέα πορεία με ένα άλλο σχήμα το οποίο, βεβαίως, θα κινείται στον ευρύτερο ιστορικό χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης, με αδρά προοδευτικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά και φυσικά, με την σημαία του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια πορεία για μια Νέα και Άλλη Αλλαγή.
Η Ακηδεμόνευτη Δημοκρατία θα χαιρέτιζε θετικά μια τέτοια πρωτοβουλία.

Υ.Γ. Πρόσφατη δημοσκόπηση που έκαναν στελέχη της Ακηδεμόνευτης Δημοκρατίας στη Β’ Πειραιά (Πλ. Ελευθερίας, Νίκαια, Κερατσίνι) έδειξε το εξής αποτέλεσμα: ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου 3%, ΠΑΣΟΚ Γιώργου 9%.